ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΘΑ ΠΕΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Μπορεί για χρόνια το ζήτημα της ψυχοθεραπείας να αποτελούσε ταμπού.
Θεωρούνταν κριτήριο κατηγοριοποίησης των ψυχικά αρρώστων.
Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε ο μέσος άνθρωπος.
Πλέον όμως, όπου σταθείς και όπου βρεθείς συναντάς κόσμο που δοκίμασε τη θεραπεία αυτή ή θα ήθελε να τη δοκιμάσει.
Η δική μου εμπειρία με την ψυχοθεραπεία ξεκινά γύρω στα δύο χρόνια πίσω.
Και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Και όχι γιατί ήμουν ή είμαι ψυχικά άρρωστη, αλλά γιατί η χαρά της ανακάλυψης του εσωτερικού σου κόσμου είναι τεράστια.
Το έναυσμα για να ξεκινήσω αποτέλεσε ένα πρόβλημα που αντιμετώπιζα τότε με κρίσεις πανικού ή κρίσεις άγχους ή όποιο όνομα δίνεται απ’τους επιστήμονες κατά περιόδους.
Όταν η φίλη μου Νίνα μου συνέστησε μία ψυχοθεραπεύτρια η πρώτη μου αντιραση ήταν φυσικά “Γιατί τρελή είμαι;”
Όταν ξεπέρασα αυτού του είδους τις χαζές σκέψεις, δοκίμασα.
Και η ζωή μου άλλαξε με ραγδαίους ρυθμούς.
Το “πρόβλημα” εξαφανίστηκε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Όμως εγώ συνέχισα.
Όχι γιατί είχα πλεόνασμα χρημάτων, ούτε γιατί δεν πειθόμουν πως οι κρίσεις πανικού είχαν εξαφανιστεί.
Αλλά γιατί με τον καιρό άρχισα να γνωρίζω πλευρές του εαυτού μου που ούτε μπορούσα να διανοηθώ πως κατείχα.
Και ήταν επώδυνο καμιά φορά, ναι!
Να συνειδητοποιείς πως δεν γνώριζες μέχρι τώρα ποιος πραγματικά είσαι.
Αλλά ήταν και τόσο απελευθερωτικό.
Και παράλληλα αιτιολογούνταν τόσες πολλές καταστάσεις.
Λάθος επιλογές φίλων, συντρόφων, εκπαίδευσης.
Λάθος επιλογές ζωής.
Επιλογές, που άρχιζα να μετατρέπω σε σωστές.
Και αυτό γιατί με τον καιρό άρχιζα να καταλαβαίνω τι επιθυμώ πραγματικά και να το διεκδικώ.
Να θέτω όρια σε αυτά που ήθελα να αφήσω εκτός της ζωής μου.
Και είναι τόσο όμορφο το συναίσθημα αυτό.
Το να κατέχεις τη δύναμη να ορίζεις εσύ τη ζωή σου.
Για αυτό λοιπόν μη το σκέφτεσαι, αν όντως επιθυμείς να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία.
Μη δημιουργείς δικαιολογίες του τύπου έλλειψη χρημάτων ή ξόδεμα χρόνου.
Είναι τόσο μικρό το κόστος μπροστά στην εσωτερική σου απελευθέρωση.
Έχεις τη δυνατότητα να διεκδικήσεις εσύ ο ίδιος το μέλλον σου, τις επιλογές σου, τη ζωή σου την ίδια.
Να ανακαλύψεις ποιος στα αλήθεια κρύβεται μέσα σου.
Ποιος πραγματικά είσαι.
Μαθαίνεις να αποδέχεσαι την ήττα.
Όχι να συμβιβάζεσαι με αυτήν, μα να την αποδέχεσαι.
Να αποκομίζεις πράγματα απ’αυτήν.
Διδάσκεσαι τόσα πολλά.
Πράγματα που είναι τόσο πασιφανή μα δε τα έβλεπες.
Ανακαλύπτεις τους φόβους σου, μα δε τους απορρίπτεις, δε τους χλευάζεις.
Τους κρατάς απ’το χέρι και πορεύεστε μαζί.
Συμφιλιώνεσαι.
Με παρελθοντικά κατάλοιπα, με συναισθήματα νοσηρά, που παρεμπόδιζαν την εξέλιξη σου.
Και κυρίως μαθαίνεις να αγαπάς.
Δίχως όφελος, δίχως συμφέρον.
Αγαπάς τον εαυτό σου, όλες τις πτυχές του, καλές ή κακές.
Και έπειτα αρχίζεις να αγαπάς τους άλλους.
Όχι για το ρόλο τους στη ζωή σου. Μα για αυτό που αλήθεια είναι.
Μαθαίνεις….
Συνεχώς μαθαίνεις.