Αυτό που βλέπουν μόνο τα μάτια.

Τα βλέφαρα καθώς ανοιγοκλείνουν και φυλακίζουν μέσα τους χιλιάδες στιγμές.

Είναι άραγε τίποτε απ' όλα αυτά αληθινό ?

Οι δρόμοι που εκτείνονται, οι άνθρωποι που χαμογελούν, η βροχή που πέφτει στα ξηρά σώματα

μας για να ξεπλύνει καθετί μόνιμο.

Τα ίδια κάγκελα μιας ονειρεμένης φυλακής, αιωνία δευτερόλεπτα, αλυσοδεμένα σε μια μάτια.

Και όλο κοιτάζεις. Και όμως, τι βλέπεις?

Τη ντροπή που νιώθω καθώς γεννιέμαι κάθε μέρα και πάλι άνθρωπος ?

Αυτή τη βλέπεις ?

Τις πλασματικές ανάγκες που συντρέχουν το είναι σου?

Αυτό μήπως ?

Το ότι αγαπάς αγάπες μεροληπτικές κρύβοντας την εγωπάθεια σου μέσα σε όμορφα ρούχα.

Αυτό βλέπω εγώ.

Πίσω απ όλα αυτά , μαχόμαστε για την αλήθεια.

Για την λύτρωση. Και για όλες αυτές τις βαρύγδουπες εκφράσεις.

Είναι όσα βλέπει το μυαλό, που πότε δεν κάνει λάθος, στο εγγυώμαι.