"They told me I had to earn a living by selling a product or service to someone, that I needed to go to school to be intelligent, that I needed to become an expert to be validated, and that I needed to consume things to be someone. They told me it was strong to hide my emotions.
I know now that none of this is who I am or who I ever wanted to be."
TO REMEMBER WHO YOU ARE YOU NEED TO FORGET WHO THEY TOLD YOU TO BE!!!!!!!

http://www.kasetophono.com/2012/12/all-that-jazz.html

Έρωτας είναι ... ?

Μπορεί να αποτελεί ένα ερώτημα τετριμμένο.
Μπορεί να έχουν γίνει πολλές έρευνες επιστημονικές και μη περί του θέματος.
Δεν παύει όμως να μας απασχολεί κατά περιόδους το ζήτημα αυτό. Το ζήτημα του έρωτα.
Κάποιοι μιλούν για χημικές ουσίες, που εκκρίνει ο εγκέφαλος.
Πιο συγκεκριμένα, λέγεται πως ο πόθος ξεκινάει από τον εγκέφαλο,από τον υποθάλαμο, που διεγείρει τις χημικές ουσίες (οι οποίες είναι υπεύθυνες για τα συναισθήματα) και κινητοποιεί το σώμα να στείλει σημάδια έλξης. Oι εκλυτικές ορμόνες που παράγει πηγαίνουν στην υπόφυση (στο εκτελεστικό όργανο του εγκεφάλου) και διεγείρουν την παραγωγή υποφυσικών ορμονών, οι οποίες με τη σειρά τους κατευθύνονται στην περιφέρεια (εκτός εγκεφάλου), στα όργανα-στόχους, που είναι οι ενδοκρινείς αδένες. Αυτό το μείγμα χημικών ουσιών, που εκκρίνει ο εγκέφαλος δρα παρόμοια με τις αμφεταμίνες, διεγείροντας το κέντρο ευχαρίστησης του εγκεφάλου. Έτσι, όταν είναι κανείς ερωτευμένος, νιώθει ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση διαρκούς ευφορίας.
Πέραν όμως των επιστημικών θεωριών και της ανάλυσης της σημασιολογίας του, τι είναι για σένα ο έρωτας ;
Τι είναι για σένα το συναίσθημα του έρωτα, αυτού καθ” αυτού ;
Ερωτευόμαστε. Άτομα, καταστάσεις, συνήθειες, μουσικές.
Ερωτευόμαστε. Με τα μάτια, με το μυαλό, με το στομάχι, με όλα τα μέσα που διαθέτουμε.
Μιλάμε για τον έρωτα, γελάμε για αυτόν και κλαίμε επίσης.
Και είναι όμορφος ο έρωτας. Κινητήριος δύναμη, σε πολλές περιπτώσεις.
Είμαστε προορισμένοι να ερωτευόμαστε.
Να καταπιανόμαστε με το αντικείμενο του έρωτα μας και να δινόμαστε στο έπακρο!
Να του δίνουμε αξία και να παίρνουμε και οι ίδιοι απ” αυτό.
Έρωτας είναι ένα όμορφο βιβλίο, που δε μπορείς να αφήσεις απ” τα χέρια σου και ας κοντεύει να ξημερώσει.
Είναι μια μελωδία που έχει εντυπωθεί στο μυαλό σου και τριγυρνάει συνεχώς στις σκέψεις σου.
Μια βόλτα με φίλους, που ξεκίνησε για έναν καφέ και κατέληξε στο επόμενο πρωί.
Ένα βλέμμα απ’τον άνθρωπο σου γεμάτη συναισθήματα, που μόνο εσύ μπορείς να ερμηνεύσεις.
Δεν εξηγείται ο έρωτας.
Ούτε κατηγοριοποιείται.
Δίνει απλώς μια ώθηση, να ζήσεις τη στιγμή σου πιο όμορφα.
Ένα έναυσμα να υλοποιήσεις τους στόχους σου.
Ερωτεύεσαι, για να σαι σε ετοιμότητα, για να μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα!
Ερωτεύεσαι με όλες τις αισθήσεις, όλα τα όνειρα σου.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ομορφιά απ” τον έρωτα.
Μη τον περιορίζεις.
Μην προσπαθείς να τον ερμηνεύσεις!
Ακολούθησε απλώς τα βήματα στον τρελό χορό του.
Και ζήσε !

http://www.breader.gr/?p=3136

Αδρανής.

Στέκεσαι και περιμένεις ένα θαύμα . Κάτι να συμβεί.

Κάτι όμορφο, συναρπαστικό.

Απλώς αναμένεις.

Δίχως να πράττεις.

Δίχως δράση όμως, δεν υπάρχει αντίδραση.

Κοινώς, αν δεν κάνεις κάτι, μην περιμένεις να πραγματοποιηθεί αυτό το οποίο ζητάς.

Ναι, κάποιες φόρες θα συμβεί κάτι όμορφο χωρίς να προσπαθήσεις για αυτό.

Χωρίς να το ζητήσεις καν.

Μην επαναπαύεσαι όμως στην πρόσκαιρη τύχη σου.

Η ζωή δε σου χρωστά.

Και δεν πρόκειται να σου δώσει πολλά αν δεν πασχίσεις!!

Πάνε κόντρα στη μοίρα σου.

Αποτάξου την.

Χάραξε το δικό σου δρόμο.

Αυτόν που πραγματικά επιθυμείς.

Αυτόν που αισθάνεσαι πως σε εκφράζει.

Πάλεψε. Υπερνίκησε τα εμπόδια που κατά καιρούς βρίσκονται μπροστά σου.

Και θα φτάσεις .Εκεί που ειλικρινά αποζητάς.

Δεν είναι σίγουρο πως εκεί θα συναντήσεις την ευτυχία ή την ολοκλήρωση. (Είναι ένα ρίσκο)

Η διαδρομή όμως έχει τόσα πολλά να σου διδάξει.

Πράγματα που δε θα μάθαινες πότε αν απλώς περίμενες στη γωνιά σου και ήλπιζες στην υλοποίηση του στόχου.

Ναι! Και θα αποτύχεις.

Και θα αποθαρρυνθείς !!

Και θα νιώσεις πως όλη η προσπάθεια ίσως να είναι άσκοπη.

Να έχεις υπομονή.

“Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή”

Θα ανταμειφθείς.

Ίσως να συμβεί το τελευταίο σου λεπτό εν ζωή, μα θα συμβεί…

Αρκεί να το θελήσεις.

Τίποτα δε σου χαρίζεται, λοιπόν !

Πρέπει να θες να παλέψεις για αυτό !!

Μπουσουλωντας

Μπουσουλώντας

Άραγε τι θυμάσαι απ την εποχή που ήσουν μωρό ?

Θυμάσαι που σε έβαζα στο καρότσι κ σε πήγαινα βόλτα ?

Που σε τάιζα στο στόμα κ εσυ γκρίνιαζες γιατί δεν ήθελες άλλο ?

Που έκλαιγες γιατί ήθελες να περπατήσεις κ δε μπορούσες?

Ότι σε αγαπούσα κ ας μη μπορούσες να μιλήσεις κ ας έβγαζες μόνο κάτι άναρθρες κραυγές.

Έτσι θέλω να με αγαπάς κ συ τώρα.

Τώρα που δε μπορώ να περπατήσω, πιάνε με απ το χέρι κ πηγαινέ με μια βόλτα.

Όταν δε μπορώ να σου εξηγήσω κάτι, μη μου θυμώνεις κ κάνε πως με καταλαβαίνεις.

Όταν ξεχνάω τι σου είπα κ στο ξαναλέω μετά από λίγο, μη μου βάζεις τις φωνές. Άκου με.

Μπορεί να γέρασα κ ναι να είμαι βαρετή. Κ να μη μπορώ να συζητήσω μαζί σου 'οπως παλιά.

Μπορεί να μην τρέχω, αντίθετα να ναι αργά κ συρτά τα βήματα μου.

Μπορεί να μη γελάω πια με τα αστεία σου.

Ίσως να μην έχεις χρόνο για όλα αυτά.

Καταλαβαίνω πως στη δουλειά ξοδεύεις πολλές ώρες.

Μα δε σου ζητάω πολλά.

Νομίζω πως όλοι δικαιούνται λίγη προσοχή.

Όλοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν ακόμη κ το τελευταίο τους λεπτό εν ζωή όμορφα, ευχάριστα, με αγάπη.

Κ έχω κ γω ακόμη, μεγάλα αποθέματα απ αυτή να σου δώσω.

Αρκεί να σταθείς λίγο κ να με δεις.

Να δεις πως σ'αγαπάω ακόμη κ ας μη σε θυμάμαι πάντα.

Κ ας μην είμαι πια όμορφος κ έξυπνος.

Κ ας μην έχω τη δική σου όρεξη για ζωή.

Αγάπα με.

Όπως κ γω σ'αγαπούσα όταν ακόμα απλά υπήρχες.

http://www.breader.gr/?p=3010

Δε θα προσπαθησω να αναπτυξω ενα αρθρο βασει ερευνων κ στατιστικων, αλλα με βαση την προσωπικη μου εμπειρια με τις κρισεις πανικου. 
Μια εμπειρια που διηρκησε περιπου δυο χρονια. Μια πολυ διδακτικη εμπειρια, οπως μπορω πλεον να συνειδητοποιησω. Εξαιτιας αυτης, εμαθα να αγαπω κ να αγαπιεμαι, να αντιλαμβανομαι την ομορφια της καθημερινοτητας, να μη φοβαμαι να ζω.
Ολα ξεκινουν συνηθως ξαφνικα με τις κρισεις πανικου. Αυτο μπορουν να σας το επιβεβαιωσουν ολοι οσοι τις κατεχουν(κ ειναι πολλοι πιστεψτε με). Εκει λοιπον που καθεσαι ωραια κ καλα κ πινεις τον καφε σου, το ποτο σου, μονος ή με παρεα, στο κεντρο ή στο αποκεντρο, νιωθεις να σου ρχεται. “Να 'ναι εγκεφαλικο ? Μηπως καρδιακη προσβολη? Ο,τι κ αν ειναι παντως ο θανατος δεν αργει”, σκεφτεσαι. Γελοιο, ναι. Το ξες πως ειναι εντελως παραλογο, μα δε μπορεις να το διωξεις απ το μυαλο σου. Το επομενο σταδιο, αφου εχεις ηδη ψαξει σε ολα τα ψευτοιατρικα site στο internet για συμπτωματα καθε ειδους ασθενειας, ειναι να αρχισεις το νοσοκομειακο σεργιανι. Κ επειτα αφου ολοι οι γιατροι σε διαβεβαιωσουν πως δεν εχεις κανενα σωματικο προβλημα, λες “παει τρελαθηκα”. Παιρνουν μερες, βδομαδες μπορει κ μηνες κ συ μενεις μετεωρος. Κ δεν ξερεις τι σου γινεται. Κ υστερα καποιος σου προτεινει ψυχοθεραππεια κ συ τη δοκιμαζεις. Κ βοηθιεσαι .

Αληθινα βοηθιεσαι. Μεχρι να υποτροπιασεις ξανα κ να απογοητευτεις. Ομως μη τα παρατησεις εδω. Οχι. Γιατι επειτα θα υπαρξει παλι βελτιωση. Πρεπει αληθινα να το θελεις, εκει εγκειται το Μυστικο. Κας ερθει κ αλλη κριση πανικου κ ας ξαναμαζευτεις στο καβουκι σου, θα ξαναβγεις !! Κ επειτα απο κειρο θα σου φαινονται ολα τοσο μα τοσο αστεια. Οπως φαινονται κ σε μενα. Επειτα απο καιρο θα μιλας σε ολους για αυτο κ δε θα ντρεπεσαι ! Ξερεις τι τρομερη απελευθερωση ειναι να μιλας ? Ξερεις ποσους ΠΟΣΟΥΣ πολλους ανθρωπους θα γνωρισεις, που εχουν το ιδιο προβλημα, ξερεις ποσο απελευθερωμενοι θα νιωσουν κ αυτοι ? Απο ενα σημειο κ μετα οπου στεκομουν κ βρισκομουν το δηλωνα “Ναι, ναι η Εφη ειμαι κ ναι, ναι κανω αυτο κ αυτο ! Α ! Παθαινω κ κρισεις πανικου !” Κ η απαντηση σχεδον απ ολους ηταν “Α! Ειχα παθει κ γω μια φορα, μια μερα που...” 

Αφεσου! Αφεσου στο να τραβολογας τους φιλους σου απ το ενα μαγαζι στο αλλο, μεχρι να βρειτε ενα που να πληροι τις προυποθεσεις για να μην παθεις κρισεις (Νινα σ'ευχαριστω!!!) 
Αφεσου στο να αποκαλυψεις αυτο που εισαι κ να μη ντρεπεσαι λεπτο για αυτο !!
Αφεσου κ στην επικειμενη κριση πανικου ! Εχει πολλα να σου μαθει! Σπασε πλακα μαζι της !! Κ μιλα !! Κυριως μιλα !!!

Γινε επιτελους αυτο που στα αληθεια εισαι

Απροσωπα.

Απροσωπα βραδια, συζητησεις, βλεμματα, αγαπες...

Ζουμε για ενα μεροκαματο, για πεντε λογαριασμους που δε δυναται να πληρωθουν.

Για μια εξοδο το σαββατο.

Για συναναστροφες με ηλιθιους.

Χαμογελα υποκριτικα. Μια αγκαλια συμπονιας, που κρυβει οικτο.

Συναισθηματα βουβα , που ακροθιγως κατασπαραζουν τα σπλαχνα μας.

Σιωπες ατερμονες, ασκοπες, υποκαταστατα εκφρασης.

Μονιμως περιβαλλομενοι απο ασταθη παγια.

Ανασφαλεις , μεσα στην προσκαιρη ασφαλεια της συνηθειας.

Τοποθετημενοι σε αλλων ονειρα, σωστες μαριονετες.

Σπασμενα τα σχοινια.

“Μπορεις να φυγεις πια...”. Κ ομως φοβασαι.

Δε δυνασαι να απομακρυνθεις.

Κ ετσι κυλαει ο χρονος.

Κ ετσι ξεχνας αυτο που ησουν...

Αν ησουν.

Ετσι ξεχνας.

Κ ετσι ξεχνιεσαι.

Καποια, ελαχιστα, βραδια , τα δακρυα σου κυλουν καθως οι σταλες της βροχης.

Κ τοτε μονο νιωθεις ελευθερος.

Για λιγο μονο.

Μεχρι να κοπασει η μπορα.

Μεχρι να φανει ο ηλιος ξανα.

Να κανουμε ονειρα

Συνηθίσαμε να ζούμε.

Αναπνέουμε κ μιλούμε. Περπατάμε, γελάμε.

Κ κλαίμε ενίοτε.

Όλα βαίνουν καλώς.

Οι εποχές αλλάζουν. Ο ρουχισμός ανάλογα με αυτές προσαρμόζεται.

Κ όμως ξεχνάμε.

Αυτά που θέλουμε, αν θέλουμε.

Κοιμόμαστε κ ξυπνάμε ευελπιστώντας πως κάτι θα αλλάξει.

Χωρίς να γνωρίζουμε τι θα θέλαμε να ναι διαφορετικό.

Συγκεχυμένοι πόθοι. Διάσπαρτα διαφημιστικά σποτ ευτυχισμένων ανθρώπων δημιουργούν τα πρότυπα μας.

Μοναξιά.

Αγκαλιάζουμε τα άψυχα κορμιά μας, δίχως ίχνος αγάπης.

Τίποτα δεν αναπληρώνει τη χαμένη μας αθωότητα.

Παιδευτήκαμε να χτίσουμε έναν κόσμο πολλών τετραγωνικών.

Κ όμως φαντάζει λίγος τώρα πια.

Χαμένοι μέσα σε χέρια ξένα , πασχίζουμε να νιώσουμε ελεύθεροι.

Δεν ονειρευόμαστε πια

Κλείνουμε τα μάτια κ αντικρύζουμε μονάχα κενό.

Κενοί κ οι τοίχοι που περικλείουν την καθημερινότητα μας

Θαμποί, άχρωμοι.

Κ αναπνέουμε ακόμα. Ασθματικά σχεδόν μα ρουφάμε ακόμη οξυγόνο.

Μιλούμε, περπατάμε, γελάμε.

Κ κλαίμε ενίοτε.

Γκριζο κελι

'Ηλπιζα πως θα ρθεις να με σωσεις.

Δεν ήξερα πως για να επιτευχθει αυτό, θα πρεπε πρώτα να θέλω να σωθώ.

Δεν ήξερα πως τη φυλακή που με περικλείει την έχτισα με τα ίδια μου τα χέρια.

Κ τώρα που το μαθα...

Τώρα δε βρίσκω το κλειδί.

Μπήκαν τόσοι πολλοί μέσα σ'αυτή τη φυλακή.

Τόσοι πολλοί, που θέλανε μαζί μου να τη μοιραστούν.

Κ ήθελα κ γω μαζί τους να βλέπω τους γκρίζους της τοίχους.

Κ όμως η σκλαβιά δεν προάγει τον έρωτα, μήτε τη φιλία, μήτε την αγάπη. Κ φύγαν

τούτοι όλοι.

Κ μαζί τους θέλαν να με πάρουν.

Εγώ όμως είχα μια φυλακή να φροντίσω.

“Τι θα απογίνει μόνη της?”

Κ βλεπα τα βαριά τους βήματα απ το παραθυρό μου.

Κ ήταν σα να χορεύει ο ήλιος με τα πόδια τους μέσα απ τα κάγκελα.

Σε πληροφορώ δεν έκλαιγα.

Καλύτερα μονάχη μου μέσα στη φυλακή, παρά έξω, στη λιακάδα.

Γιατί μετά τη λιακάδα θα ρθει η νύχτα, με το βαρύ της πέπλο.

Κ δε θα ξέρω που να πάω.

Ενώ εδώ. Όλα γνώριμα, όλα σίγουρα. Όλα πάντα γκρίζα.

Εδώ η πόρτα μ'αγαπά. Τα βράδια ακούει τις ιστορίες μου.

Το πάτωμα αγκαλιάζει τα βήματα μου.

Εδώ η μοναξιά έχει στόμα κ τα βράδια μου λέει πως μ'αγαπά.

Ειλικρινά. Ανιδιοτελώς. Δίχως δεύτερες σκέψεις.

Κ την αγαπώ κ γω.

Γιατί είναι το μοναδικό πράγμα στη ζωή που είναι δικό μου.

Ολοδικό μου. Μου ανήκει. Σε μένα κ σε κανέναν άλλον.

Κ πες μου πως. Πώς να αποχωριστώ το μοναδικό πράγμα στη γη που είναι δικό μου?

Δε θα ταν προδοσία?

Θα ήταν ναι. Αδιαμφισβήτητα.

Κ όμως απ την προδοσία ξεκινάει η πρόοδος.

Απ την προδοσία ξεκινάμε κ μεις οι ίδιοι.

Απ την ώρα που γεννιόμαστε είμαστε προδομένοι.

Καθώς η μήτρα μας εξάγει σε έναν κόσμο σκληρό, πονηρό, γεμάτο... προδοσία.

Κ όμως απ τη στιγμή της γέννησης μας ξεκινά κ η πρόοδος.

Συνυφασμένες καταστάσεις.

Το κακό κ το καλό αγκαλιά.

Προδιδόμαστε για να ζήσουμε.

Όσο επώδυνο κ αν είναι πολλές, τις περισσότερες, φορές.

Ερχόμαστε προδομένοι φεύγουμε προδομένοι

παρ' όλα αυτα στο ενδιάμεσο ζούμε.

Εφημεριδες

Πεταμενες εφημεριδες.

Διανομη της καθημερινοτητας.

Σε ασπρομαυρα φυλλα.

Διχως ιχνος χρωματος.

Ανθρωποι να μπαινουν , υστερα να βγαινουν.

Ενας ατερμονος φαυλος κυκλος.

Δεν κοιταζω τα προσωπα τους.

Ετσι κ αλλιως δε με ενδιαφερουν.

Ουτε κ αυτους τους πολυνοιαζει.

Απροσωπα.

Ετσι , απλως για να ζουμε, δηθεν για να επιβιωνουμε.

Που κ που καποια χαμογελα συγκαταβατικα να ξεπροβαλλουν στα ισχνα προσωπα.

Κ ομως ποσο απεχει το προσωπικο ?

Παιρνω μια εφημεριδα απ το πατωμα.

Ετσι για να λεω πως με κατι ασχολουμαι.

Κρυβοντας απλως το προσωπο μου, μη φανουν τα δακρυα.

Μη φανω. Η ομορφη μασκα μου καταστραφηκε, επεσε στο πατωμα , μαζι με τις αχρηστες φυλλαδες.

Στεκει εκει κ με κοιταζει. Θλιμμενη, εχοντας χασει το ρολο της.

Μπερδεύεται με τις σημερινές ειδήσεις.

Κάνει δήθεν πως τις κοιτάζει. Πως την απασχολούν.

Ευαισθητοποιημένη κοινωνικά.

Σκορπισμένη στα ανακυκλώσιμα υλικά μαζί με τα πρόσωπα της επικαιρότητας.

Μονιμο

Δια βίου φορεσιά μας.

Μάσκες.

Φαντεζύ κ απλές. Με πούπουλα κ σχέδια ανάγλυφα.

Κόκκινες, μαύρες.

Πολύ σπάνια διαφανείς.

Πασχίζεις να τις αποταχτείς.

Τα χέρια στο έδαφος καταλήγουν αποκαμωμένα.

Γύρνα πίσω το χρόνο.

Ολόκληρη περιουσία ξόδεψες για να αποκτήσεις τούτες τις μάσκες.

Ειδικά αυτή η χαμογελαστή, ήταν αλήθεια πανάκριβη !!

Κάτω απ την πήλινη χροιά της, κραυγές πηγαινοέρχονται με μοναδικό αποδέκτη...

εσένα.

Οι αλήθειες ολόγυρα συνθλίβονται μανιασμένες.

Κ συ το ψέμα σου έχεις αγκαλιά.

Κ βαδίζεις.

Όπως πάντα όμορφη.

Κ χαμογελαστή.

Μια μικρη στιγμη

Κ τι ειμαστε πια ?

Εμεις που τοσο πολυ πασχιζουμε για ζωη?

Μια ζωη, που ουτε καν ζουμε.

Αναπνεουμε μοναχα κ ακολουθουμε.

Ακολουθουμε τους οποιους ηγετες κ αρχηγους κ δηθεν προτυπα.

Προτυπα διαβιωσης, ενδυμασιας, της ιδιας μας της ευτυχιας ακομη.

Δυστυχισμενοι τηλεθεατες μιας ουτοπικης παραστασης, διχασμενοι αναμεσα σε πρεπει κ θελω.

Κ τελειωμο δεν εχει.

Η ελλειψη χρηματων ισοδυναμει με δυστυχια.

Η προαγωγη, που δεν ηρθε ποτε, με καταθλιψη.

Ανθρωποι τερματιζουν τις ζωες τους εξαιτιας πλασματικων χρηματων.

Κ εμεις οι “ζωντανοι” κοιταζουμε τα ποσοστα αυτοκτονιων περιλυποι.

Ακαταπαυστη φλυαρια για τα νεα που γρηγορα τρεχουν.

Κ ομως απεναντι σε αυτα που Ισως νιωθεις, σιωπη.

Η φυση πλαι σου αναγενναται, ηρθε κ ολας καλοκαιρι.

Κ συ παρακολουθεις τις νεες εποχιακες ενδυματικες τασεις.

Η ζωη τρεχει κ μεις ψαχνουμε τα καταλληλα αθλητικα για να την προλαβουμε.

Απογοητευση..

Χρωματα

Ζούμε στην εποχή της διαφοροποίησης.

Θρησκείες, φυλές, χρώματα.

Όμορφα που είναι τα χρώματα.

Πιάνεις με την άκρη του πινέλου σου την παχύρευστη δομή τους

κ δημιουργείς κόσμους.

Αλλοτινούς κ μελλούμενους.

Υπαρκτούς κ φαντασιακούς.

Πετάς σε ουρανούς ατέλειωτους κ ακουμπάς σε θάλασσες βαθιές.

Μόνο με χρώματα.

Σαφώς υπάρχουν κ άλλα, που δε τοποθετούνται σε καμβάδες .

Άλλα, που καθορίζουν ανθρώπινες ζωές, δίχως τη θέληση τους.

Χρώματα, που σε κάνουν να στραβοκοιτάζεις όποιον τα “φοράει” στο δρόμο.

Αυτά που σε ωθούν να αποτραβηχτείς, για να μην τα αγγίξεις.

Αυτά τα χρώματα ευθύνονται για το ρατσισμο, όχι οι άνθρωποι.

Ποιον κοροιδευεις ? Φυσικα κ ειναι οι ανθρωποι οι υπευθυνοι.

Αυτοι που ειναι μεγαλωμενοι ετσι, που τρεμουν τη διαφορετικοτητα κ που δεν εκαναν τιποτα για να αλλαξουν αυτη την κακια “συνηθεια”. Απλως εφησυχαστηκαν στην ανωτεροτητα τους να γεννηθουν λευκοι αντι για μαυροι, κιτρινοι, πρασινοι, τρικολορε.....

Ισως παλι να μη φταινε εξ ολοκληρου αυτοι, αλλα η εποχη που ενισχυει τις φυλετικες κ αλλου ειδους διακρισεις. Ετσι, γιατι τη συμφερει. Γιατι δε θα ταν ωραιο να υπαρχει ισοτητα κατα τη γνωμη της.

Γιατι οπως κ να το κανουμε δε γεννηθηκαμε ισοι.

Χωρις αυτο να σημαινει πως ειναι κακο. Εν αντιθεσει αυτη η ανισοτητα ειναι τοσο μα τοσο ενδιαφερουσα. Εχεις χιλιαδες καινουρια πραγματα να μαθεις καθημερινα απο τους “αλλους”, απ τους μη ιδιους με σενα. Μονο που σκεφτομαι πως μπορει να ημαστε ολοι ομοιοι με πιανει ανια.

Γοητευσου λοιπον απ την ανομοιογενεια που επικρατει γυρω σου. Απολαυσε την, αποκτησε γνωσεις.

Μη την αποριπτεις. Δες ποσο ομορφος ειναι ενας καμβας ποτισμενος με πολλα χρωματα.

Ποσο βαρετος ειναι ενας απλος λευκος καμβας.