Γκριζο κελι

'Ηλπιζα πως θα ρθεις να με σωσεις.

Δεν ήξερα πως για να επιτευχθει αυτό, θα πρεπε πρώτα να θέλω να σωθώ.

Δεν ήξερα πως τη φυλακή που με περικλείει την έχτισα με τα ίδια μου τα χέρια.

Κ τώρα που το μαθα...

Τώρα δε βρίσκω το κλειδί.

Μπήκαν τόσοι πολλοί μέσα σ'αυτή τη φυλακή.

Τόσοι πολλοί, που θέλανε μαζί μου να τη μοιραστούν.

Κ ήθελα κ γω μαζί τους να βλέπω τους γκρίζους της τοίχους.

Κ όμως η σκλαβιά δεν προάγει τον έρωτα, μήτε τη φιλία, μήτε την αγάπη. Κ φύγαν

τούτοι όλοι.

Κ μαζί τους θέλαν να με πάρουν.

Εγώ όμως είχα μια φυλακή να φροντίσω.

“Τι θα απογίνει μόνη της?”

Κ βλεπα τα βαριά τους βήματα απ το παραθυρό μου.

Κ ήταν σα να χορεύει ο ήλιος με τα πόδια τους μέσα απ τα κάγκελα.

Σε πληροφορώ δεν έκλαιγα.

Καλύτερα μονάχη μου μέσα στη φυλακή, παρά έξω, στη λιακάδα.

Γιατί μετά τη λιακάδα θα ρθει η νύχτα, με το βαρύ της πέπλο.

Κ δε θα ξέρω που να πάω.

Ενώ εδώ. Όλα γνώριμα, όλα σίγουρα. Όλα πάντα γκρίζα.

Εδώ η πόρτα μ'αγαπά. Τα βράδια ακούει τις ιστορίες μου.

Το πάτωμα αγκαλιάζει τα βήματα μου.

Εδώ η μοναξιά έχει στόμα κ τα βράδια μου λέει πως μ'αγαπά.

Ειλικρινά. Ανιδιοτελώς. Δίχως δεύτερες σκέψεις.

Κ την αγαπώ κ γω.

Γιατί είναι το μοναδικό πράγμα στη ζωή που είναι δικό μου.

Ολοδικό μου. Μου ανήκει. Σε μένα κ σε κανέναν άλλον.

Κ πες μου πως. Πώς να αποχωριστώ το μοναδικό πράγμα στη γη που είναι δικό μου?

Δε θα ταν προδοσία?

Θα ήταν ναι. Αδιαμφισβήτητα.

Κ όμως απ την προδοσία ξεκινάει η πρόοδος.

Απ την προδοσία ξεκινάμε κ μεις οι ίδιοι.

Απ την ώρα που γεννιόμαστε είμαστε προδομένοι.

Καθώς η μήτρα μας εξάγει σε έναν κόσμο σκληρό, πονηρό, γεμάτο... προδοσία.

Κ όμως απ τη στιγμή της γέννησης μας ξεκινά κ η πρόοδος.

Συνυφασμένες καταστάσεις.

Το κακό κ το καλό αγκαλιά.

Προδιδόμαστε για να ζήσουμε.

Όσο επώδυνο κ αν είναι πολλές, τις περισσότερες, φορές.

Ερχόμαστε προδομένοι φεύγουμε προδομένοι

παρ' όλα αυτα στο ενδιάμεσο ζούμε.