Μπουσουλωντας

Μπουσουλώντας

Άραγε τι θυμάσαι απ την εποχή που ήσουν μωρό ?

Θυμάσαι που σε έβαζα στο καρότσι κ σε πήγαινα βόλτα ?

Που σε τάιζα στο στόμα κ εσυ γκρίνιαζες γιατί δεν ήθελες άλλο ?

Που έκλαιγες γιατί ήθελες να περπατήσεις κ δε μπορούσες?

Ότι σε αγαπούσα κ ας μη μπορούσες να μιλήσεις κ ας έβγαζες μόνο κάτι άναρθρες κραυγές.

Έτσι θέλω να με αγαπάς κ συ τώρα.

Τώρα που δε μπορώ να περπατήσω, πιάνε με απ το χέρι κ πηγαινέ με μια βόλτα.

Όταν δε μπορώ να σου εξηγήσω κάτι, μη μου θυμώνεις κ κάνε πως με καταλαβαίνεις.

Όταν ξεχνάω τι σου είπα κ στο ξαναλέω μετά από λίγο, μη μου βάζεις τις φωνές. Άκου με.

Μπορεί να γέρασα κ ναι να είμαι βαρετή. Κ να μη μπορώ να συζητήσω μαζί σου 'οπως παλιά.

Μπορεί να μην τρέχω, αντίθετα να ναι αργά κ συρτά τα βήματα μου.

Μπορεί να μη γελάω πια με τα αστεία σου.

Ίσως να μην έχεις χρόνο για όλα αυτά.

Καταλαβαίνω πως στη δουλειά ξοδεύεις πολλές ώρες.

Μα δε σου ζητάω πολλά.

Νομίζω πως όλοι δικαιούνται λίγη προσοχή.

Όλοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν ακόμη κ το τελευταίο τους λεπτό εν ζωή όμορφα, ευχάριστα, με αγάπη.

Κ έχω κ γω ακόμη, μεγάλα αποθέματα απ αυτή να σου δώσω.

Αρκεί να σταθείς λίγο κ να με δεις.

Να δεις πως σ'αγαπάω ακόμη κ ας μη σε θυμάμαι πάντα.

Κ ας μην είμαι πια όμορφος κ έξυπνος.

Κ ας μην έχω τη δική σου όρεξη για ζωή.

Αγάπα με.

Όπως κ γω σ'αγαπούσα όταν ακόμα απλά υπήρχες.