Γινε επιτελους αυτο που στα αληθεια εισαι

Απροσωπα.

Απροσωπα βραδια, συζητησεις, βλεμματα, αγαπες...

Ζουμε για ενα μεροκαματο, για πεντε λογαριασμους που δε δυναται να πληρωθουν.

Για μια εξοδο το σαββατο.

Για συναναστροφες με ηλιθιους.

Χαμογελα υποκριτικα. Μια αγκαλια συμπονιας, που κρυβει οικτο.

Συναισθηματα βουβα , που ακροθιγως κατασπαραζουν τα σπλαχνα μας.

Σιωπες ατερμονες, ασκοπες, υποκαταστατα εκφρασης.

Μονιμως περιβαλλομενοι απο ασταθη παγια.

Ανασφαλεις , μεσα στην προσκαιρη ασφαλεια της συνηθειας.

Τοποθετημενοι σε αλλων ονειρα, σωστες μαριονετες.

Σπασμενα τα σχοινια.

“Μπορεις να φυγεις πια...”. Κ ομως φοβασαι.

Δε δυνασαι να απομακρυνθεις.

Κ ετσι κυλαει ο χρονος.

Κ ετσι ξεχνας αυτο που ησουν...

Αν ησουν.

Ετσι ξεχνας.

Κ ετσι ξεχνιεσαι.

Καποια, ελαχιστα, βραδια , τα δακρυα σου κυλουν καθως οι σταλες της βροχης.

Κ τοτε μονο νιωθεις ελευθερος.

Για λιγο μονο.

Μεχρι να κοπασει η μπορα.

Μεχρι να φανει ο ηλιος ξανα.