Ενώ έπεφτε το χιόνι.
Σαμίμ Σαρίφ


Το μυθιστόρημα αυτό μας ταξιδεύει στις παγωμένες γωνιές της Ρωσίας του Στάλιν, μεταβαίνει στην αποσταλινοποιημένη Ρωσία κ τον Ψυχρό Πόλεμο κ καταλήγει στην Βοστόνη του σήμερα.
Η Σαμίμ Σαρίφ, με την ιλιγγιώδη πένα της μας περιγράφει με περισσή ακρίβεια την κατάσταση στην σταλινική Ρωσία, τις αντιξοότητες της εποχής, την παρανοική δίψα του Στάλιν για εξουσία, καταλήγωντας στα τρομακτικά επακόλουθα που μπορούν να έχουν οι πράξεις μιας προσωπικότητας σαν αυτής.
Καλλιτέχνες κ διαννοούμενοι φυλακίζονται κ εκτελούνται εξαιτίας της αντίδρασης τους προς το σταλινικό καθεστώς.
Παιδιά χάνουν τους γονείς τους που κατηγορούνται αδικώς ως εχθροί του λαού....
Ένα απ' αυτά τα παιδιά είναι κ η Κάτια, μια εκ των ηρώων του βιβλίου.
Μια τραγική, μα παραλληλα τόσο γοητευτική μορφή, που στοιχειώνει τη φαντασία του αναγνώστη, ακόμη κ με το πέρας της ανάγνωσης.
Μια ιστορία αγάπης κ μίσους γεννιέται ανάμεσα σ'αυτην κ τον Αλεξαντρ, ο οποίος αποτελεί τον κύριο χαρακτήρα του βιβλιου.
Μια προσωπικότητα άρτια διαμορφωμένη απ την Σαρίφ, μια ευγενική κ καλοσυνάτη μορφή, που προσδίδει μια νότα ελπίδας κ αισιοδοξίας στην τραγικότητα της όλης κατάστασης.
Στο μυθιστόρημα αυτό συναντάμε το μίσος που γεννά ο πόλεμος κ την εκδίκηση ως λογικό επακώλουθο αυτού. Οι ήρωες διέπονται απ'τα δυο αυτά συναισθήματα κάτι που στον αναγνώστη φαίνεται πλήρως λογικό, διότι η Σαρίφ δίνει την πλήρη αιτιολόγηση για τη δημιουργία τους. Τον πόλεμο.
Συνάμα όμως όσο κυλάει η ανάγνωση διαβλέπει κανείς αγνά κ καλοπροαίρετα συναισθήματα, αγάπη, έρωτα φιλία.
Ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε αλήθειες που ίσως ακόμη κάποιοι αρνούνται να συνειδητοποιήσουν, ένα θλιβερό μα παραλληλα με μια αισιοδοξη χροια μυθισορημα. Ένα βιβλιο που συναρπαζει.
Το συνιστω ανεπιφυλακτα .

Κριτική για το βιβλίο του Jo Nesbø, “Ο γιος”

Ένα ακόμη εκπληκτικό νουάρ μυθιστόρημα, γραμμένο απ' την ιδιοφυή πένα του Jo Nesbø.
Ο ήρωας αυτή τη φορά δεν είναι ο επιθεωρητής Χάρι Χόλε, άρα δεν αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων βιβλίων του.
Μπορεί αρχικά να ξενίζει τον αναγνώστη το γεγονός ότι η πλοκή δεν περιστρέφεται γύρω απ την γνώριμη προσωπικότητα του Χάρι Χόλε, όμως απ' τις πρώτες κ όλας σελίδες συνειδητοποιούμε
πως δεν ήταν εντέλει ο επιθεωρητής αυτός καθαυτός που κάνει τον αναγνώστη να παθιάζεται με το βιβλίο, αλλά η εκπληκτική συγγραφική ικανότητα του Jo Nesbø.
Η ικανότητα αυτή έγκειται στο γεγονός πως απ' την αρχή σχεδόν καθιστά τον αναγνώστη συμμέτοχο, σε κάνει να αγαπήσεις ή να μισήσεις τους ήρωες, να ταυτιστείς μαζί τους ή να τους συμπονέσεις. Σου δείχνει τα πάθη τους, το παρελθόν τους, τις φιλοδοξίες τους.
Συνεπώς όποιος κ αν είναι ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, σε ωθεί να θες να μάθεις για αυτόν.

Στην προκειμένη, η ιστορία περιστρέφεται γύρω απ' τον ηρωινομανή Σόνι, που από μικρή ηλικία βρίσκεται στο φαύλο κύκλο των ναρκωτικών κ της φυλακής μετά την αυτοκτονία του αστυνομικού πατέρα του, που κατηγορήθηκε για διαφθορά.
Όντας λοιπόν μέσα στη φυλακή κ διαθέτοντας ένα απόκοσμο χάρισμα να ακούει τις εξομολογήσεις των συγκρατουμένων του, βρίσκεται στο επίκεντρο ενός κυκλώματος συγκάλυψης εγκλημάτων, στο οποίο εμπλέκονται η αστυνομία, το σωφρονιστικό σύστημα κ εξιλαστήριο θύμα τις περισσότερες φορές “τυγχάνει“ να είναι ο ίδιος ο Σόνι.
Μέχρι τη στιγμή που μια εξομολόγηση ενός φυλακισμένου θα του αποκαλύψει τι πραγματικά συνέβη στον πατέρα του.

Ένα απ' τα καλύτερα νουάρ μυθιστορήματα, που σε μεταφέρει στις πιο σκοτεινές γειτονιές του Όσλο, που σε καθιστά θεατή της  απόκοσμης ανθρωπιάς που κρύβουν οι ήρωες πίσω απ' το βρώμικο προσωπείο τους, ένα βιβλίο που γεννά μέσα σου θυμό κ έπειτα σε δικαιώνει.
Ένα βιβλίο διαμάντι.
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Έφη Ζαμανάκου

Μεγαλος Ασιμος....

https://www.youtube.com/watch?v=YxjF1s2T7GI

ΜΙα διαφοερτική επανάσταση

Αφήστε με να ονειρεύομαι.
Μη με ξυπνάτε.
Βλέπω μια όμορφη κ ανιδιοτελής επανάσταση.
Βλέπω ανθρώπους υγιείς, με στόχους κ όρεξη για ζωή.
Τους βλέπω να γερνάνε ειρηνικά σε σπιτάκια στο βουνό, όχι κλεισμένους σε διαμερίσματα-κλουβιά.
Δάση αγνά, φύση ατελείωτη, γέφυρες που ενώνουν κοινωνίες κ όχι σύνορα που χωρίζουν πολιτισμούς.
Βλέμματα, που σ' αγγίζουν , διεισδύουν στα βάθη της ψυχής σου.
Όχι μάτια καρφωμένα σε οθόνες υπολογιστή.
Πνεύματα δραστήρια, δημιουργικά, όχι κατευθυνόμενες συνειδήσεις.
Μιλούμε, επικοινωνούμε, αγαπάμε κ γελάμε.
Έχουμε πιάσει τα πινέλα κ δίνουμε χρώμα.
Όχι στους άψυχους τοίχους που περικλύουν τη γκρίζα πραγματικότητα μας.
Μα πλέον χρωματίζουμε τη σκέψη μας. Τις ιδέες μας.
Την ανθρωπιά μας.

Μη με ξυπνάτε!
Ονειρεύομαι.
Χέρια ενωμένα. Κοινούς σκοπούς.
Κουβέντες που θρονιάζουν στα εγωκεντρικά κεφάλια μας, να ξεπηδάνε με φόρα. Ειλικρίνεια.
Σωστή παιδεία
Να πάει στα τσακίδια η κρατικά διαμορφωμένη μόρφωση.
Να πάνε στα τσακίδια οι καπιταλιστικά πλασμένοι "στόχοι".
Ζούμε μια ζωή-προκάτ , συνυφασμένη με προσωπική δυστυχία.
Πώς όμως να αποταχθείς τα ψίχουλα του μισθού που σου "παρέχουν" ?
Πώς να γκρεμίσεις τα τείχη της ωραιοποιημένης φυλακής, που σου έχουν επιβάλει?
Πώς να κάνεις πέρα τα τόσα κ τόσα άχρηστα τεχνολογικά επιτεύγματα, απ' τα οποία είσαι πλασματικά εξαρτημένος ?
Πώς ?
Θέλεις να σου πω τον τρόπο?
Κλείσε τα μάτια κ ονειρέψου !
Όχι, όχι μην κοιμάσαι...
Τι αξία έχει το καθημερινό οχτάωρο ύπνου που σε κάνει να νομίζεις πως ξεκουράζεσαι πριν πας ξανά στη δουλειά ?
Τι αξία έχει μπρος τα όνειρα ?

Μη με ξυπνάτε !!
Ονειρεύομαι.
Μια επανάσταση.
Όχι, όχι αυτή με τα όπλα.
Ούτε αυτή που κατευθύνεται από δήθεν πολιτικές παρατάξεις.
Μια επανάσταση, οι αγωνιστές της οποίας θα κρατούν λουλούδια κ θα αγαπούν ειλικρινά.

Το εργοστάσιο των μολυβιών της Σώτης Τριανταφύλλου

Μια ωδή, όπως αναγράφεται κ στη σύνοψη στο πίσω μέρος του βιβλίου, στην επανάσταση.

Μια ιστορία που ξεκινάει το 1866 στο Κάιρο κ τελειώνει στην Αθήνα στις απαρχές του Β' Παγκοσμίου πολέμου.

Μια ιστορία αγάπης κ μίσους. Οράματος κ πραγματικότητας. Άνθρωποι με φιλοδοξίες κ στόχους που ποτέ δεν υλοποίησαν κ άλλοι που έκαναν πράξη το όνειρο τους κ όμως απογοητεύτηκαν.

Απογοητεύτηκαν απ' την αδυναμία του οράματος μπρος την σκληρή πραγματικότητα, μπρος την τοποθέτηση των συμφερόντων πάνω απ' τις αξίες.

Θυσίες που επιτεύχθηκαν για την επανάσταση κ όμως εντέλει η επανάσταση ήταν αυτή που τις κατάπιε.

Μια επανάσταση ιδανικά κ σοσιαλιστικά πλασμένη στη σκέψη ανθρώπων όπως ο Λένιν, που σκιαγραφείται άριστα στο μυθιστόρημα αυτό. Μια επανάσταση που καταλήγει έρμαιο συμφερόντων των ακολούθων του.

Οι ήρωες του βιβλίου, καρικατούρες, όμορφες κ γεμάτες όνειρα καρικατούρες, άλλες παίζουν ενεργό ρόλο στο κίνημα των μπολσεβίκων κ άλλες κανέναν, συνδέονται όλοι μεταξύ τους.

Σε μια ιστορία που σε κάνει να ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο, που σε γνωρίζει με μεγάλες προσωπικότητες της σοσιαλιστικής Ρωσίας, όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ ή ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, μια ιστορία που σε διδάσκει πως η επανάσταση γεννιέται κ πεθαίνει μέσα μας.

Ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα που με έκανε να κλάψω. Κ έκλαψα πολύ μπρος τη συνειδητοποίηση των παιχνιδιών που μπορεί να παίξει η μοίρα στους ανθρώπους που γεννήθηκαν για να υπηρετήσουν την επανάσταση κ όμως πέθαναν εξαιτίας αυτής.

Η επανάσταση κάποια στιγμή τελειώνει, τα όνειρα όμως για έναν κόσμο ιδανικά διαμορφωμένο, ποτέ.

Κριτική για το βιβλίο "Δικός σου ως το θάνατο" του Γκούναρ Στόλεσεν


Ένα εξαιρετικό νουάρ μυθιστόρημα για ακόμη μια φορά προερχόμενο απ' τις σκανδιναβικές χώρες. Δοσμένο με ρεαλισμό κ χιούμορ καταφέρνει να σε κρατήσει μέχρι την τελευταία του σελίδα καθηλωμένο.
Χαρακτήρες απλοί, δοσμένοι κωμικώς τραγικοί, μπλέκονται σε μια ιστορία που πρωταγωνιστής δε θα μπορούσε να είναι κανένας άλλος πέραν του ντεντέκτιβ Βαργκ Βέουμ. Μία μοναχική φιγούρα, γεμάτη ζωή αλλά κ θάνατο, πεζή αλλά κ ονειροπόλα σαν έφηβο κορίτσι.
Έχοντας ένα μπουκάλι αλκοόλ πάντοτε δίπλα του κ παρέα με αλλοτινά αλλά κ τωρινά φαντάσματα, βρίσκεται μπλεγμένος σε μια μυστήρια δολοφονία, με βασικό ύποπτο τη γυναίκα που μόλις πριν λίγες μέρες τυχαίως γνώρισε, μια γυναίκα που αρχίζει κ ερωτεύεται.
Αυτό που θεωρώ πως συναρπάζει περισσότερο απ' όλα σε τούτο το μυθιστόρημα είναι ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας του.
Η συμπόνια προς τους ανθρώπους-πιόνια μιας υπό ανάπτυξη αστικής κοινωνίας είναι έκδηλη σε όλο το έργο. Δεν επικεντρώνεται, όπως τα περισσότερα νουάρ μυθιστορήματα, μονάχα στο σκοτάδι που μπορεί να γεννήσει ο θάνατος, αλλά κυρίως στο σκοτάδι που γεννάται από μια ζωή που δε θες να ζήσεις.
Κ όλα αυτά δοσμένα με τρομερή αυτοσαρκαστική διάθεση, μια απύθμενη δίψα για ζωή κ γεγονότα που τρέχουν συνέχεια τρέχουν, όμως είναι τόσο όμορφα τοποθετημένα που δε θες να τα προλάβεις. Απλώς κάθεσαι κ περιμένεις έτσι περίτεχνα που είναι συνδεδεμένα να ρθουν κ να σε βρουν αυτά.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.