ΠΛΗΘΟΣ

Ξεχώριζες ανάμεσα στο πλήθος.

Χιλιάδες σκυθρωποί οδοιπόροι να προσκυνούν τα λανθάνοντα νιάτα τους.

Με το βλέμμα καρφωμένο στην, απ τους άλλους, δοσμένη συνταγή για ευτυχία.

Να μιλούν για κατεστραμμένες κυβερνήσεις κ για ανθρώπους-δούλους, δίχως να αντιλαμβάνονται πως

συγκαταλέγονται κ οι ίδιοι μέσα σε αυτούς.

Πιάνονται χέρι-χέρι, δίχως να αγγίζονται.

Κ όταν το βράδυ σβήνουν τα φώτα στις υγρές κάμαρες, τους προσποιούνται έρωτα.

Με μάτια ξένα κοιτάζουν τους αθώους εαυτούς τους, δίνουν άφεση για τα στυγερά τους εγκλήματα.

Κ αδημονούν για την απαστράπτουσα αναγνώριση τους.

Για τη θέαση των πανέμορφων εαυτών τους στα μάτια του ανθρώπου.

Μιλούν δυνατά, μήπως κ σωπάσουν οι φωνές μέσα στο μυαλό τους.

Κ όλο γελάνε. Για να μη φανεί η θλίψη στα χείλη τους.

Μη φανούν.

Κ ολο γελάνε.