Κοτσύφια

Γλυκός απόηχος μιας ζωής που χάνεται.

Φθαρμένη σαν ένας κορμός γερασμένου δέντρου.

Απομεσήμερο μιας βροχερής μέρας, μιας ψεύτικης ευτυχίας.

Περνούν τα σύννεφα κ ορμά ηλιόλουστος ο πόνος.

Πόνος για ζωή, ποτέ δε συμβιβάστηκες.

Όμοια πραγματικότητα, αυτή των άλλων.

Ποτέ δε συμβιβάστηκες.

Μ' αυταπάτες περνούσαν οι μέρες, αχνές , ανύπαρκτες σχεδόν.

Μια ουτοπία που σε κρατούσε ζωντανό.

Αυτή της ελευθερίας.

Πόσο το ήθελες να αισθανθείς ελεύθερος, όμοια με τα όνειρα των κοτσυφιών.

Εκείνα τα μικρά, ανάλαφρα όνειρα που τα ωθούν στο πέταγμα.

Διαπερνούν τους ορίζοντες, τις διαστάσεις, το χρόνο κ χάνονται.

Αναζητώντας μια καταπράσινη θάλασσα για να γευτούν το αλμυρό νερό.

Να βυθιστούν στα πανύψηλα κύματα, να εξισωθούν με την παγερή τρυφεράδα της ορμής τους.

Κ ίσως έτσι προσπεράσει η θλίψη. Έτσι όπως περνούν οι σκέψεις.

Σε μια στιγμή. Κ ίσως νιώσεις ελεύθερος. Ίσως.