Πεθαίνοντας καθημερινά. Σβήνουμε μαζί με τις στιγμές που πάνε, μαζί με τα όνειρα κ τις επιθυμίες που αφήσαμε για αύριο. Μα αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Ξοδευόμαστε σε έναν βάλτο γεμάτο με πρέπει κ ξεχνάμε τα θέλω. Αλήθεια αναρωτήθηκες ποτέ τι θέλεις πραγματικά? Πέρα απ' αυτά που σου επιτάσσει η κοινωνία κ ο περίγυρος ? Τι θέλεις ρε ? Τι γουστάρεις αληθινά? Όχι, όχι. Δεν είναι τα λεφτά, δεν είναι η δόξα, δεν είναι η κοινωνική αποδοχή. Όλα αυτά είναι γεννήματα του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού καπιταλιστικού συστήματος. Είσαι δούλος το ξέρεις? Όχι μόνο εσύ. Κ γω κ όλοι μας. Θυμάσαι την τελευταία φορά που ευχαριστήθηκες κάτι που δεν περιλαμβάνει χρήματα ή αναγνώριση ? Θυμάσαι την τελευταία φορά που έπαιξες, που γέλασες με την ψυχή σου? Που κοίταξες τον ήλιο, τη βροχή, που κάθισες κάτω απ' τις δροσιστικές στάλεςτ ης , δίχως να φοβάσαι τι θα πουν οι άλλοι που θα σε δουν ? Πότε χάιδεψες τελευταία φορά ένα λουλούδι? Πότε έκλαψες πρόσφατα από ευτυχία ? Πότε ?? Μόνος μπροστά στο χαζοκούτι σου, παρακολουθώντας ζωές αλλωνών, περνιέσαι για άνθρωπος. Ενώ είσαι απλά ένας αποδέκτης σιχαμένων μηνυμάτων κάποιων που καθορίζουν ολόκληρη την ύπαρξη σου. Στέκεσαι μπροστά από τον καθρέφτη κ δεν γνωρίζεις πια τον εαυτό σου. Κ όμως οι άλλοι σε ξέρουν τόσο καλά.... Ακούς κ ακούς απόψεις κ γνώμες για το άτομο σου. Είσαι τόσο όμορφος, είσαι τόσο σημαντικός. Ποιός είσαι ? Κοίταξες ποτέ μέσα σου ? Γεμίσαμε κόμπλεξ κ άλλες τέτοιες αηδίες προσπαθώντας να φτάσουμε τα πρότυπα που γεννά ένα άθλιο σύστημα, αντί να αγκαλιάσουμε κ να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας. Αντί να γίνουμε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε. Μα δε το ξέρουμε πια. Η ψυχή μας έχει καταντήσει ένα ατέρμονο αποχωρητήριο ρίχνουμε όλων των ειδών τις βρωμιές του κόσμου. Κ αυτές κάθονται πάνω στην ψυχούλα μας κ τη ρυπαίνουν διαρκώς, την κρύβουν, την πνίγουν. Κ έτσι κάθε μέρα που περνάει είναι μια απαράλλαχτη εκδοχή της προηγούμενης. Μια επανάληψη όλων όσων θέλουμε αλλά κρύβουμε βαθιά μέσα μας, μη τα δει κανείς. Μη παρεκτραπούμε, μη κ δεν ταιριάζουμε με τους υπόλοιπους. Ε λοιπόν άκου λίγο κάτι. Άχρηστοι κ περιττοί είναι οι υπόλοιποι. Κ ένα άτομο να έχουμε στη ζωή μας, αν είναι αληθινό κ μας επιτρέπει κ σε μας να είμαστε αληθινοί, είναι αρκετό.

Τι χρειαζόμαστε ρε ? Απ' όλα αυτά που έχεις σε πλεόνασμα, τι χρειάζεσαι πραγματικά ? Χρειάζεσαι τα δυο τρία σπίτια, τα δυο αμάξια, τις υπερπολυτελείς συνθήκες όπου ζεις, εκατό άτομα να σε εκθειάζουν( για να μπορείς να μη σκέφτεσαι το σκατένιο εαυτό σου), λάπτοπ μάπτοπ κ μια δουλειά που κλέβει τόσο πολύ απ' τον πολύτιμο χρόνο για να μπορέσεις να αποπληρώσεις όλα αυτά που κατέχεις? Χρειάζεσαι τράπεζες, δάνεια, χρηματιστήρια, καζίνα ? Πες μου τα χρειάζεσαι όλα αυτά? Όλα αυτά τα ανούσια δημιουργήματα, που το μόνο που κάνουν είναι να σε αποσπούν απ την πραγματική ευτυχία ... Τα έχεις ανάγκη ? Κ τι είναι εντέλει αυτό που θα σε κάνει ευτυχισμένο θα με ρωτήσεις ... Η ευτυχία έγκειται σε τόσο απλά πράγματα θα σου απαντήσω. Κ μεις τα γαμήσαμε τη μάνα. Τα περιπλέξαμε τόσο πολύ, που όλα πια μας φαίνονται τόσο ανούσια. Η κινητήριος δύναμη σε αυτό τον πλανήτη είναι κάτι πλασματικό. Το χρήμα, κάτι που δεν υπάρχει. Μόνο αυτό να σκεφτείς, κατανοείς πόσο κατεστραμμένο είναι πια το ανθρώπινο είδος. Κάτι το οποίο δημιούργησαν κάποιοι μάγκες που ήθελαν να γίνουν κυρίαρχοι του κόσμου κ μας το πάσαραν σαν την τέλεια λύση για την απλούστευση των ανταλλαγών μας κυβερνά. Σκέψου φίλε, σκέψου. Αυτό το χαζόχαρτο, έχει γίνει αυτοσκοπός των περισσότερων ανθρώπων, ζούμε πια για να βγάζουμε όλο κ περισσότερα απ' αυτά τα χαζόχαρτα. Κ οι “ανάγκες” μας προσαρμόζονται σταδιακά με βάση το τι εισόδημα έχουμε. Οι ανάγκες μας. Ακούς ? Ανάγκη είναι η αναπνοή, η τροφή, η αγάπη, η συντροφικότητα. Κ μεις πλέον αναγάγουμε στο επίπεδο της ανάγκης ό,τι αγοράζεται. Έχω ανάγκη από ένα ακριβότερο κινητό σου λέει ο άλλος. Ενώ ενδεχομένως να του είναι άχρηστο. Το έχει ανάγκη γιατί μια διαφήμιση του τη δημιούργησε. Κ θα το πάρεις γιατί θα δημιουργηθεί η ανάγκη αυτή κ σε άλλους ανθρώπους, οι οποίοι θα το αγοράσουν κ απ' τους οποίους εσύ δε θέλεις να διαφέρεις, δε θέλεις να νιώθεις κατώτερος. Ενώ στην ουσία κατώτερο σε καθιστά η υλοποίηση της “ανάγκης” αυτής. Κατώτερο απ' αυτό που ήσουν κάποτε. Τώρα πια είσαι έρμαιο των αποφάσεων που άλλοι παίρνουν για σένα. Οι άλλοι επιλέγουν τη δική σου ζωή πια. Αν δεν είσαι κατώτερος πλέον απ' αυτό που ξεκίνησες να είσαι όταν γεννήθηκες, τότε τι είσαι ? Ήσουν ένα πλασματάκι που χρειαζόσουν τροφή κ αγάπη για να είσαι ευτυχισμένο κ τώρα κατέληξες να χρειάζεσαι ό,τι σου πλασάρει η κάθε πολυεθνική κ πάλι ευτυχισμένος δεν είσαι. Είναι ζωή αυτή?

ο δρόμος προς την ελευθερία

Πως να ζήσεις ελεύθερος.

Πιόνια. Όμοια κ δυστυχισμένα. Παντρεμένα με ευσέβεια μια ζωή που απεχθανόμαστε κατά βάθος.

Εμποτισμένα με ψέματα που μοιάζουν τόσο πολύ με την αλήθεια. Νιώθουμε ελεύθεροι στη φυλακή που άλλοι μας πείσανε να κατασκευάσουμε με τα ίδια μας τα χέρια. Μας δώσανε το μπετόν κ μας είπαν “Εδώ θα είστε ευτυχισμένοι, προστατευμένοι απ' τους άλλους, αυτούς που θέλουν να κλέψουν την περιουσία σας, αυτούς που θέλουν να σας κάνουν κακό”. Κ έτσι γεννήθηκε μέσα μας η αντίληψη πως κατέχουμε κάτι τόσο σημαντικό που θέλουν να μας το πάρουν. Κ έτσι γεννήθηκαν οι κλέφτες. Κρύβαμε όσα κατείχαμε σε τράπεζες κ σε θυρίδες, πλουτίζοντας έτσι τον αχόρταγο αυτό μηχανισμό που ονομάζεται τραπεζικό σύστημα, ενώ θα ήταν καλύτερα να τα δώσουμε στους κλέφτες. Να τους ρωτήσουμε “χρειάζεστε τα χρήματα αυτά?”. Κ αν τα χρειάζονταν όντως, να τους τα δίναμε. Οι τράπεζες δεν χρειάζονται τίποτα. Ή μάλλον σχεδόν τίποτα. Το μόνο που έχουν ανάγκη είναι καταθέσεις κ δανειστές. Για αυτόν ακριβώς το λόγο το σύστημα με τα μέσα που διαθέτει δημιουργεί στον άνθρωπο ανάγκες επίπλαστες κ συνεχώς αυξανόμενες με αποτέλεσμα αυτός να δανείζεται από τις τράπεζες με σκοπό να καλύψει τις “ανάγκες” αυτές κ όταν δεν έχει πια να αποπληρώσει αυτά που του δανείζουν, οι τράπεζες κατάσχουν τα πάντα.

Κ έτσι ο άνθρωπος εξαναγκάζεται να “επιλέγει” να τροφοδοτεί ένα σύστημα που δημιουργήθηκε με μοναδικό σκοπό να καταστήσει τη ζωή της πλειονότητας του πληθυσμού απάνθρωπη κ να πλουτίσει τους λίγους. Αυτούς που με τα φασιστικά τους ιδεώδη θεωρούν πως μοναχά οι δική τους ζωή αξίζει. Αυτούς που αν εξυπηρετείται το συμφέρον τους δε διστάζουν να αφανίσουν λαούς ολόκληρους.

Έτσι λοιπόν ανατροφοδοτείται ένα σύστημα, αυτό του καπιταλισμού, που μόνο ανθρωποκεντρικό δεν είναι. Κ ο άνθρωπος έπαψε να ονειρεύεται ουσιώδη πράγματα, έπαψε να ελπίζει σε αυτά κ αυτούς που αγαπά, απέκτησε λανθασμένα πρότυπα κ εξακολουθεί να μένει άπραγος.

Μοναδικός του στόχος η αγορά κινητών κ ακινήτων, η κατανάλωση επώνυμων κ μόνο προϊόντων . Οτίδηποτε δεν αναγράφει πάνω του μια μάρκα που να διαφημίζεται απ' τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν κινεί κανενός το ενδιαφέρον. Κατά αυτόν τον τρόπο οι πολυεθνικές ,που δίχως αυτές ο καπιταλισμός θα είχε γκρεμιστεί συθέμελα, πλουτίζουν, ενώ οι τοπικές αγορές μεταβαίνουν σε πτώχευση.

Αυτή η αέναη δίψα για υλικά αγαθά καταστρέφει τις μικροκοινωνίες μας κ όχι μόνο οικονομικά.

Κυρίως όχι οικονομικά. Καθιστά τους ανθρώπους υλιστές κ μεγαλομανείς, με μοναδικό σκοπό την οικονομική πληρότητα. Μέσω αυτής της μετάβασης του ανθρώπου από συναισθηματικό κ αλληλέγγυο ον σε χρηματοοικονομική μηχανή, καταργείται κάθε μορφή δεσμού. Αυτό συμβαίνει σταδιακά κ όχι από τη μία στιγμή στην άλλη. Η καθημερινότητα σε μία κοινωνία που διέπεται από καπιταλιστικά πρότυπα μετατρέπει αρχικά τον άνθρωπο από μέλος της κοινωνίας σε καταναλωτή της κοινωνίας όπου ζει. Έπειτα σε καταναλωτή της ηπείρου, στην οποία εντάσσεται η χώρα που ζει. Κ τέλος σε παγκόσμιο καταναλωτή. Αφού ο άνθρωπος πια εξελίσσεται μέσω της αγοραστικής κ όχι της πνευματικής του αξίας, οι στόχοι κ οι ελπίδες του πλέον δεν έχουν την ίδια υπόσταση όπως πριν. Η σκέψη του κατακλύζεται από διαφημιστικά σποτ μέσω της τηλεόρασης κ του ίντερνετ, τα οποία μέσω της επίκλησης στο συναίσθημα τις περισσότερες φορές, πείθουν τον άνθρωπο να αγοράσει. Κ το εύρος των προϊόντων είναι τεράστιο. Ρούχα, τα οποία διαφημίζονται από διάσημα μοντέλα ή ηθοποιούς, κάνοντας σε να πιστεύεις πως απ' τη στιγμή που χρησιμοποιείται το προϊόν από κάποιον τόσο “σημαντικό”, απ' τη στιγμή που θα το αγοράσεις, γίνεσαι κ συ σημαίνουσα προσωπικότητα. Τεχνολογικά επιτεύγματα, συνεχώς εξελίσημα , κινητά κ υπολογιστές, με άπειρες δυνατότητες, που εσένα μπορεί να μη σου χρησιμεύουν σε τίποτα. Κ όμως πασχίζεις να μαζέψεις χρήματα για να το αποκτήσεις. Διότι θεωρείς πως κατά αυτό τον τρόπο συμβαδίζεις με την τεχνολογία, είσαι in κ δεν υστερείς σε τίποτα από τους άλλους που διαθέτουν ένα παρεμφερές μηχάνημα. Δε σε απασχολεί αν υστερείς σε γνώσεις, σε συναισθηματική νοημοσύνη, σε εσωτερική πληρότητα. Όχι, η επιδίωξη του ανθρώπου είναι πλέον να μην υστερεί σε υλικά αγαθά σε σύγκριση με τους άλλους. Η κοινωνία έχει κατορθώσει, μέσω των εντολών των πολυεθνικών, που στην ουσία αυτές κινούν τα νήματα στον κόσμο, να δημιουργήσει ανθρώπους χαζούς. Ανθρώπους, κλεισμένους σε διαμερίσματα κουτιά, μπροστά από τηλεοράσεις, που καθορίζουν την προσωπικότητα του.

Ανθρώπους που αγοράζουν για να νιώσουν πλήρεις, που ζουν για να επιδείξουν το τελευταίο τους απόκτημα. Που παίρνουν δάνεια απ' τις τράπεζες για να μπορέσουν να πάνε διακοπές σε μέρη πολυσύχναστα κ ξενοδοχεία πολλών αστέρων, ενώ δε μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά σε αυτά. Απλώς για να αισθανθούν κάποιοι. Αγοράζουν αυτοκίνητα κ σπίτια πολλών χιλιάδων ευρώ γιατί έτσι μοναχά αποκτά αξία ο εαυτός τους στα μάτια τους. Επιλέγουν να ζουν μια ψεύτικη ζωή μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ενώ η πραγματική ζωή τους βρίσκεται στα πρόσωπα που τους περιβάλουν. Αναζητούν τα like των εικονικών τους φίλων, ενώ αδιαφορούν για τους φίλους που υπάρχουν δίπλα τους. Κ αυτό προκύπτει απ' το γεγονός πως μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μπορείς να προβάλεις αυτά που θέλεις εσύ, αυτά που θα σε κάνουν να δείχνεις όμορφος, ευτυχισμένος, με πολλά ενδιαφέρονται, πράγματα κ καταστάσεις άξια θαυμασμού. Οι άνθρωποι πλέον επιλέγουν αυτή την πλασματική πραγματικότητα, για να μην έρθουν αντιμέτωποι με την αλήθεια. Η αλήθεια κρύβει απομόνωση, δυστυχία, μοναξιά. Κρύβει πολλά με τα οποία ο άνθρωπος αρνείται να έρθει αντιμέτωπος. Κ έτσι εμφανίστηκε το facebook κ τα συναφή μέσα, που σου δίνουν τη δυνατότητα να δείχνεις αυτό που θέλεις εσύ να γνωρίζει ο κόσμος για σένα. Ευτυχισμένες εικόνες από μια βραδιά σε ένα μπαράκι κ ας πήγες στην ουσία εκεί για να βγάλεις αυτές τις φωτογραφίες για να σε θαυμάσουν. Να δουν το πόσο όμορφα περνάς. Κ ας προτιμούσες να μείνεις σπίτι με έναν φίλο κ να δείτε μια ταινία. Αν όμως απαθανάτιζες τη στιγμή αυτή στο σπίτι με το φίλο, θα φαινόσουν μίζερος. Έτσι δεν είναι ?

Εικονική πραγματικότητα. Σε αυτό επιλέγει να ζει πλέον ο άνθρωπος. Όμως η ελευθερία κρύβεται στην αλήθεια. Όσο κ αν πονάει αυτή. Ελεύθερος είναι αυτός που είναι δυστυχισμένος για μια χρονική περίοδο της ζωής του κ το αναγνωρίζει αυτό. Μιλάει για αυτό. Στον εαυτό του κ στους άλλους. Καλύπτεται απ' τη δυστυχία του αυτή κ μένει εκεί για όσο χρειαστεί μέχρι να αποδεχτεί τι του συμβαίνει. Αντίθετα, φυλακισμένος είναι αυτός που ενώ τα πράγματα με τα οποία καταπιάνεται στη ζωή τον κάνουν δυστυχισμένο, εκείνος εξακολουθεί να τα κάνει γιατί έτσι ορίζουν οι επιταγές της κοινωνίας, γιατί έτσι κάνουν οι περισσότεροι. Κ καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να δείχνει στους γύρω του ευτυχισμένος. Αυτό είναι φυλακή. Να κρύβεσαι απ' τον ίδιο σου τον εαυτό γιατί φοβάσαι να αποστασιοποιηθείς απ' τις μάζες. Κ όμως μία κατάσταση μέσω της οποίας μπορείς να γνωρίσεις το συναίσθημα της ελευθερίας είναι η μοναχικότητα.

Καθήμενος ο άνθρωπος μονάχα με τον εαυτό του, ανακαλύπτει τόσα πολλά, θέλοντας κ μη, έρχεται αντιμέτωπος με συναισθήματα κ σκέψεις που δε θα έκαναν την εμφάνιση τους μπροστά σε άλλους.

Αποκτάται με αυτόν τον τρόπο κ σταδιακά η γνώση του εαυτού, η εσωτερική αλήθεια. Η αλήθεια, που όντας συνεχώς το πνεύμα απασχολημένο με εξωτερικά ερεθίσματα, δεν έχει περιθώρια να μας αποκαλυφθεί.

Συνεχίζεται...

6 noir μυθιστορήματα που πρέπει να διαβάσεις.

Πατρίκ Μοντιανό. Στο cafe της χαμένης νιότης.

Ο τόπος, Παρίσι. Ο χρόνος δεκαετία 60. Τα πρόσωπα, οι θαμώνες ενός cafe.

Ένα κορίτσι εξαφανίζεται κ το μόνο που γνωρίζουν για αυτή είναι ένα ψευδώνυμο, Λουκί. Πολλοί τη γνώριζαν, μα κανείς δεν την ήξερε πραγματικά.

Ο λόγος δίνεται σε πολλούς, μα κανείς δεν ξέρει να μας πει κάτι ουσιώδες για αυτήν. Υπήρξε πραγματικά? Στην γωνία ενός τραπεζιού, θαρρείς πως παρατηρούσε τις ζωές των άλλων, θαρρείς κ ήθελε να ξεχάσει τη δική της. Άραγε θα ανακαλύψει κανείς τι απέγινε?

Ο Μοντιανό, αιώνιος νοσταλγός ενός μελαγχολικού παρελθόντος, μας δίνει για ακόμη μια φορά ένα μικρής έκτασης αριστούργημα, που θα πρεπε όλοι να διαβάσετε.

Γκράχαμ Γκρην. Ο τρίτος άνθρωπος

Ο Γράχαμ Γκρην δημιουργεί το πλέον σκοτεινό του μυθιστόρημα. Ο τίτλος αυτού, ο τρίτος άνθρωπος.

 Ένα ατέρμονο κυνηγητό ξεκινά στην υπό κατοχή Βιέννη τη στιγμή που ο Μάρτιν, καταφθάνει για να ρθει αντιμέτωπος με τον θάνατο του καλύτερου του φίλου. Ένα παράνομο κύκλωμα, ένας θάνατος, ένας έρωτας κ ένας Τρίτος άνθρωπος που κανείς δεν μπορεί να αναγνωρίσει, θα στοιχειώσουν τον Μάρτιν κ θα τον οδηγήσουν σε μια ανακάλυψη που θα αλλάξει τη ζωή του.

Το μυθιστορημα αυτό είναι μια ελεγεία στην ανδρική φιλία, στην προδοσία κ στην ματαίωση. Το συνιστώ σε όλους τους λάτρεις του είδους.

Καρίμ Μισκε. Αραμπ τζαζ

Ο μαροκινής καταγωγής Αχμεντ, ζει μόνος σε μια σχετικά κακόφημη γειτονιά του Παρισιού κ περνά τις ημέρες του χωμένος μέσα στα αστυνομικά του μυθιστορήματα, βυθισμένος σε μια πολύχρονη κατάθλιψη.

Η δολοφονία της γειτόνισσας του Λόρα, θα τον βγάλει απ' το λήθαργο του, καθώς βρίσκεται να αποτελεί το βασικό ύποπτο της δολοφονίας αυτής. Ανάμεσα σε μουσουλμάνους, Εβραίους κ εμπόρους "μαγικών χαπιών", ο Αχμέντ θα προσπαθήσει να αποδείξει την αθωότητα του κ συνάμα να βρει τον εαυτό που χρόνια τώρα έθαψε μέσα στα βιβλία του.

Μορίς Αττία. Η κόκκινη Μασσαλία

Η κόκκινη Μασσαλία αποτελεί το δεύτερο μυθιστόρημα του βραβευμένου ψυχίατρου Αττία, μετά το Μαύρο Αλγέρι. 

Ο πόλεμος της Αλγερίας έχει τελειώσει, ένας άλλος "αγώνας" όμως ξεκινά.

Ένας νεκρός σε μια φοιτητική εστία της Μασσαλίας θα φέρει τον Πάκο, τον κεντρικό ήρωα όλης της τριλογίας( Μαύρο Αλγέρι, Κόκκινη Μασσαλία, Παρίσι μπλουζ), σε επαφή με όλο το φάσμα του αριστερού κόσμου. Τροτσκιστές, μαοϊκοί, οπαδοί της Λουξεμπουργκ, αναρχικοί, όλοι αγανακτισμένοι κάτω απ' το γκωλικό καθεστώς. Οι νεκροί διαδέχονται ο ένας τον άλλον, η αστυνομία δεν καταλήγει πουθενά. Ποιος κρύβεται πίσω απ' τις απάνθρωπες δολοφονίες? 

Οι ήρωες του Αττία, τόσο ενδιαφέροντες , μα παράλληλα τόσο αληθινοί, θα σας κάνουν να γελάσετε, να τους κατανοήσετε, να τους συμπονέσετε, θα διατηρήσουν το ενδιαφέρον σας αμείωτο μέχρι το τέλος, Ένα βιβλίο εκπληκτικό.

       Λεοναρδο Παδούρα. Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλία.

Πρόκειται για ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα, το οποίο ανασυνθέτει τρεις ιστορίες. Τρεις διαφορετικές οπτικές που καταλήγουν σε ένα γεγονός. Στη δολοφονία του Τρότσκι, απ' τον σταλινικό πράκτορα Ραμόν Μερκαντερ.

Στο πρώτο αφηγηματικό επίπεδο, ο Παδούρα, περιγράφει την οπτική του Τρότσκι, την εξορία του απ' την σοβιετική ένωση, τον αγώνα του για επιβίωση, το τέλος του στο Μεξικό.
Στο δεύτερο αφηγηματικό πεδίο μας περιγράφει τη ζωή του δολοφόνου του Τρότσκι, του Μερκάντερ.
Ενώ στο τρίτο μας συστήνεται ο αφηγητής μας , ένας κουβανός συγγραφέας που προσπαθεί να επιβιώσει στην Κούβα του εμπάργκο, ο οποίος θα γνωρίσει τον άνθρωπο που θα του αφηγηθεί την ιστορία του Μερκάντες.Κ αυτός με τη σειρά του θα τη αφηγηθεί σε μας.
Το βιβλίο αυτό δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καθαρά αστυνομικό, ούτε πολιτικό. Πρόκειται για μια ωδή σε ένα χαμένο όνειρο. Ένα όνειρο για έναν πολιτικά κ κοινωνικά καλύτερο κόσμο που όμως κατέληξε στο κενό. Εξαιρετικό βιβλίο.

Πατρίκ Μοντιανό. Η μικρή Μπιζού




Πρόκειται για ακόμη ένα κομψοτέχνημα του Πατρίκ Μοντιανό, μια ακόμη προσπάθεια του, να ανασυνθέσει στη μνήμη του στιγμές ενός μακρινού παρελθόντος.
Ένα κορίτσι περιπλανάται στους δρόμους του Παρισιού, η ομίχλη σκεπάζει τα βήματα της. Προσπαθεί να ξεφύγει από κάτι ή μήπως αναζητά τον χαμένο μέσα στις ζωές των άλλων εαυτό της? Σκοτεινά cafe, καμπαρέ γεμάτα καπνό κ όμορφες γυναίκες κ η ανάμνηση μιας παιδικής ηλικίας που προσπαθεί να επισκιάσει τα πάντα. Ένα παιδί που περιμένει έξω απ' το σχολείο μα δεν έρχεται κανείς να το πάρει. Κ όμως η μικρή Μπιζού το κρατά απ' το χέρι, όπως θα θελε να κρατησει κάποιος κ αυτή. Ένα εκπληκτικό noir μυθιστόρημα, ένα διαμάντι της σύγχρονης λογοτεχνίας που θα πρεπε όλοι να έχουμε στη βιβλιοθήκη μας.

Patrick Modiano Νυχτερινό ατύχημα

Μια αέναη αναζήτηση ενός σημείου αναφοράς.
Διάσπαρτες αναμνήσεις.
Τι έχει συμβεί πραγματικά? Τι αποτελεί αποκύημα της φαντασίας ?
Ένα παρόν συνυφασμένο με το παρελθόν.
Ένας αφηγητής- σκιά, περιπλανάται σε ένα ομιχλώδες Παρίσι, προσπαθώντας να ανακαλύψει που ανήκει, αν ανήκει κάπου.
Ένα ατύχημα, κάποιο βράδυ, τον αποσπά απ' τον αιώνιο λήθαργο του.
Φαντάσματα του παρελθόντος επανέρχονται για να ξυπνήσουν μνήμες που δε γνώριζε αν του ανήκουν πλέον.
Μια γυναίκα σε ένα φορτηγάκι, ένα διαμέρισμα στις παρυφές του Παρισιού, ένα σκυλί που πεθαίνει.
Υπήρξαν πράγματι ? Μήπως οι αναμνήσεις αυτές ανήκουν σε κάποιο όνειρο ?
Ένα νυχτερινό ατύχημα στέκεται η αφορμή για να ξεκινήσει ο αφηγητής την αναζήτηση του, ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν κ το μέλλον.

Το μυθιστόρημα αυτό είναι ένα μικρής έκτασης κομψοτέχνημα. Εδώ ο χρόνος δεν υφίσταται. Όλα είναι συγκεχυμένα. Κεκαλυμμένα  με ένα γλυκό πέπλο μυστηρίου.
Εξού κ ο χαρακτηρισμός του βιβλίου ως noir.
Ο Patrick Modiano, για ακόμη μια φορά, δημιουργεί ένα βιβλίο-παράλληλο σύμπαν.
Τα πάντα μέσα σ' αυτό είναι ρευστά.
Αυτή η παντελής έλλειψη χρονικής δομής είναι κάτι που προσωπικά με συναρπάζει.
Όλα τα γεγονότα συνενώνονται κάτω από ένα εσωτερικό πρίσμα. προσπαθώντας να βρουν διέξοδο.
Η διέξοδος δε διαφαίνεται ποτέ.
Κ όμως η λύτρωση επέρχεται μέσα απ' αυτή τη χαοτική συνύπαρξη εντέλει.
Πρόκειται για ένα διαμάντι της σύγχρονης λογοτεχνίας.
Το συνιστώ σε όλους. 

Πορεία προς το αύριο.

Θα ξημερώσει μια μέρα που δε θα φοβόμαστε πια.

Θα κοιταζόμαστε στα μάτια, δίχως ανιδιοτέλεια, δίχως μίσος.

Θα αγαπάμε από ανάγκη κ όχι από υποχρέωση.

Κ θα 'ναι ηλιόλουστη η μέρα τούτη.

Θα κοιμίζουμε τα παιδιά μας στην ίδια κούνια με προσφυγόπουλα, θα τα ταΐζουμε το ίδιο γάλα.

Τα σύνορα θα μας ενώνουν, δε θα μας χωρίζουν πια.

Θα προτάσσουμε τα όνειρα μας, πολύχρωμα όπλα κ θα παύουμε τους πολέμους.

Δε θα πεινάμε πια. Θα σπέρνουμε τις ελπίδες μας στο έδαφος κ θα 'ναι αστείρευτοι οι καρποί μας.

Θα τον πατάξουμε τον καπιταλισμό σύντροφε.

Διότι αυτός δε γεννήθηκε από μάνα, δε πάσχισε στα πρώτα του βήματα.

Δεν είναι μάτια μου αυτός για τους ανθρώπους.

Χρήμα αναθρέφει, όχι ζωές.

Γαλουχείται με επιχειρήσεις κ ομόλογα, όχι με αξίες κ ιδανικά.

Μας ωθεί να φτάσουμε στην πρωτιά , ξεχνώντας πως είμαστε όλοι ίσοι.

Κ μεις που ποτέ δε θελήσαμε να μαστε πρώτοι θαβόμαστε αυτοβούλως σε κεκλιμένους τάφους, απέχοντας απ' αυτήν την αλλοτρίωση.

Μα οι τάφοι αυτοί θα ανοίξουνε. Θα αναστηθούμε.

Τις παρωπίδες πια στα πρόσωπα δε θα φορούμε.

Τα χέρια θα λερώσουμε με λάσπες κ όχι με αίμα.

Κ θα 'ναι όμορφος ο κόσμος που θα χτίσουμε.

Κινούμε προς το αύριο...

Χορεύουν οι ελέφαντες.


Μεσούντος του ελληνικού εμφυλίου ανακαλύπτεται ένα πτώμα στον υδάτινο χώρο της Θεσσαλονίκης. Αυτό του Τζορτζ Πολκ. Ο Πολκ ήταν Αμερικάνος δημοσιογράφος, που είχε καταφθάσει στην Ελλάδα με σκοπό να πάρει συνέντευξη απ 'τον “Στρατηγό”, το Μάρκο Βαφειάδη, τον πρωθυπουργό της προσωρινής κυβέρνησης του Δημοκρατικού Στρατού. Οι διαδικασίες για την συνέντευξη ήταν στα σκαριά, όταν ο Πολκ εξαφανίστηκε στη Θεσσαλονίκη. Το πτώμα ανασύρεται
απ' τη θάλασσα κ  οι αρχές της αστυνομίας μετά από εντολή της αμερικανικής κυβέρνησης τοποθετούν λυτούς κ δεμένους για την εξιχνίαση του εγκλήματος. Οι θεωρίες για τον ή τους δράστες πολλές, τα κίνητρα ακόμη περισσότερα. Ο Πολκ σκόπευε να αποκαλύψει στους Αμερικάνους πολίτες μέσω της συνέντευξης την πλευρά των ανταρτών, να γνωστοποιηθούν τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις , οι εξευτελισμοί, που υφίσταντο τόσα χρόνια απ' τις δεξιές κυβερνήσεις, πράγματα άγνωστα στο ευρύ αναγνωστικό κοινό. Οι ευθύνες όμως τις δολοφονίας αντί να ριφθούν στους κυβερνώντες, όπως κανείς θα υπέθεται με περισσή σιγουριά, ρίπτονται στον δημοσιογράφο Στακτόπουλο. Ο Στακτόπουλος ήταν αριστερός δημοσιογράφος της εφημερίδας “Μακεδονία” κ σύμφωνα με τις κατηγορίες ο συνεργός των Μουζενίδη κ Βασναβά, στην δολοφονία του Πολκ. Η ομολογία του υπεγράφει απ' τον ίδιο κατόπιν πολλών βασανιστηρίων κ απειλών σχετικά με συγγενικά του πρόσωπα κ η ετυμηγορία του δικαστηρίου ήταν ισόβια κάθειρξη, ακόμα κ όταν αποκαλύφθηκε πως ο Μουζενίδης το διάστημα εκείνο ήταν νεκρός κ ο Βασναβάς εκτός Ελλάδας. Όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Η αμερικανική κυβέρνηση διότι είχε βρεθεί ο “ένοχος” κ η ελληνική διότι είχαν ανταπεξέλθει στις προσδοκίες των Αμερικάνων, όπως επίσης γιατί κατόρθωσαν να αμαυρώσουν για ακόμη μια φορά το όνομα των αριστερών.

Στο μυθιστόρημα “Χορεύουν οι ελέφαντες”, η Νικολαΐδου κατορθώνει να αποτυπώσει με πλήρη σαφήνεια τα γεγονότα της δολοφονίας του Πολκ, ενώ παράλληλα δημιουργεί μια δευτερεύουσα πλοκή που εκτυλίσσεται στο σήμερα. Ένας μαθητής λυκείου ο οποίος δε θέλει να γίνει μέρος του συστήματος, επιλέγει να μην δώσει πανελλαδικές. Ο φιλόλογος του ,του αναθέτει τότε μια εργασία- έρευνα σχετικά με το θέμα της δολοφονίας του Πολκ. Το αριστοτεχνικό πλέξιμο των δύο χρονικών καθιστά τον αναγνώστη συμμέτοχο. Αισθάνεται παρόν σε κάθε τι που συμβαίνει. Η γραφή ,γλαφυρή  κ ιδιωματική, όπου χρειάζεται, αλλά κ σύγχρονη στις εξελίξεις του σήμερα.
Ένα κομψοτέχνημα του είδους. Δε δίνει καμία κατευθυντήριο σχετικά με την ρίψη ευθυνών στον Στακτόπουλο, αλλά με τον τρόπο της η συγγραφέας καθιστά σαφή την άποψη της περί της αδικίας του συστήματος.  Χορεύουν οι ελέφαντες κ την πληρώνουν τα μυρμήγκια ...

κοτσυφια

Γλυκός απόηχος μιας ζωής που χάνεται.
Φθαρμένη σαν ένας κορμός γερασμένου δέντρου.
Απομεσήμερο μιας βροχερής μέρας, μιας ψεύτικης ευτυχίας.
Περνούν τα σύννεφα κ ορμά ηλιόλουστος ο πόνος.
Πόνος για ζωή, ποτέ δε συμβιβάστηκες.
Όμοια πραγματικότητα, αυτή των άλλων.
Ποτέ δε συμβιβάστηκες.
Μ' αυταπάτες περνούσαν οι μέρες, αχνές , ανύπαρκτες σχεδόν.
Μια ουτοπία που σε κρατούσε ζωντανό.
Αυτή της ελευθερίας.
Πόσο το ήθελες να αισθανθείς ελεύθερος, όμοια με τα όνειρα των κοτσυφιών.
Εκείνα τα μικρά, ανάλαφρα όνειρα που τα ωθούν στο πέταγμα.
Διαπερνούν τους ορίζοντες, τις διαστάσεις, το χρόνο κ χάνονται.
Αναζητώντας μια καταπράσινη θάλασσα για να γευτούν το αλμυρό νερό.
Να βυθιστούν στα πανύψηλα κύματα, να εξισωθούν με την παγερή τρυφεράδα της ορμής τους.
Κ ίσως έτσι προσπεράσει η θλίψη. Έτσι όπως περνούν οι σκέψεις.
Σε μια στιγμή. Κ ίσως νιώσεις ελεύθερος. Ίσως.