Πεθαίνοντας καθημερινά. Σβήνουμε μαζί με τις στιγμές που πάνε, μαζί με τα όνειρα κ τις επιθυμίες που αφήσαμε για αύριο. Μα αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Ξοδευόμαστε σε έναν βάλτο γεμάτο με πρέπει κ ξεχνάμε τα θέλω. Αλήθεια αναρωτήθηκες ποτέ τι θέλεις πραγματικά? Πέρα απ' αυτά που σου επιτάσσει η κοινωνία κ ο περίγυρος ? Τι θέλεις ρε ? Τι γουστάρεις αληθινά? Όχι, όχι. Δεν είναι τα λεφτά, δεν είναι η δόξα, δεν είναι η κοινωνική αποδοχή. Όλα αυτά είναι γεννήματα του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού καπιταλιστικού συστήματος. Είσαι δούλος το ξέρεις? Όχι μόνο εσύ. Κ γω κ όλοι μας. Θυμάσαι την τελευταία φορά που ευχαριστήθηκες κάτι που δεν περιλαμβάνει χρήματα ή αναγνώριση ? Θυμάσαι την τελευταία φορά που έπαιξες, που γέλασες με την ψυχή σου? Που κοίταξες τον ήλιο, τη βροχή, που κάθισες κάτω απ' τις δροσιστικές στάλεςτ ης , δίχως να φοβάσαι τι θα πουν οι άλλοι που θα σε δουν ? Πότε χάιδεψες τελευταία φορά ένα λουλούδι? Πότε έκλαψες πρόσφατα από ευτυχία ? Πότε ?? Μόνος μπροστά στο χαζοκούτι σου, παρακολουθώντας ζωές αλλωνών, περνιέσαι για άνθρωπος. Ενώ είσαι απλά ένας αποδέκτης σιχαμένων μηνυμάτων κάποιων που καθορίζουν ολόκληρη την ύπαρξη σου. Στέκεσαι μπροστά από τον καθρέφτη κ δεν γνωρίζεις πια τον εαυτό σου. Κ όμως οι άλλοι σε ξέρουν τόσο καλά.... Ακούς κ ακούς απόψεις κ γνώμες για το άτομο σου. Είσαι τόσο όμορφος, είσαι τόσο σημαντικός. Ποιός είσαι ? Κοίταξες ποτέ μέσα σου ? Γεμίσαμε κόμπλεξ κ άλλες τέτοιες αηδίες προσπαθώντας να φτάσουμε τα πρότυπα που γεννά ένα άθλιο σύστημα, αντί να αγκαλιάσουμε κ να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας. Αντί να γίνουμε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε. Μα δε το ξέρουμε πια. Η ψυχή μας έχει καταντήσει ένα ατέρμονο αποχωρητήριο ρίχνουμε όλων των ειδών τις βρωμιές του κόσμου. Κ αυτές κάθονται πάνω στην ψυχούλα μας κ τη ρυπαίνουν διαρκώς, την κρύβουν, την πνίγουν. Κ έτσι κάθε μέρα που περνάει είναι μια απαράλλαχτη εκδοχή της προηγούμενης. Μια επανάληψη όλων όσων θέλουμε αλλά κρύβουμε βαθιά μέσα μας, μη τα δει κανείς. Μη παρεκτραπούμε, μη κ δεν ταιριάζουμε με τους υπόλοιπους. Ε λοιπόν άκου λίγο κάτι. Άχρηστοι κ περιττοί είναι οι υπόλοιποι. Κ ένα άτομο να έχουμε στη ζωή μας, αν είναι αληθινό κ μας επιτρέπει κ σε μας να είμαστε αληθινοί, είναι αρκετό.

Τι χρειαζόμαστε ρε ? Απ' όλα αυτά που έχεις σε πλεόνασμα, τι χρειάζεσαι πραγματικά ? Χρειάζεσαι τα δυο τρία σπίτια, τα δυο αμάξια, τις υπερπολυτελείς συνθήκες όπου ζεις, εκατό άτομα να σε εκθειάζουν( για να μπορείς να μη σκέφτεσαι το σκατένιο εαυτό σου), λάπτοπ μάπτοπ κ μια δουλειά που κλέβει τόσο πολύ απ' τον πολύτιμο χρόνο για να μπορέσεις να αποπληρώσεις όλα αυτά που κατέχεις? Χρειάζεσαι τράπεζες, δάνεια, χρηματιστήρια, καζίνα ? Πες μου τα χρειάζεσαι όλα αυτά? Όλα αυτά τα ανούσια δημιουργήματα, που το μόνο που κάνουν είναι να σε αποσπούν απ την πραγματική ευτυχία ... Τα έχεις ανάγκη ? Κ τι είναι εντέλει αυτό που θα σε κάνει ευτυχισμένο θα με ρωτήσεις ... Η ευτυχία έγκειται σε τόσο απλά πράγματα θα σου απαντήσω. Κ μεις τα γαμήσαμε τη μάνα. Τα περιπλέξαμε τόσο πολύ, που όλα πια μας φαίνονται τόσο ανούσια. Η κινητήριος δύναμη σε αυτό τον πλανήτη είναι κάτι πλασματικό. Το χρήμα, κάτι που δεν υπάρχει. Μόνο αυτό να σκεφτείς, κατανοείς πόσο κατεστραμμένο είναι πια το ανθρώπινο είδος. Κάτι το οποίο δημιούργησαν κάποιοι μάγκες που ήθελαν να γίνουν κυρίαρχοι του κόσμου κ μας το πάσαραν σαν την τέλεια λύση για την απλούστευση των ανταλλαγών μας κυβερνά. Σκέψου φίλε, σκέψου. Αυτό το χαζόχαρτο, έχει γίνει αυτοσκοπός των περισσότερων ανθρώπων, ζούμε πια για να βγάζουμε όλο κ περισσότερα απ' αυτά τα χαζόχαρτα. Κ οι “ανάγκες” μας προσαρμόζονται σταδιακά με βάση το τι εισόδημα έχουμε. Οι ανάγκες μας. Ακούς ? Ανάγκη είναι η αναπνοή, η τροφή, η αγάπη, η συντροφικότητα. Κ μεις πλέον αναγάγουμε στο επίπεδο της ανάγκης ό,τι αγοράζεται. Έχω ανάγκη από ένα ακριβότερο κινητό σου λέει ο άλλος. Ενώ ενδεχομένως να του είναι άχρηστο. Το έχει ανάγκη γιατί μια διαφήμιση του τη δημιούργησε. Κ θα το πάρεις γιατί θα δημιουργηθεί η ανάγκη αυτή κ σε άλλους ανθρώπους, οι οποίοι θα το αγοράσουν κ απ' τους οποίους εσύ δε θέλεις να διαφέρεις, δε θέλεις να νιώθεις κατώτερος. Ενώ στην ουσία κατώτερο σε καθιστά η υλοποίηση της “ανάγκης” αυτής. Κατώτερο απ' αυτό που ήσουν κάποτε. Τώρα πια είσαι έρμαιο των αποφάσεων που άλλοι παίρνουν για σένα. Οι άλλοι επιλέγουν τη δική σου ζωή πια. Αν δεν είσαι κατώτερος πλέον απ' αυτό που ξεκίνησες να είσαι όταν γεννήθηκες, τότε τι είσαι ? Ήσουν ένα πλασματάκι που χρειαζόσουν τροφή κ αγάπη για να είσαι ευτυχισμένο κ τώρα κατέληξες να χρειάζεσαι ό,τι σου πλασάρει η κάθε πολυεθνική κ πάλι ευτυχισμένος δεν είσαι. Είναι ζωή αυτή?