Παλιές εποχές.
Στιγμές που περάσαν, όνειρα που επέζησαν στο χρόνο.
Φίλοι που χάθηκαν, φίλοι που παρέμειναν.
Και ας αλλάξαμε.
Και ας γίναμε αυτό που φοβόμασταν πως κάποτε θα γίνουμε.
“Ενήλικες”.
Και όμως... Ένα κομμάτι που σου βάζει να ακούσεις ένας φίλος μπορεί να σε μεταφέρει σε αλλοτινούς καιρούς. Να σε κάνει να νιώσεις ξανά όπως τότε.
Ένα “τότε” που είναι τόσο κοντά, μα φαντάζει τόσο μακριά.
Εποχές όμορφες.
Γεμάτες ξενύχτια γύρω από ένα τραπέζι, παρέα με όμορφους ανθρώπους, που ήταν για σένα σαν οικογένεια.
Βόλτες στη βροχή σιγοτραγουδώντας χαρούμενες μελωδίες οδεύοντας προς το άγνωστο.
Νύχτες γεμάτες γέλιο, κλάμα, νύχτες ανθρώπινες.
Παλιές εποχές.
Που συνέβαλαν στο να γίνεις αυτό που σήμερα αισθάνεσαι.
Πότε δε θα ξεχάσω τα καλοκαιριά στην πόλη, σε ένα σπίτι που βράζει, μαζεμένοι στο σαλόνι να πίνουμε καφέ παρέα με ένα σωρό φίλους μέχρι το βράδυ.
Δίχως να μας νοιάζει η ζεστή, δίχως να σκεφτόμαστε τις διακοπές που φαντάζουν τόσο μακριά.
Ή τις νύχτες που άγρυπνοι προσπαθούσαμε να βγάλουμε μια ύλη που δε θα έβγαινε πότε, ελπίζοντας όμως πως θα τη βγάλουμε.
Πρωινά όμορφα γεμάτα συζητήσεις, φίλιες, έρωτες, πρωινά ξέγνοιαστα.
Εκδρομές με αμάξια φίλων που στην ουσία δεν έχουν ιδέα από οδήγηση, οντάς βέβαιοι πως δε θα φτάσουμε σώοι.
Και παρ' όλα αυτά χαρούμενοι.
Μουσικές και συναυλίες που μας καθορίσαν, βιβλία που τα φάγαμε αμάσητα και ας μην βγάζαμε λέξη.
Ταινίες που στην ουσία δεν είδαμε.
Πώς να δεις άλλωστε όταν η μονή σου έγνοια είναι να τη γελοιοποιήσεις και να μιλήσεις με τους άλλους διπλά σου ?
Και αυτές οι σιωπές...
Οι γεμάτες νόημα ...
Όταν γυρίζαμε σπίτι με κεφάλι γεμάτο με αλκοόλ και αφού αναλύαμε τα τυχόν ψυχολοικά η μία της άλλης και το ρίχναμε στις φιλοσοφικές συζητήσεις, άπλα σιωπούσαμε.
Πόσο ομορφιά βράδια.
Τόσο όμορφες εποχές.
Ακόμη πιο υπέροχο σήμερα.
Γιατί οι εποχές έχουν αυτή την ιδιότητα, να αλλάζουν. Την ίδια ιδιότητα έχουμε και μεις οι άνθρωποι.
Οι αναμνήσεις όμως μένουν αναλλοίωτες.
Διαμορφώνουν το παρόν μας.
Καθορίζουν εμάς τους ίδιους.
Μας δίνουν ώθηση για το σήμερα.
Και αυτό πρέπει να κάνουν.
Όχι να μας κρατούν εγκλείστους στην ομορφιά τους.
Απ' αυτές θα πρεπε να παίρνουμε κίνητρο για να ζήσουμε ακόμη περισσότερη ομορφιά.
Και όλα αυτά από ένα κομμάτι.
“vodka juniors,endless nights"
Στιγμές που περάσαν, όνειρα που επέζησαν στο χρόνο.
Φίλοι που χάθηκαν, φίλοι που παρέμειναν.
Και ας αλλάξαμε.
Και ας γίναμε αυτό που φοβόμασταν πως κάποτε θα γίνουμε.
“Ενήλικες”.
Και όμως... Ένα κομμάτι που σου βάζει να ακούσεις ένας φίλος μπορεί να σε μεταφέρει σε αλλοτινούς καιρούς. Να σε κάνει να νιώσεις ξανά όπως τότε.
Ένα “τότε” που είναι τόσο κοντά, μα φαντάζει τόσο μακριά.
Εποχές όμορφες.
Γεμάτες ξενύχτια γύρω από ένα τραπέζι, παρέα με όμορφους ανθρώπους, που ήταν για σένα σαν οικογένεια.
Βόλτες στη βροχή σιγοτραγουδώντας χαρούμενες μελωδίες οδεύοντας προς το άγνωστο.
Νύχτες γεμάτες γέλιο, κλάμα, νύχτες ανθρώπινες.
Παλιές εποχές.
Που συνέβαλαν στο να γίνεις αυτό που σήμερα αισθάνεσαι.
Πότε δε θα ξεχάσω τα καλοκαιριά στην πόλη, σε ένα σπίτι που βράζει, μαζεμένοι στο σαλόνι να πίνουμε καφέ παρέα με ένα σωρό φίλους μέχρι το βράδυ.
Δίχως να μας νοιάζει η ζεστή, δίχως να σκεφτόμαστε τις διακοπές που φαντάζουν τόσο μακριά.
Ή τις νύχτες που άγρυπνοι προσπαθούσαμε να βγάλουμε μια ύλη που δε θα έβγαινε πότε, ελπίζοντας όμως πως θα τη βγάλουμε.
Πρωινά όμορφα γεμάτα συζητήσεις, φίλιες, έρωτες, πρωινά ξέγνοιαστα.
Εκδρομές με αμάξια φίλων που στην ουσία δεν έχουν ιδέα από οδήγηση, οντάς βέβαιοι πως δε θα φτάσουμε σώοι.
Και παρ' όλα αυτά χαρούμενοι.
Μουσικές και συναυλίες που μας καθορίσαν, βιβλία που τα φάγαμε αμάσητα και ας μην βγάζαμε λέξη.
Ταινίες που στην ουσία δεν είδαμε.
Πώς να δεις άλλωστε όταν η μονή σου έγνοια είναι να τη γελοιοποιήσεις και να μιλήσεις με τους άλλους διπλά σου ?
Και αυτές οι σιωπές...
Οι γεμάτες νόημα ...
Όταν γυρίζαμε σπίτι με κεφάλι γεμάτο με αλκοόλ και αφού αναλύαμε τα τυχόν ψυχολοικά η μία της άλλης και το ρίχναμε στις φιλοσοφικές συζητήσεις, άπλα σιωπούσαμε.
Πόσο ομορφιά βράδια.
Τόσο όμορφες εποχές.
Ακόμη πιο υπέροχο σήμερα.
Γιατί οι εποχές έχουν αυτή την ιδιότητα, να αλλάζουν. Την ίδια ιδιότητα έχουμε και μεις οι άνθρωποι.
Οι αναμνήσεις όμως μένουν αναλλοίωτες.
Διαμορφώνουν το παρόν μας.
Καθορίζουν εμάς τους ίδιους.
Μας δίνουν ώθηση για το σήμερα.
Και αυτό πρέπει να κάνουν.
Όχι να μας κρατούν εγκλείστους στην ομορφιά τους.
Απ' αυτές θα πρεπε να παίρνουμε κίνητρο για να ζήσουμε ακόμη περισσότερη ομορφιά.
Και όλα αυτά από ένα κομμάτι.
“vodka juniors,endless nights"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου