Χορεύουν οι ελέφαντες.
Μεσούντος του ελληνικού εμφυλίου ανακαλύπτεται ένα πτώμα στον υδάτινο χώρο της Θεσσαλονίκης. Αυτό του Τζορτζ Πολκ. Ο Πολκ ήταν Αμερικάνος δημοσιογράφος, που είχε καταφθάσει στην Ελλάδα με σκοπό να πάρει συνέντευξη απ 'τον “Στρατηγό”, το Μάρκο Βαφειάδη, τον πρωθυπουργό της προσωρινής κυβέρνησης του Δημοκρατικού Στρατού. Οι διαδικασίες για την συνέντευξη ήταν στα σκαριά, όταν ο Πολκ εξαφανίστηκε στη Θεσσαλονίκη. Το πτώμα ανασύρεται
απ' τη θάλασσα κ οι αρχές της αστυνομίας μετά από εντολή της αμερικανικής κυβέρνησης τοποθετούν λυτούς κ δεμένους για την εξιχνίαση του εγκλήματος. Οι θεωρίες για τον ή τους δράστες πολλές, τα κίνητρα ακόμη περισσότερα. Ο Πολκ σκόπευε να αποκαλύψει στους Αμερικάνους πολίτες μέσω της συνέντευξης την πλευρά των ανταρτών, να γνωστοποιηθούν τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις , οι εξευτελισμοί, που υφίσταντο τόσα χρόνια απ' τις δεξιές κυβερνήσεις, πράγματα άγνωστα στο ευρύ αναγνωστικό κοινό. Οι ευθύνες όμως τις δολοφονίας αντί να ριφθούν στους κυβερνώντες, όπως κανείς θα υπέθεται με περισσή σιγουριά, ρίπτονται στον δημοσιογράφο Στακτόπουλο. Ο Στακτόπουλος ήταν αριστερός δημοσιογράφος της εφημερίδας “Μακεδονία” κ σύμφωνα με τις κατηγορίες ο συνεργός των Μουζενίδη κ Βασναβά, στην δολοφονία του Πολκ. Η ομολογία του υπεγράφει απ' τον ίδιο κατόπιν πολλών βασανιστηρίων κ απειλών σχετικά με συγγενικά του πρόσωπα κ η ετυμηγορία του δικαστηρίου ήταν ισόβια κάθειρξη, ακόμα κ όταν αποκαλύφθηκε πως ο Μουζενίδης το διάστημα εκείνο ήταν νεκρός κ ο Βασναβάς εκτός Ελλάδας. Όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Η αμερικανική κυβέρνηση διότι είχε βρεθεί ο “ένοχος” κ η ελληνική διότι είχαν ανταπεξέλθει στις προσδοκίες των Αμερικάνων, όπως επίσης γιατί κατόρθωσαν να αμαυρώσουν για ακόμη μια φορά το όνομα των αριστερών.
Στο μυθιστόρημα “Χορεύουν οι ελέφαντες”, η Νικολαΐδου κατορθώνει να αποτυπώσει με πλήρη σαφήνεια τα γεγονότα της δολοφονίας του Πολκ, ενώ παράλληλα δημιουργεί μια δευτερεύουσα πλοκή που εκτυλίσσεται στο σήμερα. Ένας μαθητής λυκείου ο οποίος δε θέλει να γίνει μέρος του συστήματος, επιλέγει να μην δώσει πανελλαδικές. Ο φιλόλογος του ,του αναθέτει τότε μια εργασία- έρευνα σχετικά με το θέμα της δολοφονίας του Πολκ. Το αριστοτεχνικό πλέξιμο των δύο χρονικών καθιστά τον αναγνώστη συμμέτοχο. Αισθάνεται παρόν σε κάθε τι που συμβαίνει. Η γραφή ,γλαφυρή κ ιδιωματική, όπου χρειάζεται, αλλά κ σύγχρονη στις εξελίξεις του σήμερα.
Ένα κομψοτέχνημα του είδους. Δε δίνει καμία κατευθυντήριο σχετικά με την ρίψη ευθυνών στον Στακτόπουλο, αλλά με τον τρόπο της η συγγραφέας καθιστά σαφή την άποψη της περί της αδικίας του συστήματος. Χορεύουν οι ελέφαντες κ την πληρώνουν τα μυρμήγκια ...
Μεσούντος του ελληνικού εμφυλίου ανακαλύπτεται ένα πτώμα στον υδάτινο χώρο της Θεσσαλονίκης. Αυτό του Τζορτζ Πολκ. Ο Πολκ ήταν Αμερικάνος δημοσιογράφος, που είχε καταφθάσει στην Ελλάδα με σκοπό να πάρει συνέντευξη απ 'τον “Στρατηγό”, το Μάρκο Βαφειάδη, τον πρωθυπουργό της προσωρινής κυβέρνησης του Δημοκρατικού Στρατού. Οι διαδικασίες για την συνέντευξη ήταν στα σκαριά, όταν ο Πολκ εξαφανίστηκε στη Θεσσαλονίκη. Το πτώμα ανασύρεται
απ' τη θάλασσα κ οι αρχές της αστυνομίας μετά από εντολή της αμερικανικής κυβέρνησης τοποθετούν λυτούς κ δεμένους για την εξιχνίαση του εγκλήματος. Οι θεωρίες για τον ή τους δράστες πολλές, τα κίνητρα ακόμη περισσότερα. Ο Πολκ σκόπευε να αποκαλύψει στους Αμερικάνους πολίτες μέσω της συνέντευξης την πλευρά των ανταρτών, να γνωστοποιηθούν τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις , οι εξευτελισμοί, που υφίσταντο τόσα χρόνια απ' τις δεξιές κυβερνήσεις, πράγματα άγνωστα στο ευρύ αναγνωστικό κοινό. Οι ευθύνες όμως τις δολοφονίας αντί να ριφθούν στους κυβερνώντες, όπως κανείς θα υπέθεται με περισσή σιγουριά, ρίπτονται στον δημοσιογράφο Στακτόπουλο. Ο Στακτόπουλος ήταν αριστερός δημοσιογράφος της εφημερίδας “Μακεδονία” κ σύμφωνα με τις κατηγορίες ο συνεργός των Μουζενίδη κ Βασναβά, στην δολοφονία του Πολκ. Η ομολογία του υπεγράφει απ' τον ίδιο κατόπιν πολλών βασανιστηρίων κ απειλών σχετικά με συγγενικά του πρόσωπα κ η ετυμηγορία του δικαστηρίου ήταν ισόβια κάθειρξη, ακόμα κ όταν αποκαλύφθηκε πως ο Μουζενίδης το διάστημα εκείνο ήταν νεκρός κ ο Βασναβάς εκτός Ελλάδας. Όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Η αμερικανική κυβέρνηση διότι είχε βρεθεί ο “ένοχος” κ η ελληνική διότι είχαν ανταπεξέλθει στις προσδοκίες των Αμερικάνων, όπως επίσης γιατί κατόρθωσαν να αμαυρώσουν για ακόμη μια φορά το όνομα των αριστερών.
Στο μυθιστόρημα “Χορεύουν οι ελέφαντες”, η Νικολαΐδου κατορθώνει να αποτυπώσει με πλήρη σαφήνεια τα γεγονότα της δολοφονίας του Πολκ, ενώ παράλληλα δημιουργεί μια δευτερεύουσα πλοκή που εκτυλίσσεται στο σήμερα. Ένας μαθητής λυκείου ο οποίος δε θέλει να γίνει μέρος του συστήματος, επιλέγει να μην δώσει πανελλαδικές. Ο φιλόλογος του ,του αναθέτει τότε μια εργασία- έρευνα σχετικά με το θέμα της δολοφονίας του Πολκ. Το αριστοτεχνικό πλέξιμο των δύο χρονικών καθιστά τον αναγνώστη συμμέτοχο. Αισθάνεται παρόν σε κάθε τι που συμβαίνει. Η γραφή ,γλαφυρή κ ιδιωματική, όπου χρειάζεται, αλλά κ σύγχρονη στις εξελίξεις του σήμερα.
Ένα κομψοτέχνημα του είδους. Δε δίνει καμία κατευθυντήριο σχετικά με την ρίψη ευθυνών στον Στακτόπουλο, αλλά με τον τρόπο της η συγγραφέας καθιστά σαφή την άποψη της περί της αδικίας του συστήματος. Χορεύουν οι ελέφαντες κ την πληρώνουν τα μυρμήγκια ...
