Εφημεριδες

Πεταμενες εφημεριδες.

Διανομη της καθημερινοτητας.

Σε ασπρομαυρα φυλλα.

Διχως ιχνος χρωματος.

Ανθρωποι να μπαινουν , υστερα να βγαινουν.

Ενας ατερμονος φαυλος κυκλος.

Δεν κοιταζω τα προσωπα τους.

Ετσι κ αλλιως δε με ενδιαφερουν.

Ουτε κ αυτους τους πολυνοιαζει.

Απροσωπα.

Ετσι , απλως για να ζουμε, δηθεν για να επιβιωνουμε.

Που κ που καποια χαμογελα συγκαταβατικα να ξεπροβαλλουν στα ισχνα προσωπα.

Κ ομως ποσο απεχει το προσωπικο ?

Παιρνω μια εφημεριδα απ το πατωμα.

Ετσι για να λεω πως με κατι ασχολουμαι.

Κρυβοντας απλως το προσωπο μου, μη φανουν τα δακρυα.

Μη φανω. Η ομορφη μασκα μου καταστραφηκε, επεσε στο πατωμα , μαζι με τις αχρηστες φυλλαδες.

Στεκει εκει κ με κοιταζει. Θλιμμενη, εχοντας χασει το ρολο της.

Μπερδεύεται με τις σημερινές ειδήσεις.

Κάνει δήθεν πως τις κοιτάζει. Πως την απασχολούν.

Ευαισθητοποιημένη κοινωνικά.

Σκορπισμένη στα ανακυκλώσιμα υλικά μαζί με τα πρόσωπα της επικαιρότητας.