Πολυχρωμοι καμβαδες

Τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι ίδιο κ απαράλλαχτο με κάτι άλλο.

Όλα είναι μοναδικά κ διαφορετικά.

Τα λουλούδια, τα δέντρα, οι άνθρωποι.

Όλα έχουν ξεχωριστό μέγεθος, σχήμα, χρώμα.

Όμορφα που είναι τα χρώματα.

Πιάνεις με την άκρη του πινέλου σου την παχύρευστη δομή τους

κ δημιουργείς κόσμους.

Αλλοτινούς κ μελλούμενους.

Υπαρκτούς κ φαντασιακούς.

Πετάς σε ουρανούς ατέλειωτους κ ακουμπάς σε θάλασσες βαθιές.

Μόνο με χρώματα.

Σαφώς υπάρχουν κ άλλα χρώματα, που δε τοποθετούνται σε καμβάδες .

Άλλα, που καθορίζουν ανθρώπινες ζωές, δίχως τη θέληση τους.

Χρώματα, που σε κάνουν να στραβοκοιτάζεις όποιον τα “φοράει” στο δρόμο.

Αυτά που σε ωθούν να αποτραβηχτείς, για να μην τα αγγίξεις.

Αυτά τα χρώματα ευθύνονται για το ρατσισμό, όχι οι άνθρωποι.

Ποιον κοροϊδεύεις ? Φυσικά κ είναι οι άνθρωποι οι υπεύθυνοι.

Αυτοί που είναι μεγαλωμένοι έτσι, που τρέμουν τη διαφορετικότητα κ που δεν έκαναν τίποτα για να αλλάξουν αυτή την

κάκια “συνήθεια”. Απλώς εφησυχάστηκαν στην ανωτερότητα τους να γεννηθούν λευκοί αντί για μαύροι, κίτρινοι, πράσινοι,

τρικολόρε.....

Ίσως πάλι να μη φταίνε εξ ολοκλήρου αυτοί, άλλα η εποχή που ενισχύει τις φυλετικές κ άλλου είδους διακρίσεις.

Έτσι, γιατί τη συμφέρει. Γιατί δε θα ταν ωραίο να υπάρχει ισότητα κατά τη γνώμη της.

Γιατί όπως κ να το κάνουμε δε γεννηθήκαμε ίσοι.

Χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι κακό. Εν αντιθέσει αυτή η ανισότητα είναι τόσο μα τόσο ενδιαφέρουσα. Έχεις χιλιάδες

καινούρια πράγματα να μάθεις καθημερινά από τους “άλλους”, απ τους μη ίδιους με σένα.

Μονό που σκέφτομαι πως μπορεί να ήμαστε όλοι όμοιοι με πιάνει ανία.

Γοητεύσου λοιπόν απ την ανομοιογένεια που επικρατεί γύρω σου. Απόλαυσε την, απόκτησε γνώσεις.

Μη την απορρίπτεις. Δες πόσο όμορφος είναι ένας καμβάς ποτισμένος με πολλά χρώματα.

Πόσο βαρετός είναι ένας απλός λευκός καμβάς.

Όνειρα. Αιωνία φυλακή.

Τυχάρπαστοι διαβάτες... άνθρωποι.

Οδεύουν στη σκιά τους.

Περπατούν στους δρόμους κουβαλώντας στρωματά.

Για ένα καινούριο σπίτι .Να νέο όνειρο.

Το οποίο είναι ήδη νεκρό.

Όνειρα.. που πεθαίνουν κατά την εκπλήρωση τους.

Απομένουν τα στρωματά.

Με μοναδική συντροφιά το φόβο.

Ανοιχτά παράθυρα.

Ανεπαρκής αέρας.

Παγωμένα συναισθήματα.

Κόσμος. Έρχεται , φεύγει.

Μια αίσθηση ενδιαφέροντος πλανάται στην ατμοσφαίρα.

Πλασματικό.

“Σκιάς όναρ άνθρωπος.”

Εκλιπαρώντας για έναν αιώνιο ύπνο.

Και όμως κάποια στιγμή θα ξυπνήσει.

Ήρθε το πρωί , πρέπει να αναλάβει τα καθήκοντα της.

Με ακολουθά.

Και γω τη διώχνω...

Πιστό της δημιούργημα.

Αυτό που βλέπουν μόνο τα μάτια.

Τα βλέφαρα καθώς ανοιγοκλείνουν και φυλακίζουν μέσα τους χιλιάδες στιγμές.

Είναι άραγε τίποτε απ' όλα αυτά αληθινό ?

Οι δρόμοι που εκτείνονται, οι άνθρωποι που χαμογελούν, η βροχή που πέφτει στα ξηρά σώματα

μας για να ξεπλύνει καθετί μόνιμο.

Τα ίδια κάγκελα μιας ονειρεμένης φυλακής, αιωνία δευτερόλεπτα, αλυσοδεμένα σε μια μάτια.

Και όλο κοιτάζεις. Και όμως, τι βλέπεις?

Τη ντροπή που νιώθω καθώς γεννιέμαι κάθε μέρα και πάλι άνθρωπος ?

Αυτή τη βλέπεις ?

Τις πλασματικές ανάγκες που συντρέχουν το είναι σου?

Αυτό μήπως ?

Το ότι αγαπάς αγάπες μεροληπτικές κρύβοντας την εγωπάθεια σου μέσα σε όμορφα ρούχα.

Αυτό βλέπω εγώ.

Πίσω απ όλα αυτά , μαχόμαστε για την αλήθεια.

Για την λύτρωση. Και για όλες αυτές τις βαρύγδουπες εκφράσεις.

Είναι όσα βλέπει το μυαλό, που πότε δεν κάνει λάθος, στο εγγυώμαι.

Απόκριες

Δια βίου φορεσιά μας.

Μάσκες.

Φαντεζύ και απλές. Με πούπουλα και σχέδια ανάγλυφα.

Κόκκινες, μαύρες.

Πολύ σπάνια διαφανείς.

Πασχίζεις να τις αποταχτείς.

Τα χέρια στο έδαφος καταλήγουν αποκαμωμένα.

Γύρνα πίσω το χρόνο.

Ολόκληρη περιουσία ξόδεψες για να αποκτήσεις τούτες τις μάσκες.

Ειδικά αυτή η χαμογελαστή, ήταν αλήθεια πανάκριβη !!

Κάτω απ την πήλινη χροιά της, κραυγές πηγαινοέρχονται με μοναδικό αποδέκτη...

εσένα.

Οι αλήθειες ολόγυρα συνθλίβονται μανιασμένες.

Και συ το ψέμα σου έχεις αγκαλιά.

Και βαδίζεις.

Όπως πάντα όμορφη.

Και χαμογελαστή.

Κοτσύφια

Γλυκός απόηχος μιας ζωής που χάνεται.

Φθαρμένη σαν ένας κορμός γερασμένου δέντρου.

Απομεσήμερο μιας βροχερής μέρας, μιας ψεύτικης ευτυχίας.

Περνούν τα σύννεφα κ ορμά ηλιόλουστος ο πόνος.

Πόνος για ζωή, ποτέ δε συμβιβάστηκες.

Όμοια πραγματικότητα, αυτή των άλλων.

Ποτέ δε συμβιβάστηκες.

Μ' αυταπάτες περνούσαν οι μέρες, αχνές , ανύπαρκτες σχεδόν.

Μια ουτοπία που σε κρατούσε ζωντανό.

Αυτή της ελευθερίας.

Πόσο το ήθελες να αισθανθείς ελεύθερος, όμοια με τα όνειρα των κοτσυφιών.

Εκείνα τα μικρά, ανάλαφρα όνειρα που τα ωθούν στο πέταγμα.

Διαπερνούν τους ορίζοντες, τις διαστάσεις, το χρόνο κ χάνονται.

Αναζητώντας μια καταπράσινη θάλασσα για να γευτούν το αλμυρό νερό.

Να βυθιστούν στα πανύψηλα κύματα, να εξισωθούν με την παγερή τρυφεράδα της ορμής τους.

Κ ίσως έτσι προσπεράσει η θλίψη. Έτσι όπως περνούν οι σκέψεις.

Σε μια στιγμή. Κ ίσως νιώσεις ελεύθερος. Ίσως.

Ποιος έφραξε τη δίοδο?

Ποιος μας τη στέρησε την ευτυχία?

Να ταν αυτός που άλλοτε σιγοτραγούδαγε την ανάμνηση του γέλιου μας...

Αυτός που έσφιγγε το χέρι μας, καθώς περνούσαμε τις ανθισμένες πύλες...

Τις πύλες με τα θρονιασμένα βλέφαρα στο διάβα τους.

Κ όλοι κοιτούσαν με καμάρι το σταθερό μας βήμα.

Ένα δύο, ένα δύο.

Κ εμείς ηθελημένα ξεχνούσαμε το ρυθμό κ ξεστρατίζαμε απ' τις δικές τους παρελάσεις.

Βαριές οι πλάκες που σκεπάζουν πια το χθεσινό μας γέλιο.

Αυλάκια ανοίγουνε τα δάκρυα στο κρύο χώμα που γλιστράει πια μέσα απ' τα βλέφαρα μας.

Σαθρός ο αέρας που αναπνέουν τα περασμένα τα τραγούδια μας.

Τώρα πια μοναχά σιωπή.

Μήτε μελωδίες, μήτε φωνές.

Αυτές οι ευτυχισμένες φωνές, που αντηχούσαν απ' τα χείλη μας..

ξεθώριασαν πια.

Ξεθώριασαν κ οι κουρτίνες που κάποτε ανοίγαμε για να λουστεί το δώμα μας με φως.

Τώρα οι δρόμοι κατάμεστοι απ' τα πανό, μα εμείς άφαντοι.

Εγώ, ξέρω που κείτομαι.

Μα εσύ...

Πεθαίνοντας καθημερινά. Σβήνουμε μαζί με τις στιγμές που πάνε, μαζί με τα όνειρα κ τις επιθυμίες που αφήσαμε για αύριο. Μα αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Ξοδευόμαστε σε έναν βάλτο γεμάτο με πρέπει κ ξεχνάμε τα θέλω. Αλήθεια αναρωτήθηκες ποτέ τι θέλεις πραγματικά? Πέρα απ' αυτά που σου επιτάσσει η κοινωνία κ ο περίγυρος ? Τι θέλεις ρε ? Τι γουστάρεις αληθινά? Όχι, όχι. Δεν είναι τα λεφτά, δεν είναι η δόξα, δεν είναι η κοινωνική αποδοχή. Όλα αυτά είναι γεννήματα του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού καπιταλιστικού συστήματος. Είσαι δούλος το ξέρεις? Όχι μόνο εσύ. Κ γω κ όλοι μας. Θυμάσαι την τελευταία φορά που ευχαριστήθηκες κάτι που δεν περιλαμβάνει χρήματα ή αναγνώριση ? Θυμάσαι την τελευταία φορά που έπαιξες, που γέλασες με την ψυχή σου? Που κοίταξες τον ήλιο, τη βροχή, που κάθισες κάτω απ' τις δροσιστικές στάλεςτ ης , δίχως να φοβάσαι τι θα πουν οι άλλοι που θα σε δουν ? Πότε χάιδεψες τελευταία φορά ένα λουλούδι? Πότε έκλαψες πρόσφατα από ευτυχία ? Πότε ?? Μόνος μπροστά στο χαζοκούτι σου, παρακολουθώντας ζωές αλλωνών, περνιέσαι για άνθρωπος. Ενώ είσαι απλά ένας αποδέκτης σιχαμένων μηνυμάτων κάποιων που καθορίζουν ολόκληρη την ύπαρξη σου. Στέκεσαι μπροστά από τον καθρέφτη κ δεν γνωρίζεις πια τον εαυτό σου. Κ όμως οι άλλοι σε ξέρουν τόσο καλά.... Ακούς κ ακούς απόψεις κ γνώμες για το άτομο σου. Είσαι τόσο όμορφος, είσαι τόσο σημαντικός. Ποιός είσαι ? Κοίταξες ποτέ μέσα σου ? Γεμίσαμε κόμπλεξ κ άλλες τέτοιες αηδίες προσπαθώντας να φτάσουμε τα πρότυπα που γεννά ένα άθλιο σύστημα, αντί να αγκαλιάσουμε κ να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας. Αντί να γίνουμε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε. Μα δε το ξέρουμε πια. Η ψυχή μας έχει καταντήσει ένα ατέρμονο αποχωρητήριο ρίχνουμε όλων των ειδών τις βρωμιές του κόσμου. Κ αυτές κάθονται πάνω στην ψυχούλα μας κ τη ρυπαίνουν διαρκώς, την κρύβουν, την πνίγουν. Κ έτσι κάθε μέρα που περνάει είναι μια απαράλλαχτη εκδοχή της προηγούμενης. Μια επανάληψη όλων όσων θέλουμε αλλά κρύβουμε βαθιά μέσα μας, μη τα δει κανείς. Μη παρεκτραπούμε, μη κ δεν ταιριάζουμε με τους υπόλοιπους. Ε λοιπόν άκου λίγο κάτι. Άχρηστοι κ περιττοί είναι οι υπόλοιποι. Κ ένα άτομο να έχουμε στη ζωή μας, αν είναι αληθινό κ μας επιτρέπει κ σε μας να είμαστε αληθινοί, είναι αρκετό.

Τι χρειαζόμαστε ρε ? Απ' όλα αυτά που έχεις σε πλεόνασμα, τι χρειάζεσαι πραγματικά ? Χρειάζεσαι τα δυο τρία σπίτια, τα δυο αμάξια, τις υπερπολυτελείς συνθήκες όπου ζεις, εκατό άτομα να σε εκθειάζουν( για να μπορείς να μη σκέφτεσαι το σκατένιο εαυτό σου), λάπτοπ μάπτοπ κ μια δουλειά που κλέβει τόσο πολύ απ' τον πολύτιμο χρόνο για να μπορέσεις να αποπληρώσεις όλα αυτά που κατέχεις? Χρειάζεσαι τράπεζες, δάνεια, χρηματιστήρια, καζίνα ? Πες μου τα χρειάζεσαι όλα αυτά? Όλα αυτά τα ανούσια δημιουργήματα, που το μόνο που κάνουν είναι να σε αποσπούν απ την πραγματική ευτυχία ... Τα έχεις ανάγκη ? Κ τι είναι εντέλει αυτό που θα σε κάνει ευτυχισμένο θα με ρωτήσεις ... Η ευτυχία έγκειται σε τόσο απλά πράγματα θα σου απαντήσω. Κ μεις τα γαμήσαμε τη μάνα. Τα περιπλέξαμε τόσο πολύ, που όλα πια μας φαίνονται τόσο ανούσια. Η κινητήριος δύναμη σε αυτό τον πλανήτη είναι κάτι πλασματικό. Το χρήμα, κάτι που δεν υπάρχει. Μόνο αυτό να σκεφτείς, κατανοείς πόσο κατεστραμμένο είναι πια το ανθρώπινο είδος. Κάτι το οποίο δημιούργησαν κάποιοι μάγκες που ήθελαν να γίνουν κυρίαρχοι του κόσμου κ μας το πάσαραν σαν την τέλεια λύση για την απλούστευση των ανταλλαγών μας κυβερνά. Σκέψου φίλε, σκέψου. Αυτό το χαζόχαρτο, έχει γίνει αυτοσκοπός των περισσότερων ανθρώπων, ζούμε πια για να βγάζουμε όλο κ περισσότερα απ' αυτά τα χαζόχαρτα. Κ οι “ανάγκες” μας προσαρμόζονται σταδιακά με βάση το τι εισόδημα έχουμε. Οι ανάγκες μας. Ακούς ? Ανάγκη είναι η αναπνοή, η τροφή, η αγάπη, η συντροφικότητα. Κ μεις πλέον αναγάγουμε στο επίπεδο της ανάγκης ό,τι αγοράζεται. Έχω ανάγκη από ένα ακριβότερο κινητό σου λέει ο άλλος. Ενώ ενδεχομένως να του είναι άχρηστο. Το έχει ανάγκη γιατί μια διαφήμιση του τη δημιούργησε. Κ θα το πάρεις γιατί θα δημιουργηθεί η ανάγκη αυτή κ σε άλλους ανθρώπους, οι οποίοι θα το αγοράσουν κ απ' τους οποίους εσύ δε θέλεις να διαφέρεις, δε θέλεις να νιώθεις κατώτερος. Ενώ στην ουσία κατώτερο σε καθιστά η υλοποίηση της “ανάγκης” αυτής. Κατώτερο απ' αυτό που ήσουν κάποτε. Τώρα πια είσαι έρμαιο των αποφάσεων που άλλοι παίρνουν για σένα. Οι άλλοι επιλέγουν τη δική σου ζωή πια. Αν δεν είσαι κατώτερος πλέον απ' αυτό που ξεκίνησες να είσαι όταν γεννήθηκες, τότε τι είσαι ? Ήσουν ένα πλασματάκι που χρειαζόσουν τροφή κ αγάπη για να είσαι ευτυχισμένο κ τώρα κατέληξες να χρειάζεσαι ό,τι σου πλασάρει η κάθε πολυεθνική κ πάλι ευτυχισμένος δεν είσαι. Είναι ζωή αυτή?