Θα ξημερώσει
μια μέρα που δε θα φοβόμαστε πια.
Θα κοιταζόμαστε
στα μάτια, δίχως ανιδιοτέλεια, δίχως
μίσος.
Θα αγαπάμε
από ανάγκη κ όχι από υποχρέωση.
Κ θα 'ναι
ηλιόλουστη η μέρα τούτη.
Θα κοιμίζουμε
τα παιδιά μας στην ίδια κούνια με
προσφυγόπουλα, θα τα ταΐζουμε το ίδιο
γάλα.
Τα σύνορα θα
μας ενώνουν, δε θα μας χωρίζουν πια.
Θα προτάσσουμε
τα όνειρα μας, πολύχρωμα όπλα κ θα παύουμε
τους πολέμους.
Δε θα πεινάμε
πια. Θα σπέρνουμε τις ελπίδες μας στο
έδαφος κ θα 'ναι αστείρευτοι οι καρποί
μας.
Θα τον
πατάξουμε τον καπιταλισμό σύντροφε.
Διότι αυτός
δε γεννήθηκε από μάνα, δε πάσχισε στα
πρώτα του βήματα.
Δεν είναι
μάτια μου αυτός για τους ανθρώπους.
Χρήμα
αναθρέφει, όχι ζωές.
Γαλουχείται
με επιχειρήσεις κ ομόλογα, όχι με αξίες
κ ιδανικά.
Μας ωθεί να
φτάσουμε στην πρωτιά , ξεχνώντας πως
είμαστε όλοι ίσοι.
Κ μεις που
ποτέ δε θελήσαμε να μαστε πρώτοι θαβόμαστε
αυτοβούλως σε κεκλιμένους τάφους,
απέχοντας απ' αυτήν την αλλοτρίωση.
Μα οι τάφοι
αυτοί θα ανοίξουνε. Θα αναστηθούμε.
Τις παρωπίδες
πια στα πρόσωπα δε θα φορούμε.
Τα χέρια θα
λερώσουμε με λάσπες κ όχι με αίμα.
Κ θα 'ναι
όμορφος ο κόσμος που θα χτίσουμε.
Κινούμε προς
το αύριο...
