Μια μικρη στιγμη

Κ τι ειμαστε πια ?

Εμεις που τοσο πολυ πασχιζουμε για ζωη?

Μια ζωη, που ουτε καν ζουμε.

Αναπνεουμε μοναχα κ ακολουθουμε.

Ακολουθουμε τους οποιους ηγετες κ αρχηγους κ δηθεν προτυπα.

Προτυπα διαβιωσης, ενδυμασιας, της ιδιας μας της ευτυχιας ακομη.

Δυστυχισμενοι τηλεθεατες μιας ουτοπικης παραστασης, διχασμενοι αναμεσα σε πρεπει κ θελω.

Κ τελειωμο δεν εχει.

Η ελλειψη χρηματων ισοδυναμει με δυστυχια.

Η προαγωγη, που δεν ηρθε ποτε, με καταθλιψη.

Ανθρωποι τερματιζουν τις ζωες τους εξαιτιας πλασματικων χρηματων.

Κ εμεις οι “ζωντανοι” κοιταζουμε τα ποσοστα αυτοκτονιων περιλυποι.

Ακαταπαυστη φλυαρια για τα νεα που γρηγορα τρεχουν.

Κ ομως απεναντι σε αυτα που Ισως νιωθεις, σιωπη.

Η φυση πλαι σου αναγενναται, ηρθε κ ολας καλοκαιρι.

Κ συ παρακολουθεις τις νεες εποχιακες ενδυματικες τασεις.

Η ζωη τρεχει κ μεις ψαχνουμε τα καταλληλα αθλητικα για να την προλαβουμε.

Απογοητευση..