Κάνε πάντα αυτό που φοβάσαι να κάνεις.

Περνάμε τη ζωή μας φοβούμενοι διαρκώς κάτι.

Άλλες φόρες αιτιολογημένα και άλλες όχι.

Απ' τη στιγμή που γεννιόμαστε μας διδάσκουν το φόβο.

Πολλοί θεωρούν πως πρέπει να φοβόμαστε, αλλιώς κινδυνεύουμε.

Η ανάπτυξη της αίσθησης του φόβου δημιουργεί συνθήκες ασφάλειας, λέγεται.

Η ανάπτυξη όμως της αίσθησης αυτής συντελεί στην απομάκρυνση μας απ' την ουσία της ζωής, θεωρώ εγώ.

Οι προειδοποιήσεις για τους “κίνδυνους της ζωής” ξεκινούν από αθώες φράσεις που ακούγαμε ως παιδιά όπως “Πρόσεχε μην πέσεις” και τα συναφή.

Και εξελίσσονται σε “Πρόσεχε τις επιλογές σου, πρόσεχε τους φίλους σου, το σύντροφο σου.”

“Πρόσεχε μην πληγωθείς”.

Προειδοποιήσεις που ακόμα και αν μας φαίνονται χαζές, εντυπώνονται στο υποσυνείδητο μας και μας ακολουθούν μια ζωή.

Μια ζωή που τρέμουμε να αισθανθούμε και να αγαπήσουμε μήπως και πληγωθούμε.

Δίχως πληγές όμως δεν υπάρχει διδαχή.

Φοβόμαστε να αφεθούμε, να ρισκάρουμε, να επενδύσουμε συναισθηματικά, φοβόμαστε την αλλαγή.

Πράγματα δηλαδή που χωρίς αυτά δεν υπάρχει “υγιής” ζωή.

Ο Σαίξπηρ έλεγε πολύ σωστά πως “οι δειλοί πεθαίνουν πολλές φόρες πριν το θάνατο τους”.

Και είναι αλήθεια.

Γιατί δε ζεις στην ουσία χωρίς να ρισκάρεις.

Κρύβεσαι πίσω απ' τις ανούσιες προειδοποιήσεις που σε κρατούν στην ανασφαλή σου ασφάλεια.

Και επιβιώνεις.

Δε ζεις.

Κλεισμένος μέσα στην προστατευτική σου γυάλα δε μπορείς να ζήσεις.

Το να έχεις στο μυαλό σου τους ενδεχόμενους κίνδυνους δεν είναι κακό.

Να τους έχεις στο νου σου άλλα να διεκδικείς αυτό που επιθυμείς.

Να προσπαθείς.

Να μη σε παραλύει ο φόβος για τον επικείμενο αυτό κίνδυνο.

Να είσαι προετοιμασμένος για τις συνέπειες, όμως να μη τις φοβάσαι.

Γιατί έχουν πολλά να διδάξουν.

Έχεις πολλά να μάθεις και απ' την αποτυχία.

Κυρίως απ' αυτήν, πάρα απ' την επιτυχία.

Διότι η επιτυχία σε ωθεί στην επανάπαυση, τις περισσότερες φόρες.

Η αποτυχία όμως σε κάνει να προοδεύεις, σου δίνει κίνητρο να προσπαθήσεις περαιτέρω.

Πράγμα που δε θα συνέβαινε αν φοβόσουν να τη γευτείς.

Πάψε λοιπόν να φοβάσαι.

Η ζωή είναι πολλά πέραν του δισταγμού.

'Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις κρύβει το θησαυρό που ψάχνεις.”

Μη το σκέφτεσαι λοιπόν και μπες !

Το παν είναι στο δώσιμο

Σχέσεις.

Σχέσεις κοινωνικές, φιλικές, ερωτικές, σχέσεις που καταλαμβάνουν μέρος της ζωής μας, μέρος του εαυτού μας.

Άλλες επιτυχημένες και άλλες όχι.

Στη σημερινή εποχή βέβαια, οι αποτυχημένες καταλαμβάνουν μεγαλύτερο χώρο.

Πού οφείλεται άραγε η αποτυχία αυτή ;

Φταίει η υπεραπλούστευση των πάντων;

Φταίει η συμφεροντολογική προοπτική αντιμετώπισης ;

Η χρηματικοποίηση των συναναστροφών;

Ή μήπως έχουμε και μεις μερίδιο ευθύνης ;

Εμείς οι ίδιοι, άνθρωποι ;

Εμείς και τα εγωκεντρικά τείχη που χτίζουμε γύρω απ” τους εαυτούς μας;

Το συνονθύλευμα αυτό μαζί με πολλά πολλά άλλα, έχουν μετατρέψει τις σημερινές σχέσεις σε ένα βιαστικό αλισβερίσι, μια διαδικασία “ ποιος θα κερδίσει τι”.

Θεωρητικά, η δημιουργία μιας οποιασδήποτε σχέσης αποσκοπεί στην αμοιβαία συναλλαγή, αγάπη, φιλιά, ΑΜΟΙΒΑΙΑ πορεία.

Όμως την κατάληξη της έννοιας αυτής “σχέσης” ,μάλλον τραγική θα τη χαρακτήριζα.

Και αυτό γιατί συνάπτουμε μια σχέση με σκοπό να λάβουμε, όχι να δώσουμε.

Αποσκοπούμε μονάχα στη δίκη μας τέρψη, προβαίνουμε στην ικανοποίηση αποκλειστικά του εγωκεντρισμού μας, αδιαφορώντας για το τι μπορεί να επιθυμεί ο άλλος.

Αδιαφορώντας για τις ανάγκες του, για τα συναισθήματα του.

Έχουμε κάποιον διπλά μας από ανάγκη τις περισσότερες φόρες.

Ανάγκη η οποία προκύπτει απ” το φόβο για μοναξιά.

Το λάθος μας θεωρώ πως έγκειται ακριβώς εδώ.

Στη λέξη αυτή.

Η λέξη “ανάγκη” προέρχεται απ” το ρήμα αναγκάζω, που σημαίνει ωθώ κάποιον να κάνει κάτι, συνήθως χωρίς τη θέληση του.

Οι σχέσεις όμως θα πρεπε να βασίζονται στην ελευθεριά της επιλογής.

Δυο άτομα θα πρεπε να σχετίζονται γιατί έχουν απολυτή ανάγκη να δώσουν, να προσφέρουν γιατί έχουν συναισθηματικά αποθέματα που αρκούν και για κάποιον άλλον πέραν του εαυτού τους.

Είναι λάθος να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας σα μηχανές ανάληψης συναισθημάτων.

Κάνεις εκ των δυο δε θα ευτυχίσει με αυτόν τον τρόπο, κάνεις δε θα γνωρίσει έτσι κάτι πέραν της εγωπάθειας του.

Και είναι τόσο όμορφο το ταξίδι της ανακάλυψης, χάνουμε τόσα πολλά οντάς απορροφημένοι με το πως θα καλύψουμε τις δίκες μας ανάγκες.

Χάνουμε τόσα πολλά συναισθήματα άλλα κυρίως χάνουμε ανθρώπους.

Πολλά πήρες μέχρι τώρα. Καιρός να δώσεις.

ΠΛΗΘΟΣ

Ξεχώριζες ανάμεσα στο πλήθος.

Χιλιάδες σκυθρωποί οδοιπόροι να προσκυνούν τα λανθάνοντα νιάτα τους.

Με το βλέμμα καρφωμένο στην, απ τους άλλους, δοσμένη συνταγή για ευτυχία.

Να μιλούν για κατεστραμμένες κυβερνήσεις κ για ανθρώπους-δούλους, δίχως να αντιλαμβάνονται πως

συγκαταλέγονται κ οι ίδιοι μέσα σε αυτούς.

Πιάνονται χέρι-χέρι, δίχως να αγγίζονται.

Κ όταν το βράδυ σβήνουν τα φώτα στις υγρές κάμαρες, τους προσποιούνται έρωτα.

Με μάτια ξένα κοιτάζουν τους αθώους εαυτούς τους, δίνουν άφεση για τα στυγερά τους εγκλήματα.

Κ αδημονούν για την απαστράπτουσα αναγνώριση τους.

Για τη θέαση των πανέμορφων εαυτών τους στα μάτια του ανθρώπου.

Μιλούν δυνατά, μήπως κ σωπάσουν οι φωνές μέσα στο μυαλό τους.

Κ όλο γελάνε. Για να μη φανεί η θλίψη στα χείλη τους.

Μη φανούν.

Κ ολο γελάνε.

Τζο Νεσμπο.

Ο φαντομας.

Ο πολλαπλά βραβευμένος Τζο Νεσμπο, μας χαρίζει για ακόμη μια φορά έναν αστυνομικό θυσαυρό.
Καλλογραμμένο, με τρομερή πλοκή, με αναδρομές στο παρελθόν του πρωταγωνιστή αλλα και των λοιπών ηρώων, που όμως δεν κουράζουν ούτε στιγμή και μια γενικευμένη αίσθηση μυστηρίου που συναρπάζει.
Μια ωδή στα πρωτογενή αισθήματα των ανθρώπων, περιγράφει τον κόσμο των ναρκωτικών με αφορμή ένα έγκλημα που συντελείται για χαρη αυτού.
Ο αστυνομικός της σειράς βιβλίου του Τζο Νέσμπο, Χάρι Χόλε εμπλεκόμενος προσωπικά με το δολοφόνο, προσπαθεί να διατηρρήσει την αντικειμενικότητα του, ενώ παράλληλα έχει να αντιμετωπίσει το κυνηγητό που ασκείται εις βάρος του απ τον υπόκοσμο, καθώς βαδίζει προς την αποκάλυψη της αλήθειας.
Σαγηνευτικός συνδυασμός μυστηρίου και δράματος, συνδυασμένο με εκπληκτικούς διαλόγους, καυστικό χιούμορ και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες.
Οι ανατροπές δε σταματούν, ενώ η περιγραφική ικανότητα του Νέσμπο σε κάνει να μη μπορείς να αποχωριστείς το βιβλίο ούτε λεπτό.
Το συνιστώ σε όλους σας.

https://www.facebook.com/SustainableMan?fref=ts

ΑΠ' ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΣΤΟ ΟΝ

Γεννιόμαστε με άπειρες δυνατότητες.
Δυνατότητες δημιουργίας, ανάπτυξης συναισθημάτων, επαγγελματικής ανάδειξης, δυνατότητες εξέλιξης.
Η εξελικτική αυτή πορεία είναι ατέρμονη, όσο ζούμε.
Πότε δε φτάνει στο τέλμα της. Πότε δεν είμαστε ολοκληρωμένες οντότητες.
Καθημερινά προστίθεται κάτι. Ένα επίτευγμα, μια καινούρια φιλιά, μια νέα γνώση...
Καθημερινά μεταλλασσόμαστε.
Αυτό που είμαστε αυτή τη στιγμή, στο τώρα, δε θα είμαστε πότε ξανά.
Αυτή η διαδικασία είναι συνεχόμενη, ασταμάτητη.
Μας διαμορφώνει, όμως πότε, μα πότε δε μας καθορίζει.
Ο τελικός καθορισμός μας συμβαίνει μονάχα με το θάνατο.
Μονό τότε παύουμε να εξελισσόμαστε.
Μονό τότε από “τίποτα” γινόμαστε κάτι.
Από το μηδέν φτάνουμε στο ον.
Τη θεωρία αυτή ανέπτυξε εκτενώς ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, μεγάλος υπαρξιστής φιλόσοφος, ο οποίος διαχώρισε την ανθρωπινή εξέλιξη απ' αυτή των υπόλοιπων έμβιων όντων.
Αυτό που την διαχωρίζει είναι η συνεχεία της εξέλιξης αυτής ως τον θάνατο, η δια βίου μάθηση, η συνεχής μετάλλαξη, η διαρκής αλλαγή.
Στην αντίθετη περίπτωση, τα ζώα, τα λουλούδια, λόγω έλλειψης συνείδησης και συναισθηματικής νοημοσύνης, γεννιούνται και πεθαίνουν όντως η ίδια ακριβώς ύπαρξη, πνευματικά τουλάχιστον..
Μπορεί σωματικά να μεγαλώνουν , μπορεί να δημιουργούν και αυτά ζωή όπως ο άνθρωπος, όμως δεν υπάρχει δυνατότητα εξέλιξης σε αυτά, σε γνωστικό, εμπειρικό, συναισθηματικό επίπεδο.
Τη δυνατότητα αυτή που κατέχουμε ως άνθρωποι πρέπει να την εκμεταλλευτούμε.
Να συνειδητοποιήσουμε την “ανωτερότητα” μας στην εξελικτική πορεία της ζωής.
Χωρίς φόβο. Να γεμίσουμε γνώσεις, εμπειρίες, καταστάσεις χαρούμενες και μη.
Να πάψουμε να φοβόμαστε την αλλαγή.
Αυτό θα επιτευχθεί μόνο αν βάλουμε καλά στο μυαλό μας το γεγονός πως “Τα πάντα ρει” όπως έλεγε ο Ηράκλειτος.
Αλλάζουμε. Τα πάντα αλλάζουν.
Είτε το θέλουμε είτε όχι.
Μπορεί μια κατάσταση να μας ικανοποιεί πλήρως. Να θέλουμε να παραμείνει η ίδια για πάντα γιατί είμαστε ευτυχισμένοι μέσα σε αυτή.
Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να συμβεί αυτό.
Και αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι ως υπάρξεις, όπως προείπα, μεταβαλλόμαστε συνεχώς.
Άρα και οι καταστάσεις που βιώνουμε αλλάζουν και αυτές μαζί μας.
Είμαστε προορισμένοι να αλλάζουμε
Αποδέξου την αναπόφευκτη αυτή πορεία και θα μάθεις πολλά.
Θα διδαχθείς πως η αλλαγή εκτός από αρνητικά, όπως μπορεί να είχες στο μυαλό σου, μπορεί να επιφέρει και θετικά.
Κυρίως θετικά.
Μάθε να αλλάζεις. Γιατί μόνο έτσι θα μάθεις να ζεις.

ΗΜΕΡΕΣ

Καθώς ο χρόνος σε καταδιώκει.

Καθώς οι μέρες περνούν δίχως καμιά υπόσχεση πως θα τις ξανασυναντήσεις.

Τόση ομορφιά.

Κρυμμένη σε τούτη την παροδικότητα.

Όλα γύρω τους τείνουν προς τη φθορά.

Κ όμως αυτές διατηρούν τη μοναδικότητα τους ως την αιωνιότητα.

Ατέρμονο κάλλος. Αλάνθαστη τελειότητα.

Κ είμαστε ακόμη τόσο αδύναμοι μπροστά στην ιλιγγιώδη τροχιά τους.

Αμέτοχοι στη διαμόρφωση τους, στέκουμε απλώς κ κοιτάζουμε το μεγαλείο τούτης της δημιουργίας.

Ανύμποροι διαβάτες, σε μια προκαθορισμένη πορεία από άλλους.

Εθελοτυφλούμε.

Επιδερμάτικα ευτυχισμένοι καθώς μπορούμε ακόμη κ πορευόμαστε.

Ανύμπορος να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη.

Τρέμεις για αυτό που θα αντικρύσεις.

Φοβάσαι την αδράνεια των στιγμών που πέρασαν, αυτών που έσβησαν, χωρίς να το θελήσεις.

Νεκρές αγκαλιές από κατεστραμμένα χέρια.

Ξόδεψαν το κορμί σου.

Παρέλυσαν το πνεύμα σου.

Χωρίς να αφήσουν τίποτα πίσω.

Χωρίς να κρατήσεις τίποτα από όσα πιθανώς να είχαν να δώσουν.

Οι δείκτες του ρολογιού σταμάτησαν στο τίποτα.

Ένας χρόνος που δεν υφίσταται.

Εσύ , εγώ... Κόσμος.

Πολύς κ ανυπόφορος κόσμος.

Κοιτάζουν τα ρολόγια τους.

Τρέχουν κάτι να προλάβουν.

Προσπερνούν τις σκιές τους στην προσπαθειά τους να λαξεύσουν το χρόνο.

Κ είμαστε ακόμη σκυθρωποί.

Απληστοί ακόλουθοι της αιωνιότητας.

Για πάντα

ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ

Βγάλε την όμορφη χαμογελαστή σου μάσκα.

Η ώρα είναι περασμένη. Κανείς πια δε σε κοιτά.

Είσαι μόνος τώρα. Όχι πως πριν δεν ήσουν.

Δημιουρικές αυταπάτες. Για μια δήθεν συντροφικότητα.

Που μισείς. Κ ίσως μισεί κ αυτή εσένα.

Οικτίρεις την ανέχεια της. Ανέχεται τόσο μα τόσο ψέμα. Κ όμως δε βγάζει άχνα.

Βουβή, αλλά ευτυχισμένη στέκει απόμερα καθώς ο κόσμος τρέχει πέρα δώθε.

Ίσως δεν είναι λύπηση. Ίσως να τη φθονείς. Για την ακράδαντη της ειλικρίνεια.

Το μένος σου βλέπεις για λύπηση, για να αποβείς καλή. Κ συμπονετική.

Ναι, θα είσαι πλάι της πάντοτε. Γιατί είναι κρίμα.

Ίσως το κρίμα να ναι δικό σου. Βγάλε το ίσως.

Έχεις ποτέ σου αναλογιστεί τη μηδαμινή σου χωριτηκότητα ??

Άδεια. Κ όμως τα βλέπουνε όλοι γεμάτα.

Γεμάτα κ όμορφα.

Κ εσύ το βράδυ στριφογυρνάς, σε ένα λειψό κρεβάτι, που δε χωράει πια τη δυστυχία σου.

Δεν ήθελες ποτέ σου κανείς να χωρέσει.

Ευγενικές προτάσεις, μη φανούμε κ αγενέις...

Καταδυναστευμένα συναισθήματα.

Άραγε νιώθεις ??

Κουρασμένο ανδρείκελο, δανεική μου νιότη.

Δεν ξέρω τι είναι δικό μου πια κ τι όχι.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ.

Ανύπαρκτα συναισθήματα.

Τοποθετημένα σε μια υπαρκτή οντότητα.

Συγκεχυμένα λόγια απλοϊκών ανθρώπων καταδικάζουν την αλήθεια σου.

Αυτήν που τόσα χρόνια οδηγούσε τη δήθεν αυθεντικότητα σου.

Κ ήσουν βέβαιος. Ήσουν ειλικρινής.

Σου αρκούσε να κλαις. Μα τώρα πια δεν έχεις χρόνο.

Μόνο δακρύζεις βουβά, καθώς τελειώνει το όνειρο.

Στο τέλος της κάθε νύχτας.

Αλόγιστος κορεσμός επιθυμιών.

Δίχως καν να επιθυμείς.

Βαθιά προσποιούμενος πως κάτι ζητάς.

Κ βρίσκεις τόσα πολλά.

Πολλά κ άχρηστα.

Τυλιγμένα με φανταχτερές κορδέλες, εντυπωσιακά συσκευασμένα.

Μα κενά στο εσωτερικό.

Προσπαθείς διακαώς να συγχρονιστείς με τούτη την κενότητα.

Να ταιριάξεις.

Μα φεύγεις πριν προλάβει να αποκτηθεί κάποιο νόημα.

Μια μελωδία ατέρμονη, που δε δύναται να συκροτηθεί ως τραγούδι.

Κ ήσουν ειλικρινής.

Έτσι τουλάχιστον θαρρούσες μάτια μου ...

ΒΗΜΑΤΑ...

Στάσιμοι δείκτες ενός μισοχαλασμένου ρολογιού.

Χλευάζουν την πλασματική σου κινητικότητα.

Απορούν με τον άνευ λόγου γρήγορο βηματισμό σου.

Κάτι τρέχεις να προλάβεις.

Ίσως να ναι το φευγιό των κατεστραμένων ονείρων σου.

Στο διάβα τους απομένουν μόνο κάτι θολές στιγμές.

Πρόσωπα νεκρά, αχνές ταυτοπροσωπείες με έναν αλλοτινό εαυτό σου.

Τις νύχτες θέριεβε η φωτιά μέσα τους, αλυχτούσε η επιθυμία τους να αφεθούν στη μοίρα.

Στη δική τους προκαθορισμένη πορεία.

Να πλεύσουν στην ατέρμονη θάλασσα του τίποτα.

Μην έχοντας κάτι να θρηνούν, μήτε να χαίρονται.

Απαθείς περαστικοί, που το βλέμμα τους στο κενό είναι στραμμένο.

Βασισμένο στη συνήθεια.

Αυτή της αναπόλησης.

Καταδικάζοντας το παρόν, αδιαφορώντας για το μέλλον.

Κ προχωράς.

Εξακολουθείς να βηματίζεις.

Κ όσο τα βηματά σου σε οδηγούν μπροστά, τόσο η σκέψη οπισθοδρομεί σε μονοπάτια παλιωμένα.

Αθεράπευτα αποφασιστική.

Να αρχίσεις κάτι που συνεχώς ξεχνάς.

Τικ τακ.

ΚΤΗΜΑΤΑ ΜΑΣ... ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ανθρώπινες ανάγκες. Σαθρά στερεότυπα ή ελλειπτική πραγματικότητα ?
Οι περισσότεροι από μας, άνθρωποι κάτι ζητούν. Κοινώς έχουν κάποια ανάγκη. Πέραν των βιοποριστικών βεβαία. Σήμερα θα μιλήσω για τις “συναισθηματικές ανάγκες”. Αυτές που όταν δεν ικανοποιούνται μας κάνουν να νιώθουμε δυστυχισμένοι. Τις ανάγκες αυτές που από μικρή κ άλας ηλικία, μαθαίνουμε να έχουμε “ανάγκη”.
Ανάγκες λοιπόν, η αιωνία τιμωρία των ανθρώπων, η παντοτινή απομάκρυνση από την έννοια της ευτυχίας.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια ανάγκη. Ανάγκη για έναν φίλο, για έναν σύντροφο, για αγάπη , για φροντίδα, για κατανόηση.
Και είναι αιτιολογημένο φυσικά, γιατί όπως έχει πει και ο Αριστοτέλης “ ο άνθρωπος είναι φύσει ζώο πολίτικο”, είναι προορισμένος να συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους.
Ο άνθρωπος που ζει εκτός “πόλις”, άρα μακριά από άλλους ανθρώπους είναι είτε θηρίο είτε θεός.
Είμαστε λοιπόν συνυφασμένοι με τα άλλα έμβια οντά του κόσμου.
Έχουμε ανάγκη την αγάπη τους, την αναγνώριση τους, τη συζήτηση  μαζί τους, τη συσχέτιση με αυτούς.
Και αυτό φυσικά δεν είναι κακό.
Αντιθέτως, είναι τόσο ωφέλιμη η συναναστροφή μαζί τους.
Κερδίζουμε τόσα πολλά. Συναισθήματα, εμπειρία, γνώση.
Γινόμαστε καλύτεροι. Γινόμαστε ολοένα πιο πολύ Άνθρωποι.
Το αρνητικό της ανάγκης μας αυτής είναι η πλήρης εξάρτηση που μπορεί να αποκτηθεί αν δεν γνωρίζουμε τη διατήρηση του μέτρου.
Μετρό όχι όσον άφορα τη συσχέτιση μας με τους άλλους και τη δοτικότητα μας προς αυτούς, άλλα όσον άφορα την επιρροή μας απ την ανάγκη αυτή
Το ότι δε θα ήμαστε αυτοί που είμαστε χωρίς τους άλλους, δε σημαίνει πως δεν κατέχουμε δικά μας ολόδικα μας στοιχεία.
Δε σημαίνει πως είμαστε κενοί χωρίς την επαφή μας με τους άλλους.
Μας επηρεάζει,ναι ! Μας ολοκληρώνει καμιά φορά ναι !
Άλλα η πλήρης εξάρτηση μας απ' τη συσχέτιση μαζί τους, μόνο αρνητικά μπορεί να επιφέρει.
Μεταβάλλεται η άποψη μας όσον άφορα τον εαυτό μας.
“Χωρίς τη σχέση μου μαζί σου είμαι ένα τίποτα”
“Δεν έχει άξια η ζωή μου μακριά σου”
“Δε ζω χωρίς εσένα”
Τέτοιου είδους φράσεις έχουμε ακούσει, αν δεν έχουμε πει οι ίδιοι, πολλές φόρες.
Η δημιουργία της σχέσης μας με κάποιον, μπορεί να μας επηρεάζει, δε μας καθορίζει όμως.
Δεν εξαρτάται η ύπαρξη μας απ' την αγάπη που ενδεχομένως να λαμβάνουμε από ένα πρόσωπο, από μια σχέση.
Μπορεί να συμβάλλει στην κάλυψη των συναισθηματικών μας αναγκών τη δεδομένη στιγμή.
Όμως δεν είμαστε οι ανάγκες μας.
Δεν είμαστε οι σχέσεις μας, οι φίλιες μας, οι έρωτες μας.
Υπάρχει μεγάλος διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που οι άλλοι βλέπουν σε μας.
Ο Κούλεϊ μίλησε πολύ σωστά για το θέμα αυτό, καθιερώνοντας το ως “κατοπτρικό εαυτό”.
Την εικόνα δηλαδή που έχουμε για τον εαυτό μας με βάση αυτό που βλέπουν οι άλλοι.
Πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε αυτές τις δυο προοπτικές.
Να μάθουμε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε ανεξάρτητα, αυτόνομα.
Να δίνουμε και να λαμβάνουμε επειδή το επιθυμούμε και όχι επειδή θεωρούμε πως δε ζούμε χωρίς το αλισβερίσι αυτό.
Οι σχέσεις δημιουργούνται όχι για να καλύψουν τα οποία κενά μας , άλλα για να μεταδώσουμε αγάπη, συντροφικότητα, ερωτά.
Συνάπτουμε σχέσεις για να δώσουμε και όχι γιατί δε ζούμε χωρίς να λάβουμε.
Κάνεις δε μπορεί να σε γεμίσει, κάνεις δε μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς πως είσαι κάτι μοναδικό.
Κάνεις άλλος, πέρα από σένα.
Αν αποζητάς την ολοκλήρωση και την αγάπη μέσω των άλλων, το μόνο που θα αποκομίσεις είναι δυστυχία.
Γιατί κάνεις πέραν του εαυτού σου δε μπορεί να σου δώσει αυτά που εσύ χρειάζεσαι.
Και δε θα γίνεις μονάχα εσύ δυστυχής αν βαδίζεις με την προοπτική αυτή, θα κάνεις και τον άλλον διπλά σου δυστυχισμένο.
Αγάπα για σένα. Γιατί δε μπορείς να ζήσεις αν δεν αγαπήσεις.
Όχι γιατί δε μπορείς να ζήσεις αν δεν πάρεις αγάπη.

ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΘΑ ΠΕΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Μπορεί για χρόνια το ζήτημα της ψυχοθεραπείας να αποτελούσε ταμπού.
Θεωρούνταν κριτήριο κατηγοριοποίησης των ψυχικά αρρώστων.
Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε ο μέσος άνθρωπος.
Πλέον όμως, όπου σταθείς και όπου βρεθείς συναντάς κόσμο που δοκίμασε τη θεραπεία αυτή ή θα ήθελε να τη δοκιμάσει.
Η δική μου εμπειρία με την ψυχοθεραπεία ξεκινά γύρω στα δύο χρόνια πίσω.
Και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Και όχι γιατί ήμουν ή είμαι ψυχικά άρρωστη, αλλά γιατί η χαρά της ανακάλυψης του εσωτερικού σου κόσμου είναι τεράστια.
Το έναυσμα για να ξεκινήσω αποτέλεσε ένα πρόβλημα που αντιμετώπιζα τότε με κρίσεις πανικού ή κρίσεις άγχους ή όποιο όνομα δίνεται απ’τους επιστήμονες κατά περιόδους.
Όταν η φίλη μου Νίνα μου συνέστησε μία ψυχοθεραπεύτρια η πρώτη μου αντιραση ήταν φυσικά “Γιατί τρελή είμαι;”
Όταν ξεπέρασα αυτού του είδους τις χαζές σκέψεις, δοκίμασα.
Και η ζωή μου άλλαξε με ραγδαίους ρυθμούς.
Το “πρόβλημα” εξαφανίστηκε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Όμως εγώ συνέχισα.
Όχι γιατί είχα πλεόνασμα χρημάτων, ούτε γιατί δεν πειθόμουν πως οι κρίσεις πανικού είχαν εξαφανιστεί.
Αλλά γιατί με τον καιρό άρχισα να γνωρίζω πλευρές του εαυτού μου που ούτε μπορούσα να διανοηθώ πως κατείχα.
Και ήταν επώδυνο καμιά φορά, ναι!
Να συνειδητοποιείς πως δεν γνώριζες μέχρι τώρα ποιος πραγματικά είσαι.
Αλλά ήταν και τόσο απελευθερωτικό.
Και παράλληλα αιτιολογούνταν τόσες πολλές καταστάσεις.
Λάθος επιλογές φίλων, συντρόφων, εκπαίδευσης.
Λάθος επιλογές ζωής.
Επιλογές, που άρχιζα να μετατρέπω σε σωστές.
Και αυτό γιατί με τον καιρό άρχιζα να καταλαβαίνω τι επιθυμώ πραγματικά και να το διεκδικώ.
Να θέτω όρια σε αυτά που ήθελα να αφήσω εκτός της ζωής μου.
Και είναι τόσο όμορφο το συναίσθημα αυτό.
Το να κατέχεις τη δύναμη να ορίζεις εσύ τη ζωή σου.
Για αυτό λοιπόν μη το σκέφτεσαι, αν όντως επιθυμείς να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία.
Μη δημιουργείς δικαιολογίες του τύπου έλλειψη χρημάτων ή ξόδεμα χρόνου.
Είναι τόσο μικρό το κόστος μπροστά στην εσωτερική σου απελευθέρωση.
Έχεις τη δυνατότητα να διεκδικήσεις εσύ ο ίδιος το μέλλον σου, τις επιλογές σου, τη ζωή σου την ίδια.
Να ανακαλύψεις ποιος στα αλήθεια κρύβεται μέσα σου.
Ποιος πραγματικά είσαι.
Μαθαίνεις να αποδέχεσαι την ήττα.
Όχι να συμβιβάζεσαι με αυτήν, μα να την αποδέχεσαι.
Να αποκομίζεις πράγματα απ’αυτήν.
Διδάσκεσαι τόσα πολλά.
Πράγματα που είναι τόσο πασιφανή μα δε τα έβλεπες.
Ανακαλύπτεις τους φόβους σου, μα δε τους απορρίπτεις, δε τους χλευάζεις.
Τους κρατάς απ’το χέρι και πορεύεστε μαζί.
Συμφιλιώνεσαι.
Με παρελθοντικά κατάλοιπα, με συναισθήματα νοσηρά, που παρεμπόδιζαν την εξέλιξη σου.
Και κυρίως μαθαίνεις να αγαπάς.
Δίχως όφελος, δίχως συμφέρον.
Αγαπάς τον εαυτό σου, όλες τις πτυχές του, καλές ή κακές.
Και έπειτα αρχίζεις να αγαπάς τους άλλους.
Όχι για το ρόλο τους στη ζωή σου. Μα για αυτό που αλήθεια είναι.
Μαθαίνεις….
Συνεχώς μαθαίνεις.