ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ

Βγάλε την όμορφη χαμογελαστή σου μάσκα.

Η ώρα είναι περασμένη. Κανείς πια δε σε κοιτά.

Είσαι μόνος τώρα. Όχι πως πριν δεν ήσουν.

Δημιουρικές αυταπάτες. Για μια δήθεν συντροφικότητα.

Που μισείς. Κ ίσως μισεί κ αυτή εσένα.

Οικτίρεις την ανέχεια της. Ανέχεται τόσο μα τόσο ψέμα. Κ όμως δε βγάζει άχνα.

Βουβή, αλλά ευτυχισμένη στέκει απόμερα καθώς ο κόσμος τρέχει πέρα δώθε.

Ίσως δεν είναι λύπηση. Ίσως να τη φθονείς. Για την ακράδαντη της ειλικρίνεια.

Το μένος σου βλέπεις για λύπηση, για να αποβείς καλή. Κ συμπονετική.

Ναι, θα είσαι πλάι της πάντοτε. Γιατί είναι κρίμα.

Ίσως το κρίμα να ναι δικό σου. Βγάλε το ίσως.

Έχεις ποτέ σου αναλογιστεί τη μηδαμινή σου χωριτηκότητα ??

Άδεια. Κ όμως τα βλέπουνε όλοι γεμάτα.

Γεμάτα κ όμορφα.

Κ εσύ το βράδυ στριφογυρνάς, σε ένα λειψό κρεβάτι, που δε χωράει πια τη δυστυχία σου.

Δεν ήθελες ποτέ σου κανείς να χωρέσει.

Ευγενικές προτάσεις, μη φανούμε κ αγενέις...

Καταδυναστευμένα συναισθήματα.

Άραγε νιώθεις ??

Κουρασμένο ανδρείκελο, δανεική μου νιότη.

Δεν ξέρω τι είναι δικό μου πια κ τι όχι.