Ποιος έφραξε τη δίοδο?

Ποιος μας τη στέρησε την ευτυχία?

Να ταν αυτός που άλλοτε σιγοτραγούδαγε την ανάμνηση του γέλιου μας...

Αυτός που έσφιγγε το χέρι μας, καθώς περνούσαμε τις ανθισμένες πύλες...

Τις πύλες με τα θρονιασμένα βλέφαρα στο διάβα τους.

Κ όλοι κοιτούσαν με καμάρι το σταθερό μας βήμα.

Ένα δύο, ένα δύο.

Κ εμείς ηθελημένα ξεχνούσαμε το ρυθμό κ ξεστρατίζαμε απ' τις δικές τους παρελάσεις.

Βαριές οι πλάκες που σκεπάζουν πια το χθεσινό μας γέλιο.

Αυλάκια ανοίγουνε τα δάκρυα στο κρύο χώμα που γλιστράει πια μέσα απ' τα βλέφαρα μας.

Σαθρός ο αέρας που αναπνέουν τα περασμένα τα τραγούδια μας.

Τώρα πια μοναχά σιωπή.

Μήτε μελωδίες, μήτε φωνές.

Αυτές οι ευτυχισμένες φωνές, που αντηχούσαν απ' τα χείλη μας..

ξεθώριασαν πια.

Ξεθώριασαν κ οι κουρτίνες που κάποτε ανοίγαμε για να λουστεί το δώμα μας με φως.

Τώρα οι δρόμοι κατάμεστοι απ' τα πανό, μα εμείς άφαντοι.

Εγώ, ξέρω που κείτομαι.

Μα εσύ...