ΗΜΕΡΕΣ

Καθώς ο χρόνος σε καταδιώκει.

Καθώς οι μέρες περνούν δίχως καμιά υπόσχεση πως θα τις ξανασυναντήσεις.

Τόση ομορφιά.

Κρυμμένη σε τούτη την παροδικότητα.

Όλα γύρω τους τείνουν προς τη φθορά.

Κ όμως αυτές διατηρούν τη μοναδικότητα τους ως την αιωνιότητα.

Ατέρμονο κάλλος. Αλάνθαστη τελειότητα.

Κ είμαστε ακόμη τόσο αδύναμοι μπροστά στην ιλιγγιώδη τροχιά τους.

Αμέτοχοι στη διαμόρφωση τους, στέκουμε απλώς κ κοιτάζουμε το μεγαλείο τούτης της δημιουργίας.

Ανύμποροι διαβάτες, σε μια προκαθορισμένη πορεία από άλλους.

Εθελοτυφλούμε.

Επιδερμάτικα ευτυχισμένοι καθώς μπορούμε ακόμη κ πορευόμαστε.

Ανύμπορος να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη.

Τρέμεις για αυτό που θα αντικρύσεις.

Φοβάσαι την αδράνεια των στιγμών που πέρασαν, αυτών που έσβησαν, χωρίς να το θελήσεις.

Νεκρές αγκαλιές από κατεστραμμένα χέρια.

Ξόδεψαν το κορμί σου.

Παρέλυσαν το πνεύμα σου.

Χωρίς να αφήσουν τίποτα πίσω.

Χωρίς να κρατήσεις τίποτα από όσα πιθανώς να είχαν να δώσουν.

Οι δείκτες του ρολογιού σταμάτησαν στο τίποτα.

Ένας χρόνος που δεν υφίσταται.

Εσύ , εγώ... Κόσμος.

Πολύς κ ανυπόφορος κόσμος.

Κοιτάζουν τα ρολόγια τους.

Τρέχουν κάτι να προλάβουν.

Προσπερνούν τις σκιές τους στην προσπαθειά τους να λαξεύσουν το χρόνο.

Κ είμαστε ακόμη σκυθρωποί.

Απληστοί ακόλουθοι της αιωνιότητας.

Για πάντα