Ανύπαρκτα συναισθήματα.
Τοποθετημένα σε μια
υπαρκτή οντότητα.
Συγκεχυμένα λόγια
απλοϊκών ανθρώπων καταδικάζουν την
αλήθεια σου.
Αυτήν που τόσα χρόνια
οδηγούσε τη δήθεν αυθεντικότητα σου.
Κ ήσουν βέβαιος. Ήσουν
ειλικρινής.
Σου αρκούσε να κλαις.
Μα τώρα πια δεν έχεις χρόνο.
Μόνο δακρύζεις βουβά,
καθώς τελειώνει το όνειρο.
Στο τέλος της κάθε
νύχτας.
Αλόγιστος κορεσμός
επιθυμιών.
Δίχως καν να επιθυμείς.
Βαθιά προσποιούμενος
πως κάτι ζητάς.
Κ βρίσκεις τόσα πολλά.
Πολλά κ άχρηστα.
Τυλιγμένα με φανταχτερές
κορδέλες, εντυπωσιακά συσκευασμένα.
Μα κενά στο εσωτερικό.
Προσπαθείς διακαώς να
συγχρονιστείς με τούτη την κενότητα.
Να ταιριάξεις.
Μα φεύγεις πριν προλάβει
να αποκτηθεί κάποιο νόημα.
Μια μελωδία ατέρμονη,
που δε δύναται να συκροτηθεί ως τραγούδι.
Κ ήσουν ειλικρινής.
Έτσι τουλάχιστον
θαρρούσες μάτια μου ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου