ΚΤΗΜΑΤΑ ΜΑΣ... ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ανθρώπινες ανάγκες. Σαθρά στερεότυπα ή ελλειπτική πραγματικότητα ?
Οι περισσότεροι από μας, άνθρωποι κάτι ζητούν. Κοινώς έχουν κάποια ανάγκη. Πέραν των βιοποριστικών βεβαία. Σήμερα θα μιλήσω για τις “συναισθηματικές ανάγκες”. Αυτές που όταν δεν ικανοποιούνται μας κάνουν να νιώθουμε δυστυχισμένοι. Τις ανάγκες αυτές που από μικρή κ άλας ηλικία, μαθαίνουμε να έχουμε “ανάγκη”.
Ανάγκες λοιπόν, η αιωνία τιμωρία των ανθρώπων, η παντοτινή απομάκρυνση από την έννοια της ευτυχίας.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια ανάγκη. Ανάγκη για έναν φίλο, για έναν σύντροφο, για αγάπη , για φροντίδα, για κατανόηση.
Και είναι αιτιολογημένο φυσικά, γιατί όπως έχει πει και ο Αριστοτέλης “ ο άνθρωπος είναι φύσει ζώο πολίτικο”, είναι προορισμένος να συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους.
Ο άνθρωπος που ζει εκτός “πόλις”, άρα μακριά από άλλους ανθρώπους είναι είτε θηρίο είτε θεός.
Είμαστε λοιπόν συνυφασμένοι με τα άλλα έμβια οντά του κόσμου.
Έχουμε ανάγκη την αγάπη τους, την αναγνώριση τους, τη συζήτηση  μαζί τους, τη συσχέτιση με αυτούς.
Και αυτό φυσικά δεν είναι κακό.
Αντιθέτως, είναι τόσο ωφέλιμη η συναναστροφή μαζί τους.
Κερδίζουμε τόσα πολλά. Συναισθήματα, εμπειρία, γνώση.
Γινόμαστε καλύτεροι. Γινόμαστε ολοένα πιο πολύ Άνθρωποι.
Το αρνητικό της ανάγκης μας αυτής είναι η πλήρης εξάρτηση που μπορεί να αποκτηθεί αν δεν γνωρίζουμε τη διατήρηση του μέτρου.
Μετρό όχι όσον άφορα τη συσχέτιση μας με τους άλλους και τη δοτικότητα μας προς αυτούς, άλλα όσον άφορα την επιρροή μας απ την ανάγκη αυτή
Το ότι δε θα ήμαστε αυτοί που είμαστε χωρίς τους άλλους, δε σημαίνει πως δεν κατέχουμε δικά μας ολόδικα μας στοιχεία.
Δε σημαίνει πως είμαστε κενοί χωρίς την επαφή μας με τους άλλους.
Μας επηρεάζει,ναι ! Μας ολοκληρώνει καμιά φορά ναι !
Άλλα η πλήρης εξάρτηση μας απ' τη συσχέτιση μαζί τους, μόνο αρνητικά μπορεί να επιφέρει.
Μεταβάλλεται η άποψη μας όσον άφορα τον εαυτό μας.
“Χωρίς τη σχέση μου μαζί σου είμαι ένα τίποτα”
“Δεν έχει άξια η ζωή μου μακριά σου”
“Δε ζω χωρίς εσένα”
Τέτοιου είδους φράσεις έχουμε ακούσει, αν δεν έχουμε πει οι ίδιοι, πολλές φόρες.
Η δημιουργία της σχέσης μας με κάποιον, μπορεί να μας επηρεάζει, δε μας καθορίζει όμως.
Δεν εξαρτάται η ύπαρξη μας απ' την αγάπη που ενδεχομένως να λαμβάνουμε από ένα πρόσωπο, από μια σχέση.
Μπορεί να συμβάλλει στην κάλυψη των συναισθηματικών μας αναγκών τη δεδομένη στιγμή.
Όμως δεν είμαστε οι ανάγκες μας.
Δεν είμαστε οι σχέσεις μας, οι φίλιες μας, οι έρωτες μας.
Υπάρχει μεγάλος διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που οι άλλοι βλέπουν σε μας.
Ο Κούλεϊ μίλησε πολύ σωστά για το θέμα αυτό, καθιερώνοντας το ως “κατοπτρικό εαυτό”.
Την εικόνα δηλαδή που έχουμε για τον εαυτό μας με βάση αυτό που βλέπουν οι άλλοι.
Πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε αυτές τις δυο προοπτικές.
Να μάθουμε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε ανεξάρτητα, αυτόνομα.
Να δίνουμε και να λαμβάνουμε επειδή το επιθυμούμε και όχι επειδή θεωρούμε πως δε ζούμε χωρίς το αλισβερίσι αυτό.
Οι σχέσεις δημιουργούνται όχι για να καλύψουν τα οποία κενά μας , άλλα για να μεταδώσουμε αγάπη, συντροφικότητα, ερωτά.
Συνάπτουμε σχέσεις για να δώσουμε και όχι γιατί δε ζούμε χωρίς να λάβουμε.
Κάνεις δε μπορεί να σε γεμίσει, κάνεις δε μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς πως είσαι κάτι μοναδικό.
Κάνεις άλλος, πέρα από σένα.
Αν αποζητάς την ολοκλήρωση και την αγάπη μέσω των άλλων, το μόνο που θα αποκομίσεις είναι δυστυχία.
Γιατί κάνεις πέραν του εαυτού σου δε μπορεί να σου δώσει αυτά που εσύ χρειάζεσαι.
Και δε θα γίνεις μονάχα εσύ δυστυχής αν βαδίζεις με την προοπτική αυτή, θα κάνεις και τον άλλον διπλά σου δυστυχισμένο.
Αγάπα για σένα. Γιατί δε μπορείς να ζήσεις αν δεν αγαπήσεις.
Όχι γιατί δε μπορείς να ζήσεις αν δεν πάρεις αγάπη.