ΒΗΜΑΤΑ...

Στάσιμοι δείκτες ενός μισοχαλασμένου ρολογιού.

Χλευάζουν την πλασματική σου κινητικότητα.

Απορούν με τον άνευ λόγου γρήγορο βηματισμό σου.

Κάτι τρέχεις να προλάβεις.

Ίσως να ναι το φευγιό των κατεστραμένων ονείρων σου.

Στο διάβα τους απομένουν μόνο κάτι θολές στιγμές.

Πρόσωπα νεκρά, αχνές ταυτοπροσωπείες με έναν αλλοτινό εαυτό σου.

Τις νύχτες θέριεβε η φωτιά μέσα τους, αλυχτούσε η επιθυμία τους να αφεθούν στη μοίρα.

Στη δική τους προκαθορισμένη πορεία.

Να πλεύσουν στην ατέρμονη θάλασσα του τίποτα.

Μην έχοντας κάτι να θρηνούν, μήτε να χαίρονται.

Απαθείς περαστικοί, που το βλέμμα τους στο κενό είναι στραμμένο.

Βασισμένο στη συνήθεια.

Αυτή της αναπόλησης.

Καταδικάζοντας το παρόν, αδιαφορώντας για το μέλλον.

Κ προχωράς.

Εξακολουθείς να βηματίζεις.

Κ όσο τα βηματά σου σε οδηγούν μπροστά, τόσο η σκέψη οπισθοδρομεί σε μονοπάτια παλιωμένα.

Αθεράπευτα αποφασιστική.

Να αρχίσεις κάτι που συνεχώς ξεχνάς.

Τικ τακ.