Να κανουμε ονειρα

Συνηθίσαμε να ζούμε.

Αναπνέουμε κ μιλούμε. Περπατάμε, γελάμε.

Κ κλαίμε ενίοτε.

Όλα βαίνουν καλώς.

Οι εποχές αλλάζουν. Ο ρουχισμός ανάλογα με αυτές προσαρμόζεται.

Κ όμως ξεχνάμε.

Αυτά που θέλουμε, αν θέλουμε.

Κοιμόμαστε κ ξυπνάμε ευελπιστώντας πως κάτι θα αλλάξει.

Χωρίς να γνωρίζουμε τι θα θέλαμε να ναι διαφορετικό.

Συγκεχυμένοι πόθοι. Διάσπαρτα διαφημιστικά σποτ ευτυχισμένων ανθρώπων δημιουργούν τα πρότυπα μας.

Μοναξιά.

Αγκαλιάζουμε τα άψυχα κορμιά μας, δίχως ίχνος αγάπης.

Τίποτα δεν αναπληρώνει τη χαμένη μας αθωότητα.

Παιδευτήκαμε να χτίσουμε έναν κόσμο πολλών τετραγωνικών.

Κ όμως φαντάζει λίγος τώρα πια.

Χαμένοι μέσα σε χέρια ξένα , πασχίζουμε να νιώσουμε ελεύθεροι.

Δεν ονειρευόμαστε πια

Κλείνουμε τα μάτια κ αντικρύζουμε μονάχα κενό.

Κενοί κ οι τοίχοι που περικλείουν την καθημερινότητα μας

Θαμποί, άχρωμοι.

Κ αναπνέουμε ακόμα. Ασθματικά σχεδόν μα ρουφάμε ακόμη οξυγόνο.

Μιλούμε, περπατάμε, γελάμε.

Κ κλαίμε ενίοτε.