"endless nights"

Παλιές εποχές.
Στιγμές που περάσαν, όνειρα που επέζησαν στο χρόνο.
Φίλοι που χάθηκαν, φίλοι που παρέμειναν.
Και ας αλλάξαμε.
Και ας γίναμε αυτό που φοβόμασταν πως κάποτε θα γίνουμε.
“Ενήλικες”.
Και όμως... Ένα κομμάτι που σου βάζει να ακούσεις ένας φίλος μπορεί να σε μεταφέρει σε αλλοτινούς καιρούς.  Να σε κάνει να νιώσεις ξανά όπως τότε.
Ένα “τότε” που είναι τόσο κοντά, μα φαντάζει τόσο μακριά.
Εποχές όμορφες.
Γεμάτες ξενύχτια γύρω από ένα τραπέζι, παρέα με όμορφους ανθρώπους, που ήταν για σένα σαν οικογένεια.
Βόλτες στη βροχή σιγοτραγουδώντας  χαρούμενες μελωδίες οδεύοντας προς το άγνωστο.
Νύχτες γεμάτες γέλιο, κλάμα, νύχτες ανθρώπινες.
Παλιές εποχές.
Που συνέβαλαν στο να γίνεις αυτό που σήμερα αισθάνεσαι.
Πότε δε θα ξεχάσω τα καλοκαιριά στην πόλη, σε ένα σπίτι που βράζει,  μαζεμένοι στο σαλόνι να πίνουμε καφέ παρέα με ένα σωρό φίλους μέχρι το βράδυ.
Δίχως να μας νοιάζει η ζεστή, δίχως να σκεφτόμαστε τις διακοπές που φαντάζουν τόσο μακριά.
Ή τις νύχτες που άγρυπνοι προσπαθούσαμε να βγάλουμε μια ύλη που δε θα έβγαινε πότε, ελπίζοντας όμως πως θα τη βγάλουμε.
Πρωινά όμορφα γεμάτα συζητήσεις, φίλιες, έρωτες, πρωινά ξέγνοιαστα.
Εκδρομές με αμάξια φίλων που στην ουσία δεν έχουν ιδέα από οδήγηση, οντάς βέβαιοι πως δε θα φτάσουμε σώοι.
Και παρ' όλα αυτά χαρούμενοι.
Μουσικές και συναυλίες που μας καθορίσαν, βιβλία που τα φάγαμε αμάσητα και ας μην βγάζαμε λέξη.
Ταινίες που στην ουσία δεν είδαμε.
Πώς να δεις άλλωστε όταν η μονή σου έγνοια είναι να τη γελοιοποιήσεις και να μιλήσεις με τους άλλους διπλά σου ?
Και αυτές οι σιωπές...
Οι γεμάτες νόημα ...
Όταν γυρίζαμε σπίτι με κεφάλι γεμάτο με αλκοόλ και αφού αναλύαμε τα τυχόν ψυχολοικά η μία της άλλης και το ρίχναμε στις φιλοσοφικές συζητήσεις, άπλα σιωπούσαμε.
Πόσο ομορφιά βράδια.
Τόσο όμορφες εποχές.
Ακόμη πιο υπέροχο σήμερα.
Γιατί οι εποχές έχουν αυτή την ιδιότητα, να αλλάζουν. Την ίδια ιδιότητα έχουμε και μεις οι άνθρωποι.
Οι αναμνήσεις όμως μένουν αναλλοίωτες.
Διαμορφώνουν το παρόν μας.
Καθορίζουν εμάς τους ίδιους.
Μας δίνουν ώθηση για το σήμερα.
Και αυτό πρέπει να κάνουν.
Όχι να μας κρατούν εγκλείστους στην ομορφιά τους.
Απ' αυτές θα πρεπε να παίρνουμε κίνητρο για να ζήσουμε ακόμη περισσότερη ομορφιά.

Και όλα αυτά από ένα κομμάτι.
“vodka juniors,endless nights"

Κάνε πάντα αυτό που φοβάσαι να κάνεις.

Περνάμε τη ζωή μας φοβούμενοι διαρκώς κάτι.

Άλλες φόρες αιτιολογημένα και άλλες όχι.

Απ' τη στιγμή που γεννιόμαστε μας διδάσκουν το φόβο.

Πολλοί θεωρούν πως πρέπει να φοβόμαστε, αλλιώς κινδυνεύουμε.

Η ανάπτυξη της αίσθησης του φόβου δημιουργεί συνθήκες ασφάλειας, λέγεται.

Η ανάπτυξη όμως της αίσθησης αυτής συντελεί στην απομάκρυνση μας απ' την ουσία της ζωής, θεωρώ εγώ.

Οι προειδοποιήσεις για τους “κίνδυνους της ζωής” ξεκινούν από αθώες φράσεις που ακούγαμε ως παιδιά όπως “Πρόσεχε μην πέσεις” και τα συναφή.

Και εξελίσσονται σε “Πρόσεχε τις επιλογές σου, πρόσεχε τους φίλους σου, το σύντροφο σου.”

“Πρόσεχε μην πληγωθείς”.

Προειδοποιήσεις που ακόμα και αν μας φαίνονται χαζές, εντυπώνονται στο υποσυνείδητο μας και μας ακολουθούν μια ζωή.

Μια ζωή που τρέμουμε να αισθανθούμε και να αγαπήσουμε μήπως και πληγωθούμε.

Δίχως πληγές όμως δεν υπάρχει διδαχή.

Φοβόμαστε να αφεθούμε, να ρισκάρουμε, να επενδύσουμε συναισθηματικά, φοβόμαστε την αλλαγή.

Πράγματα δηλαδή που χωρίς αυτά δεν υπάρχει “υγιής” ζωή.

Ο Σαίξπηρ έλεγε πολύ σωστά πως “οι δειλοί πεθαίνουν πολλές φόρες πριν το θάνατο τους”.

Και είναι αλήθεια.

Γιατί δε ζεις στην ουσία χωρίς να ρισκάρεις.

Κρύβεσαι πίσω απ' τις ανούσιες προειδοποιήσεις που σε κρατούν στην ανασφαλή σου ασφάλεια.

Και επιβιώνεις.

Δε ζεις.

Κλεισμένος μέσα στην προστατευτική σου γυάλα δε μπορείς να ζήσεις.

Το να έχεις στο μυαλό σου τους ενδεχόμενους κίνδυνους δεν είναι κακό.

Να τους έχεις στο νου σου άλλα να διεκδικείς αυτό που επιθυμείς.

Να προσπαθείς.

Να μη σε παραλύει ο φόβος για τον επικείμενο αυτό κίνδυνο.

Να είσαι προετοιμασμένος για τις συνέπειες, όμως να μη τις φοβάσαι.

Γιατί έχουν πολλά να διδάξουν.

Έχεις πολλά να μάθεις και απ' την αποτυχία.

Κυρίως απ' αυτήν, πάρα απ' την επιτυχία.

Διότι η επιτυχία σε ωθεί στην επανάπαυση, τις περισσότερες φόρες.

Η αποτυχία όμως σε κάνει να προοδεύεις, σου δίνει κίνητρο να προσπαθήσεις περαιτέρω.

Πράγμα που δε θα συνέβαινε αν φοβόσουν να τη γευτείς.

Πάψε λοιπόν να φοβάσαι.

Η ζωή είναι πολλά πέραν του δισταγμού.

'Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις κρύβει το θησαυρό που ψάχνεις.”

Μη το σκέφτεσαι λοιπόν και μπες !

Το παν είναι στο δώσιμο

Σχέσεις.

Σχέσεις κοινωνικές, φιλικές, ερωτικές, σχέσεις που καταλαμβάνουν μέρος της ζωής μας, μέρος του εαυτού μας.

Άλλες επιτυχημένες και άλλες όχι.

Στη σημερινή εποχή βέβαια, οι αποτυχημένες καταλαμβάνουν μεγαλύτερο χώρο.

Πού οφείλεται άραγε η αποτυχία αυτή ;

Φταίει η υπεραπλούστευση των πάντων;

Φταίει η συμφεροντολογική προοπτική αντιμετώπισης ;

Η χρηματικοποίηση των συναναστροφών;

Ή μήπως έχουμε και μεις μερίδιο ευθύνης ;

Εμείς οι ίδιοι, άνθρωποι ;

Εμείς και τα εγωκεντρικά τείχη που χτίζουμε γύρω απ” τους εαυτούς μας;

Το συνονθύλευμα αυτό μαζί με πολλά πολλά άλλα, έχουν μετατρέψει τις σημερινές σχέσεις σε ένα βιαστικό αλισβερίσι, μια διαδικασία “ ποιος θα κερδίσει τι”.

Θεωρητικά, η δημιουργία μιας οποιασδήποτε σχέσης αποσκοπεί στην αμοιβαία συναλλαγή, αγάπη, φιλιά, ΑΜΟΙΒΑΙΑ πορεία.

Όμως την κατάληξη της έννοιας αυτής “σχέσης” ,μάλλον τραγική θα τη χαρακτήριζα.

Και αυτό γιατί συνάπτουμε μια σχέση με σκοπό να λάβουμε, όχι να δώσουμε.

Αποσκοπούμε μονάχα στη δίκη μας τέρψη, προβαίνουμε στην ικανοποίηση αποκλειστικά του εγωκεντρισμού μας, αδιαφορώντας για το τι μπορεί να επιθυμεί ο άλλος.

Αδιαφορώντας για τις ανάγκες του, για τα συναισθήματα του.

Έχουμε κάποιον διπλά μας από ανάγκη τις περισσότερες φόρες.

Ανάγκη η οποία προκύπτει απ” το φόβο για μοναξιά.

Το λάθος μας θεωρώ πως έγκειται ακριβώς εδώ.

Στη λέξη αυτή.

Η λέξη “ανάγκη” προέρχεται απ” το ρήμα αναγκάζω, που σημαίνει ωθώ κάποιον να κάνει κάτι, συνήθως χωρίς τη θέληση του.

Οι σχέσεις όμως θα πρεπε να βασίζονται στην ελευθεριά της επιλογής.

Δυο άτομα θα πρεπε να σχετίζονται γιατί έχουν απολυτή ανάγκη να δώσουν, να προσφέρουν γιατί έχουν συναισθηματικά αποθέματα που αρκούν και για κάποιον άλλον πέραν του εαυτού τους.

Είναι λάθος να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας σα μηχανές ανάληψης συναισθημάτων.

Κάνεις εκ των δυο δε θα ευτυχίσει με αυτόν τον τρόπο, κάνεις δε θα γνωρίσει έτσι κάτι πέραν της εγωπάθειας του.

Και είναι τόσο όμορφο το ταξίδι της ανακάλυψης, χάνουμε τόσα πολλά οντάς απορροφημένοι με το πως θα καλύψουμε τις δίκες μας ανάγκες.

Χάνουμε τόσα πολλά συναισθήματα άλλα κυρίως χάνουμε ανθρώπους.

Πολλά πήρες μέχρι τώρα. Καιρός να δώσεις.

ΠΛΗΘΟΣ

Ξεχώριζες ανάμεσα στο πλήθος.

Χιλιάδες σκυθρωποί οδοιπόροι να προσκυνούν τα λανθάνοντα νιάτα τους.

Με το βλέμμα καρφωμένο στην, απ τους άλλους, δοσμένη συνταγή για ευτυχία.

Να μιλούν για κατεστραμμένες κυβερνήσεις κ για ανθρώπους-δούλους, δίχως να αντιλαμβάνονται πως

συγκαταλέγονται κ οι ίδιοι μέσα σε αυτούς.

Πιάνονται χέρι-χέρι, δίχως να αγγίζονται.

Κ όταν το βράδυ σβήνουν τα φώτα στις υγρές κάμαρες, τους προσποιούνται έρωτα.

Με μάτια ξένα κοιτάζουν τους αθώους εαυτούς τους, δίνουν άφεση για τα στυγερά τους εγκλήματα.

Κ αδημονούν για την απαστράπτουσα αναγνώριση τους.

Για τη θέαση των πανέμορφων εαυτών τους στα μάτια του ανθρώπου.

Μιλούν δυνατά, μήπως κ σωπάσουν οι φωνές μέσα στο μυαλό τους.

Κ όλο γελάνε. Για να μη φανεί η θλίψη στα χείλη τους.

Μη φανούν.

Κ ολο γελάνε.

Τζο Νεσμπο.

Ο φαντομας.

Ο πολλαπλά βραβευμένος Τζο Νεσμπο, μας χαρίζει για ακόμη μια φορά έναν αστυνομικό θυσαυρό.
Καλλογραμμένο, με τρομερή πλοκή, με αναδρομές στο παρελθόν του πρωταγωνιστή αλλα και των λοιπών ηρώων, που όμως δεν κουράζουν ούτε στιγμή και μια γενικευμένη αίσθηση μυστηρίου που συναρπάζει.
Μια ωδή στα πρωτογενή αισθήματα των ανθρώπων, περιγράφει τον κόσμο των ναρκωτικών με αφορμή ένα έγκλημα που συντελείται για χαρη αυτού.
Ο αστυνομικός της σειράς βιβλίου του Τζο Νέσμπο, Χάρι Χόλε εμπλεκόμενος προσωπικά με το δολοφόνο, προσπαθεί να διατηρρήσει την αντικειμενικότητα του, ενώ παράλληλα έχει να αντιμετωπίσει το κυνηγητό που ασκείται εις βάρος του απ τον υπόκοσμο, καθώς βαδίζει προς την αποκάλυψη της αλήθειας.
Σαγηνευτικός συνδυασμός μυστηρίου και δράματος, συνδυασμένο με εκπληκτικούς διαλόγους, καυστικό χιούμορ και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες.
Οι ανατροπές δε σταματούν, ενώ η περιγραφική ικανότητα του Νέσμπο σε κάνει να μη μπορείς να αποχωριστείς το βιβλίο ούτε λεπτό.
Το συνιστώ σε όλους σας.

https://www.facebook.com/SustainableMan?fref=ts

ΑΠ' ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΣΤΟ ΟΝ

Γεννιόμαστε με άπειρες δυνατότητες.
Δυνατότητες δημιουργίας, ανάπτυξης συναισθημάτων, επαγγελματικής ανάδειξης, δυνατότητες εξέλιξης.
Η εξελικτική αυτή πορεία είναι ατέρμονη, όσο ζούμε.
Πότε δε φτάνει στο τέλμα της. Πότε δεν είμαστε ολοκληρωμένες οντότητες.
Καθημερινά προστίθεται κάτι. Ένα επίτευγμα, μια καινούρια φιλιά, μια νέα γνώση...
Καθημερινά μεταλλασσόμαστε.
Αυτό που είμαστε αυτή τη στιγμή, στο τώρα, δε θα είμαστε πότε ξανά.
Αυτή η διαδικασία είναι συνεχόμενη, ασταμάτητη.
Μας διαμορφώνει, όμως πότε, μα πότε δε μας καθορίζει.
Ο τελικός καθορισμός μας συμβαίνει μονάχα με το θάνατο.
Μονό τότε παύουμε να εξελισσόμαστε.
Μονό τότε από “τίποτα” γινόμαστε κάτι.
Από το μηδέν φτάνουμε στο ον.
Τη θεωρία αυτή ανέπτυξε εκτενώς ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, μεγάλος υπαρξιστής φιλόσοφος, ο οποίος διαχώρισε την ανθρωπινή εξέλιξη απ' αυτή των υπόλοιπων έμβιων όντων.
Αυτό που την διαχωρίζει είναι η συνεχεία της εξέλιξης αυτής ως τον θάνατο, η δια βίου μάθηση, η συνεχής μετάλλαξη, η διαρκής αλλαγή.
Στην αντίθετη περίπτωση, τα ζώα, τα λουλούδια, λόγω έλλειψης συνείδησης και συναισθηματικής νοημοσύνης, γεννιούνται και πεθαίνουν όντως η ίδια ακριβώς ύπαρξη, πνευματικά τουλάχιστον..
Μπορεί σωματικά να μεγαλώνουν , μπορεί να δημιουργούν και αυτά ζωή όπως ο άνθρωπος, όμως δεν υπάρχει δυνατότητα εξέλιξης σε αυτά, σε γνωστικό, εμπειρικό, συναισθηματικό επίπεδο.
Τη δυνατότητα αυτή που κατέχουμε ως άνθρωποι πρέπει να την εκμεταλλευτούμε.
Να συνειδητοποιήσουμε την “ανωτερότητα” μας στην εξελικτική πορεία της ζωής.
Χωρίς φόβο. Να γεμίσουμε γνώσεις, εμπειρίες, καταστάσεις χαρούμενες και μη.
Να πάψουμε να φοβόμαστε την αλλαγή.
Αυτό θα επιτευχθεί μόνο αν βάλουμε καλά στο μυαλό μας το γεγονός πως “Τα πάντα ρει” όπως έλεγε ο Ηράκλειτος.
Αλλάζουμε. Τα πάντα αλλάζουν.
Είτε το θέλουμε είτε όχι.
Μπορεί μια κατάσταση να μας ικανοποιεί πλήρως. Να θέλουμε να παραμείνει η ίδια για πάντα γιατί είμαστε ευτυχισμένοι μέσα σε αυτή.
Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να συμβεί αυτό.
Και αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι ως υπάρξεις, όπως προείπα, μεταβαλλόμαστε συνεχώς.
Άρα και οι καταστάσεις που βιώνουμε αλλάζουν και αυτές μαζί μας.
Είμαστε προορισμένοι να αλλάζουμε
Αποδέξου την αναπόφευκτη αυτή πορεία και θα μάθεις πολλά.
Θα διδαχθείς πως η αλλαγή εκτός από αρνητικά, όπως μπορεί να είχες στο μυαλό σου, μπορεί να επιφέρει και θετικά.
Κυρίως θετικά.
Μάθε να αλλάζεις. Γιατί μόνο έτσι θα μάθεις να ζεις.

ΗΜΕΡΕΣ

Καθώς ο χρόνος σε καταδιώκει.

Καθώς οι μέρες περνούν δίχως καμιά υπόσχεση πως θα τις ξανασυναντήσεις.

Τόση ομορφιά.

Κρυμμένη σε τούτη την παροδικότητα.

Όλα γύρω τους τείνουν προς τη φθορά.

Κ όμως αυτές διατηρούν τη μοναδικότητα τους ως την αιωνιότητα.

Ατέρμονο κάλλος. Αλάνθαστη τελειότητα.

Κ είμαστε ακόμη τόσο αδύναμοι μπροστά στην ιλιγγιώδη τροχιά τους.

Αμέτοχοι στη διαμόρφωση τους, στέκουμε απλώς κ κοιτάζουμε το μεγαλείο τούτης της δημιουργίας.

Ανύμποροι διαβάτες, σε μια προκαθορισμένη πορεία από άλλους.

Εθελοτυφλούμε.

Επιδερμάτικα ευτυχισμένοι καθώς μπορούμε ακόμη κ πορευόμαστε.

Ανύμπορος να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη.

Τρέμεις για αυτό που θα αντικρύσεις.

Φοβάσαι την αδράνεια των στιγμών που πέρασαν, αυτών που έσβησαν, χωρίς να το θελήσεις.

Νεκρές αγκαλιές από κατεστραμμένα χέρια.

Ξόδεψαν το κορμί σου.

Παρέλυσαν το πνεύμα σου.

Χωρίς να αφήσουν τίποτα πίσω.

Χωρίς να κρατήσεις τίποτα από όσα πιθανώς να είχαν να δώσουν.

Οι δείκτες του ρολογιού σταμάτησαν στο τίποτα.

Ένας χρόνος που δεν υφίσταται.

Εσύ , εγώ... Κόσμος.

Πολύς κ ανυπόφορος κόσμος.

Κοιτάζουν τα ρολόγια τους.

Τρέχουν κάτι να προλάβουν.

Προσπερνούν τις σκιές τους στην προσπαθειά τους να λαξεύσουν το χρόνο.

Κ είμαστε ακόμη σκυθρωποί.

Απληστοί ακόλουθοι της αιωνιότητας.

Για πάντα

ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ

Βγάλε την όμορφη χαμογελαστή σου μάσκα.

Η ώρα είναι περασμένη. Κανείς πια δε σε κοιτά.

Είσαι μόνος τώρα. Όχι πως πριν δεν ήσουν.

Δημιουρικές αυταπάτες. Για μια δήθεν συντροφικότητα.

Που μισείς. Κ ίσως μισεί κ αυτή εσένα.

Οικτίρεις την ανέχεια της. Ανέχεται τόσο μα τόσο ψέμα. Κ όμως δε βγάζει άχνα.

Βουβή, αλλά ευτυχισμένη στέκει απόμερα καθώς ο κόσμος τρέχει πέρα δώθε.

Ίσως δεν είναι λύπηση. Ίσως να τη φθονείς. Για την ακράδαντη της ειλικρίνεια.

Το μένος σου βλέπεις για λύπηση, για να αποβείς καλή. Κ συμπονετική.

Ναι, θα είσαι πλάι της πάντοτε. Γιατί είναι κρίμα.

Ίσως το κρίμα να ναι δικό σου. Βγάλε το ίσως.

Έχεις ποτέ σου αναλογιστεί τη μηδαμινή σου χωριτηκότητα ??

Άδεια. Κ όμως τα βλέπουνε όλοι γεμάτα.

Γεμάτα κ όμορφα.

Κ εσύ το βράδυ στριφογυρνάς, σε ένα λειψό κρεβάτι, που δε χωράει πια τη δυστυχία σου.

Δεν ήθελες ποτέ σου κανείς να χωρέσει.

Ευγενικές προτάσεις, μη φανούμε κ αγενέις...

Καταδυναστευμένα συναισθήματα.

Άραγε νιώθεις ??

Κουρασμένο ανδρείκελο, δανεική μου νιότη.

Δεν ξέρω τι είναι δικό μου πια κ τι όχι.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ.

Ανύπαρκτα συναισθήματα.

Τοποθετημένα σε μια υπαρκτή οντότητα.

Συγκεχυμένα λόγια απλοϊκών ανθρώπων καταδικάζουν την αλήθεια σου.

Αυτήν που τόσα χρόνια οδηγούσε τη δήθεν αυθεντικότητα σου.

Κ ήσουν βέβαιος. Ήσουν ειλικρινής.

Σου αρκούσε να κλαις. Μα τώρα πια δεν έχεις χρόνο.

Μόνο δακρύζεις βουβά, καθώς τελειώνει το όνειρο.

Στο τέλος της κάθε νύχτας.

Αλόγιστος κορεσμός επιθυμιών.

Δίχως καν να επιθυμείς.

Βαθιά προσποιούμενος πως κάτι ζητάς.

Κ βρίσκεις τόσα πολλά.

Πολλά κ άχρηστα.

Τυλιγμένα με φανταχτερές κορδέλες, εντυπωσιακά συσκευασμένα.

Μα κενά στο εσωτερικό.

Προσπαθείς διακαώς να συγχρονιστείς με τούτη την κενότητα.

Να ταιριάξεις.

Μα φεύγεις πριν προλάβει να αποκτηθεί κάποιο νόημα.

Μια μελωδία ατέρμονη, που δε δύναται να συκροτηθεί ως τραγούδι.

Κ ήσουν ειλικρινής.

Έτσι τουλάχιστον θαρρούσες μάτια μου ...

ΒΗΜΑΤΑ...

Στάσιμοι δείκτες ενός μισοχαλασμένου ρολογιού.

Χλευάζουν την πλασματική σου κινητικότητα.

Απορούν με τον άνευ λόγου γρήγορο βηματισμό σου.

Κάτι τρέχεις να προλάβεις.

Ίσως να ναι το φευγιό των κατεστραμένων ονείρων σου.

Στο διάβα τους απομένουν μόνο κάτι θολές στιγμές.

Πρόσωπα νεκρά, αχνές ταυτοπροσωπείες με έναν αλλοτινό εαυτό σου.

Τις νύχτες θέριεβε η φωτιά μέσα τους, αλυχτούσε η επιθυμία τους να αφεθούν στη μοίρα.

Στη δική τους προκαθορισμένη πορεία.

Να πλεύσουν στην ατέρμονη θάλασσα του τίποτα.

Μην έχοντας κάτι να θρηνούν, μήτε να χαίρονται.

Απαθείς περαστικοί, που το βλέμμα τους στο κενό είναι στραμμένο.

Βασισμένο στη συνήθεια.

Αυτή της αναπόλησης.

Καταδικάζοντας το παρόν, αδιαφορώντας για το μέλλον.

Κ προχωράς.

Εξακολουθείς να βηματίζεις.

Κ όσο τα βηματά σου σε οδηγούν μπροστά, τόσο η σκέψη οπισθοδρομεί σε μονοπάτια παλιωμένα.

Αθεράπευτα αποφασιστική.

Να αρχίσεις κάτι που συνεχώς ξεχνάς.

Τικ τακ.

ΚΤΗΜΑΤΑ ΜΑΣ... ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ανθρώπινες ανάγκες. Σαθρά στερεότυπα ή ελλειπτική πραγματικότητα ?
Οι περισσότεροι από μας, άνθρωποι κάτι ζητούν. Κοινώς έχουν κάποια ανάγκη. Πέραν των βιοποριστικών βεβαία. Σήμερα θα μιλήσω για τις “συναισθηματικές ανάγκες”. Αυτές που όταν δεν ικανοποιούνται μας κάνουν να νιώθουμε δυστυχισμένοι. Τις ανάγκες αυτές που από μικρή κ άλας ηλικία, μαθαίνουμε να έχουμε “ανάγκη”.
Ανάγκες λοιπόν, η αιωνία τιμωρία των ανθρώπων, η παντοτινή απομάκρυνση από την έννοια της ευτυχίας.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια ανάγκη. Ανάγκη για έναν φίλο, για έναν σύντροφο, για αγάπη , για φροντίδα, για κατανόηση.
Και είναι αιτιολογημένο φυσικά, γιατί όπως έχει πει και ο Αριστοτέλης “ ο άνθρωπος είναι φύσει ζώο πολίτικο”, είναι προορισμένος να συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους.
Ο άνθρωπος που ζει εκτός “πόλις”, άρα μακριά από άλλους ανθρώπους είναι είτε θηρίο είτε θεός.
Είμαστε λοιπόν συνυφασμένοι με τα άλλα έμβια οντά του κόσμου.
Έχουμε ανάγκη την αγάπη τους, την αναγνώριση τους, τη συζήτηση  μαζί τους, τη συσχέτιση με αυτούς.
Και αυτό φυσικά δεν είναι κακό.
Αντιθέτως, είναι τόσο ωφέλιμη η συναναστροφή μαζί τους.
Κερδίζουμε τόσα πολλά. Συναισθήματα, εμπειρία, γνώση.
Γινόμαστε καλύτεροι. Γινόμαστε ολοένα πιο πολύ Άνθρωποι.
Το αρνητικό της ανάγκης μας αυτής είναι η πλήρης εξάρτηση που μπορεί να αποκτηθεί αν δεν γνωρίζουμε τη διατήρηση του μέτρου.
Μετρό όχι όσον άφορα τη συσχέτιση μας με τους άλλους και τη δοτικότητα μας προς αυτούς, άλλα όσον άφορα την επιρροή μας απ την ανάγκη αυτή
Το ότι δε θα ήμαστε αυτοί που είμαστε χωρίς τους άλλους, δε σημαίνει πως δεν κατέχουμε δικά μας ολόδικα μας στοιχεία.
Δε σημαίνει πως είμαστε κενοί χωρίς την επαφή μας με τους άλλους.
Μας επηρεάζει,ναι ! Μας ολοκληρώνει καμιά φορά ναι !
Άλλα η πλήρης εξάρτηση μας απ' τη συσχέτιση μαζί τους, μόνο αρνητικά μπορεί να επιφέρει.
Μεταβάλλεται η άποψη μας όσον άφορα τον εαυτό μας.
“Χωρίς τη σχέση μου μαζί σου είμαι ένα τίποτα”
“Δεν έχει άξια η ζωή μου μακριά σου”
“Δε ζω χωρίς εσένα”
Τέτοιου είδους φράσεις έχουμε ακούσει, αν δεν έχουμε πει οι ίδιοι, πολλές φόρες.
Η δημιουργία της σχέσης μας με κάποιον, μπορεί να μας επηρεάζει, δε μας καθορίζει όμως.
Δεν εξαρτάται η ύπαρξη μας απ' την αγάπη που ενδεχομένως να λαμβάνουμε από ένα πρόσωπο, από μια σχέση.
Μπορεί να συμβάλλει στην κάλυψη των συναισθηματικών μας αναγκών τη δεδομένη στιγμή.
Όμως δεν είμαστε οι ανάγκες μας.
Δεν είμαστε οι σχέσεις μας, οι φίλιες μας, οι έρωτες μας.
Υπάρχει μεγάλος διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που οι άλλοι βλέπουν σε μας.
Ο Κούλεϊ μίλησε πολύ σωστά για το θέμα αυτό, καθιερώνοντας το ως “κατοπτρικό εαυτό”.
Την εικόνα δηλαδή που έχουμε για τον εαυτό μας με βάση αυτό που βλέπουν οι άλλοι.
Πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε αυτές τις δυο προοπτικές.
Να μάθουμε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε ανεξάρτητα, αυτόνομα.
Να δίνουμε και να λαμβάνουμε επειδή το επιθυμούμε και όχι επειδή θεωρούμε πως δε ζούμε χωρίς το αλισβερίσι αυτό.
Οι σχέσεις δημιουργούνται όχι για να καλύψουν τα οποία κενά μας , άλλα για να μεταδώσουμε αγάπη, συντροφικότητα, ερωτά.
Συνάπτουμε σχέσεις για να δώσουμε και όχι γιατί δε ζούμε χωρίς να λάβουμε.
Κάνεις δε μπορεί να σε γεμίσει, κάνεις δε μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς πως είσαι κάτι μοναδικό.
Κάνεις άλλος, πέρα από σένα.
Αν αποζητάς την ολοκλήρωση και την αγάπη μέσω των άλλων, το μόνο που θα αποκομίσεις είναι δυστυχία.
Γιατί κάνεις πέραν του εαυτού σου δε μπορεί να σου δώσει αυτά που εσύ χρειάζεσαι.
Και δε θα γίνεις μονάχα εσύ δυστυχής αν βαδίζεις με την προοπτική αυτή, θα κάνεις και τον άλλον διπλά σου δυστυχισμένο.
Αγάπα για σένα. Γιατί δε μπορείς να ζήσεις αν δεν αγαπήσεις.
Όχι γιατί δε μπορείς να ζήσεις αν δεν πάρεις αγάπη.

ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΘΑ ΠΕΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Μπορεί για χρόνια το ζήτημα της ψυχοθεραπείας να αποτελούσε ταμπού.
Θεωρούνταν κριτήριο κατηγοριοποίησης των ψυχικά αρρώστων.
Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε ο μέσος άνθρωπος.
Πλέον όμως, όπου σταθείς και όπου βρεθείς συναντάς κόσμο που δοκίμασε τη θεραπεία αυτή ή θα ήθελε να τη δοκιμάσει.
Η δική μου εμπειρία με την ψυχοθεραπεία ξεκινά γύρω στα δύο χρόνια πίσω.
Και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Και όχι γιατί ήμουν ή είμαι ψυχικά άρρωστη, αλλά γιατί η χαρά της ανακάλυψης του εσωτερικού σου κόσμου είναι τεράστια.
Το έναυσμα για να ξεκινήσω αποτέλεσε ένα πρόβλημα που αντιμετώπιζα τότε με κρίσεις πανικού ή κρίσεις άγχους ή όποιο όνομα δίνεται απ’τους επιστήμονες κατά περιόδους.
Όταν η φίλη μου Νίνα μου συνέστησε μία ψυχοθεραπεύτρια η πρώτη μου αντιραση ήταν φυσικά “Γιατί τρελή είμαι;”
Όταν ξεπέρασα αυτού του είδους τις χαζές σκέψεις, δοκίμασα.
Και η ζωή μου άλλαξε με ραγδαίους ρυθμούς.
Το “πρόβλημα” εξαφανίστηκε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Όμως εγώ συνέχισα.
Όχι γιατί είχα πλεόνασμα χρημάτων, ούτε γιατί δεν πειθόμουν πως οι κρίσεις πανικού είχαν εξαφανιστεί.
Αλλά γιατί με τον καιρό άρχισα να γνωρίζω πλευρές του εαυτού μου που ούτε μπορούσα να διανοηθώ πως κατείχα.
Και ήταν επώδυνο καμιά φορά, ναι!
Να συνειδητοποιείς πως δεν γνώριζες μέχρι τώρα ποιος πραγματικά είσαι.
Αλλά ήταν και τόσο απελευθερωτικό.
Και παράλληλα αιτιολογούνταν τόσες πολλές καταστάσεις.
Λάθος επιλογές φίλων, συντρόφων, εκπαίδευσης.
Λάθος επιλογές ζωής.
Επιλογές, που άρχιζα να μετατρέπω σε σωστές.
Και αυτό γιατί με τον καιρό άρχιζα να καταλαβαίνω τι επιθυμώ πραγματικά και να το διεκδικώ.
Να θέτω όρια σε αυτά που ήθελα να αφήσω εκτός της ζωής μου.
Και είναι τόσο όμορφο το συναίσθημα αυτό.
Το να κατέχεις τη δύναμη να ορίζεις εσύ τη ζωή σου.
Για αυτό λοιπόν μη το σκέφτεσαι, αν όντως επιθυμείς να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία.
Μη δημιουργείς δικαιολογίες του τύπου έλλειψη χρημάτων ή ξόδεμα χρόνου.
Είναι τόσο μικρό το κόστος μπροστά στην εσωτερική σου απελευθέρωση.
Έχεις τη δυνατότητα να διεκδικήσεις εσύ ο ίδιος το μέλλον σου, τις επιλογές σου, τη ζωή σου την ίδια.
Να ανακαλύψεις ποιος στα αλήθεια κρύβεται μέσα σου.
Ποιος πραγματικά είσαι.
Μαθαίνεις να αποδέχεσαι την ήττα.
Όχι να συμβιβάζεσαι με αυτήν, μα να την αποδέχεσαι.
Να αποκομίζεις πράγματα απ’αυτήν.
Διδάσκεσαι τόσα πολλά.
Πράγματα που είναι τόσο πασιφανή μα δε τα έβλεπες.
Ανακαλύπτεις τους φόβους σου, μα δε τους απορρίπτεις, δε τους χλευάζεις.
Τους κρατάς απ’το χέρι και πορεύεστε μαζί.
Συμφιλιώνεσαι.
Με παρελθοντικά κατάλοιπα, με συναισθήματα νοσηρά, που παρεμπόδιζαν την εξέλιξη σου.
Και κυρίως μαθαίνεις να αγαπάς.
Δίχως όφελος, δίχως συμφέρον.
Αγαπάς τον εαυτό σου, όλες τις πτυχές του, καλές ή κακές.
Και έπειτα αρχίζεις να αγαπάς τους άλλους.
Όχι για το ρόλο τους στη ζωή σου. Μα για αυτό που αλήθεια είναι.
Μαθαίνεις….
Συνεχώς μαθαίνεις.

"They told me I had to earn a living by selling a product or service to someone, that I needed to go to school to be intelligent, that I needed to become an expert to be validated, and that I needed to consume things to be someone. They told me it was strong to hide my emotions.
I know now that none of this is who I am or who I ever wanted to be."
TO REMEMBER WHO YOU ARE YOU NEED TO FORGET WHO THEY TOLD YOU TO BE!!!!!!!

http://www.kasetophono.com/2012/12/all-that-jazz.html

Έρωτας είναι ... ?

Μπορεί να αποτελεί ένα ερώτημα τετριμμένο.
Μπορεί να έχουν γίνει πολλές έρευνες επιστημονικές και μη περί του θέματος.
Δεν παύει όμως να μας απασχολεί κατά περιόδους το ζήτημα αυτό. Το ζήτημα του έρωτα.
Κάποιοι μιλούν για χημικές ουσίες, που εκκρίνει ο εγκέφαλος.
Πιο συγκεκριμένα, λέγεται πως ο πόθος ξεκινάει από τον εγκέφαλο,από τον υποθάλαμο, που διεγείρει τις χημικές ουσίες (οι οποίες είναι υπεύθυνες για τα συναισθήματα) και κινητοποιεί το σώμα να στείλει σημάδια έλξης. Oι εκλυτικές ορμόνες που παράγει πηγαίνουν στην υπόφυση (στο εκτελεστικό όργανο του εγκεφάλου) και διεγείρουν την παραγωγή υποφυσικών ορμονών, οι οποίες με τη σειρά τους κατευθύνονται στην περιφέρεια (εκτός εγκεφάλου), στα όργανα-στόχους, που είναι οι ενδοκρινείς αδένες. Αυτό το μείγμα χημικών ουσιών, που εκκρίνει ο εγκέφαλος δρα παρόμοια με τις αμφεταμίνες, διεγείροντας το κέντρο ευχαρίστησης του εγκεφάλου. Έτσι, όταν είναι κανείς ερωτευμένος, νιώθει ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση διαρκούς ευφορίας.
Πέραν όμως των επιστημικών θεωριών και της ανάλυσης της σημασιολογίας του, τι είναι για σένα ο έρωτας ;
Τι είναι για σένα το συναίσθημα του έρωτα, αυτού καθ” αυτού ;
Ερωτευόμαστε. Άτομα, καταστάσεις, συνήθειες, μουσικές.
Ερωτευόμαστε. Με τα μάτια, με το μυαλό, με το στομάχι, με όλα τα μέσα που διαθέτουμε.
Μιλάμε για τον έρωτα, γελάμε για αυτόν και κλαίμε επίσης.
Και είναι όμορφος ο έρωτας. Κινητήριος δύναμη, σε πολλές περιπτώσεις.
Είμαστε προορισμένοι να ερωτευόμαστε.
Να καταπιανόμαστε με το αντικείμενο του έρωτα μας και να δινόμαστε στο έπακρο!
Να του δίνουμε αξία και να παίρνουμε και οι ίδιοι απ” αυτό.
Έρωτας είναι ένα όμορφο βιβλίο, που δε μπορείς να αφήσεις απ” τα χέρια σου και ας κοντεύει να ξημερώσει.
Είναι μια μελωδία που έχει εντυπωθεί στο μυαλό σου και τριγυρνάει συνεχώς στις σκέψεις σου.
Μια βόλτα με φίλους, που ξεκίνησε για έναν καφέ και κατέληξε στο επόμενο πρωί.
Ένα βλέμμα απ’τον άνθρωπο σου γεμάτη συναισθήματα, που μόνο εσύ μπορείς να ερμηνεύσεις.
Δεν εξηγείται ο έρωτας.
Ούτε κατηγοριοποιείται.
Δίνει απλώς μια ώθηση, να ζήσεις τη στιγμή σου πιο όμορφα.
Ένα έναυσμα να υλοποιήσεις τους στόχους σου.
Ερωτεύεσαι, για να σαι σε ετοιμότητα, για να μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα!
Ερωτεύεσαι με όλες τις αισθήσεις, όλα τα όνειρα σου.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ομορφιά απ” τον έρωτα.
Μη τον περιορίζεις.
Μην προσπαθείς να τον ερμηνεύσεις!
Ακολούθησε απλώς τα βήματα στον τρελό χορό του.
Και ζήσε !

http://www.breader.gr/?p=3136

Αδρανής.

Στέκεσαι και περιμένεις ένα θαύμα . Κάτι να συμβεί.

Κάτι όμορφο, συναρπαστικό.

Απλώς αναμένεις.

Δίχως να πράττεις.

Δίχως δράση όμως, δεν υπάρχει αντίδραση.

Κοινώς, αν δεν κάνεις κάτι, μην περιμένεις να πραγματοποιηθεί αυτό το οποίο ζητάς.

Ναι, κάποιες φόρες θα συμβεί κάτι όμορφο χωρίς να προσπαθήσεις για αυτό.

Χωρίς να το ζητήσεις καν.

Μην επαναπαύεσαι όμως στην πρόσκαιρη τύχη σου.

Η ζωή δε σου χρωστά.

Και δεν πρόκειται να σου δώσει πολλά αν δεν πασχίσεις!!

Πάνε κόντρα στη μοίρα σου.

Αποτάξου την.

Χάραξε το δικό σου δρόμο.

Αυτόν που πραγματικά επιθυμείς.

Αυτόν που αισθάνεσαι πως σε εκφράζει.

Πάλεψε. Υπερνίκησε τα εμπόδια που κατά καιρούς βρίσκονται μπροστά σου.

Και θα φτάσεις .Εκεί που ειλικρινά αποζητάς.

Δεν είναι σίγουρο πως εκεί θα συναντήσεις την ευτυχία ή την ολοκλήρωση. (Είναι ένα ρίσκο)

Η διαδρομή όμως έχει τόσα πολλά να σου διδάξει.

Πράγματα που δε θα μάθαινες πότε αν απλώς περίμενες στη γωνιά σου και ήλπιζες στην υλοποίηση του στόχου.

Ναι! Και θα αποτύχεις.

Και θα αποθαρρυνθείς !!

Και θα νιώσεις πως όλη η προσπάθεια ίσως να είναι άσκοπη.

Να έχεις υπομονή.

“Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή”

Θα ανταμειφθείς.

Ίσως να συμβεί το τελευταίο σου λεπτό εν ζωή, μα θα συμβεί…

Αρκεί να το θελήσεις.

Τίποτα δε σου χαρίζεται, λοιπόν !

Πρέπει να θες να παλέψεις για αυτό !!

Μπουσουλωντας

Μπουσουλώντας

Άραγε τι θυμάσαι απ την εποχή που ήσουν μωρό ?

Θυμάσαι που σε έβαζα στο καρότσι κ σε πήγαινα βόλτα ?

Που σε τάιζα στο στόμα κ εσυ γκρίνιαζες γιατί δεν ήθελες άλλο ?

Που έκλαιγες γιατί ήθελες να περπατήσεις κ δε μπορούσες?

Ότι σε αγαπούσα κ ας μη μπορούσες να μιλήσεις κ ας έβγαζες μόνο κάτι άναρθρες κραυγές.

Έτσι θέλω να με αγαπάς κ συ τώρα.

Τώρα που δε μπορώ να περπατήσω, πιάνε με απ το χέρι κ πηγαινέ με μια βόλτα.

Όταν δε μπορώ να σου εξηγήσω κάτι, μη μου θυμώνεις κ κάνε πως με καταλαβαίνεις.

Όταν ξεχνάω τι σου είπα κ στο ξαναλέω μετά από λίγο, μη μου βάζεις τις φωνές. Άκου με.

Μπορεί να γέρασα κ ναι να είμαι βαρετή. Κ να μη μπορώ να συζητήσω μαζί σου 'οπως παλιά.

Μπορεί να μην τρέχω, αντίθετα να ναι αργά κ συρτά τα βήματα μου.

Μπορεί να μη γελάω πια με τα αστεία σου.

Ίσως να μην έχεις χρόνο για όλα αυτά.

Καταλαβαίνω πως στη δουλειά ξοδεύεις πολλές ώρες.

Μα δε σου ζητάω πολλά.

Νομίζω πως όλοι δικαιούνται λίγη προσοχή.

Όλοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν ακόμη κ το τελευταίο τους λεπτό εν ζωή όμορφα, ευχάριστα, με αγάπη.

Κ έχω κ γω ακόμη, μεγάλα αποθέματα απ αυτή να σου δώσω.

Αρκεί να σταθείς λίγο κ να με δεις.

Να δεις πως σ'αγαπάω ακόμη κ ας μη σε θυμάμαι πάντα.

Κ ας μην είμαι πια όμορφος κ έξυπνος.

Κ ας μην έχω τη δική σου όρεξη για ζωή.

Αγάπα με.

Όπως κ γω σ'αγαπούσα όταν ακόμα απλά υπήρχες.

http://www.breader.gr/?p=3010

Δε θα προσπαθησω να αναπτυξω ενα αρθρο βασει ερευνων κ στατιστικων, αλλα με βαση την προσωπικη μου εμπειρια με τις κρισεις πανικου. 
Μια εμπειρια που διηρκησε περιπου δυο χρονια. Μια πολυ διδακτικη εμπειρια, οπως μπορω πλεον να συνειδητοποιησω. Εξαιτιας αυτης, εμαθα να αγαπω κ να αγαπιεμαι, να αντιλαμβανομαι την ομορφια της καθημερινοτητας, να μη φοβαμαι να ζω.
Ολα ξεκινουν συνηθως ξαφνικα με τις κρισεις πανικου. Αυτο μπορουν να σας το επιβεβαιωσουν ολοι οσοι τις κατεχουν(κ ειναι πολλοι πιστεψτε με). Εκει λοιπον που καθεσαι ωραια κ καλα κ πινεις τον καφε σου, το ποτο σου, μονος ή με παρεα, στο κεντρο ή στο αποκεντρο, νιωθεις να σου ρχεται. “Να 'ναι εγκεφαλικο ? Μηπως καρδιακη προσβολη? Ο,τι κ αν ειναι παντως ο θανατος δεν αργει”, σκεφτεσαι. Γελοιο, ναι. Το ξες πως ειναι εντελως παραλογο, μα δε μπορεις να το διωξεις απ το μυαλο σου. Το επομενο σταδιο, αφου εχεις ηδη ψαξει σε ολα τα ψευτοιατρικα site στο internet για συμπτωματα καθε ειδους ασθενειας, ειναι να αρχισεις το νοσοκομειακο σεργιανι. Κ επειτα αφου ολοι οι γιατροι σε διαβεβαιωσουν πως δεν εχεις κανενα σωματικο προβλημα, λες “παει τρελαθηκα”. Παιρνουν μερες, βδομαδες μπορει κ μηνες κ συ μενεις μετεωρος. Κ δεν ξερεις τι σου γινεται. Κ υστερα καποιος σου προτεινει ψυχοθεραππεια κ συ τη δοκιμαζεις. Κ βοηθιεσαι .

Αληθινα βοηθιεσαι. Μεχρι να υποτροπιασεις ξανα κ να απογοητευτεις. Ομως μη τα παρατησεις εδω. Οχι. Γιατι επειτα θα υπαρξει παλι βελτιωση. Πρεπει αληθινα να το θελεις, εκει εγκειται το Μυστικο. Κας ερθει κ αλλη κριση πανικου κ ας ξαναμαζευτεις στο καβουκι σου, θα ξαναβγεις !! Κ επειτα απο κειρο θα σου φαινονται ολα τοσο μα τοσο αστεια. Οπως φαινονται κ σε μενα. Επειτα απο καιρο θα μιλας σε ολους για αυτο κ δε θα ντρεπεσαι ! Ξερεις τι τρομερη απελευθερωση ειναι να μιλας ? Ξερεις ποσους ΠΟΣΟΥΣ πολλους ανθρωπους θα γνωρισεις, που εχουν το ιδιο προβλημα, ξερεις ποσο απελευθερωμενοι θα νιωσουν κ αυτοι ? Απο ενα σημειο κ μετα οπου στεκομουν κ βρισκομουν το δηλωνα “Ναι, ναι η Εφη ειμαι κ ναι, ναι κανω αυτο κ αυτο ! Α ! Παθαινω κ κρισεις πανικου !” Κ η απαντηση σχεδον απ ολους ηταν “Α! Ειχα παθει κ γω μια φορα, μια μερα που...” 

Αφεσου! Αφεσου στο να τραβολογας τους φιλους σου απ το ενα μαγαζι στο αλλο, μεχρι να βρειτε ενα που να πληροι τις προυποθεσεις για να μην παθεις κρισεις (Νινα σ'ευχαριστω!!!) 
Αφεσου στο να αποκαλυψεις αυτο που εισαι κ να μη ντρεπεσαι λεπτο για αυτο !!
Αφεσου κ στην επικειμενη κριση πανικου ! Εχει πολλα να σου μαθει! Σπασε πλακα μαζι της !! Κ μιλα !! Κυριως μιλα !!!

Γινε επιτελους αυτο που στα αληθεια εισαι

Απροσωπα.

Απροσωπα βραδια, συζητησεις, βλεμματα, αγαπες...

Ζουμε για ενα μεροκαματο, για πεντε λογαριασμους που δε δυναται να πληρωθουν.

Για μια εξοδο το σαββατο.

Για συναναστροφες με ηλιθιους.

Χαμογελα υποκριτικα. Μια αγκαλια συμπονιας, που κρυβει οικτο.

Συναισθηματα βουβα , που ακροθιγως κατασπαραζουν τα σπλαχνα μας.

Σιωπες ατερμονες, ασκοπες, υποκαταστατα εκφρασης.

Μονιμως περιβαλλομενοι απο ασταθη παγια.

Ανασφαλεις , μεσα στην προσκαιρη ασφαλεια της συνηθειας.

Τοποθετημενοι σε αλλων ονειρα, σωστες μαριονετες.

Σπασμενα τα σχοινια.

“Μπορεις να φυγεις πια...”. Κ ομως φοβασαι.

Δε δυνασαι να απομακρυνθεις.

Κ ετσι κυλαει ο χρονος.

Κ ετσι ξεχνας αυτο που ησουν...

Αν ησουν.

Ετσι ξεχνας.

Κ ετσι ξεχνιεσαι.

Καποια, ελαχιστα, βραδια , τα δακρυα σου κυλουν καθως οι σταλες της βροχης.

Κ τοτε μονο νιωθεις ελευθερος.

Για λιγο μονο.

Μεχρι να κοπασει η μπορα.

Μεχρι να φανει ο ηλιος ξανα.

Να κανουμε ονειρα

Συνηθίσαμε να ζούμε.

Αναπνέουμε κ μιλούμε. Περπατάμε, γελάμε.

Κ κλαίμε ενίοτε.

Όλα βαίνουν καλώς.

Οι εποχές αλλάζουν. Ο ρουχισμός ανάλογα με αυτές προσαρμόζεται.

Κ όμως ξεχνάμε.

Αυτά που θέλουμε, αν θέλουμε.

Κοιμόμαστε κ ξυπνάμε ευελπιστώντας πως κάτι θα αλλάξει.

Χωρίς να γνωρίζουμε τι θα θέλαμε να ναι διαφορετικό.

Συγκεχυμένοι πόθοι. Διάσπαρτα διαφημιστικά σποτ ευτυχισμένων ανθρώπων δημιουργούν τα πρότυπα μας.

Μοναξιά.

Αγκαλιάζουμε τα άψυχα κορμιά μας, δίχως ίχνος αγάπης.

Τίποτα δεν αναπληρώνει τη χαμένη μας αθωότητα.

Παιδευτήκαμε να χτίσουμε έναν κόσμο πολλών τετραγωνικών.

Κ όμως φαντάζει λίγος τώρα πια.

Χαμένοι μέσα σε χέρια ξένα , πασχίζουμε να νιώσουμε ελεύθεροι.

Δεν ονειρευόμαστε πια

Κλείνουμε τα μάτια κ αντικρύζουμε μονάχα κενό.

Κενοί κ οι τοίχοι που περικλείουν την καθημερινότητα μας

Θαμποί, άχρωμοι.

Κ αναπνέουμε ακόμα. Ασθματικά σχεδόν μα ρουφάμε ακόμη οξυγόνο.

Μιλούμε, περπατάμε, γελάμε.

Κ κλαίμε ενίοτε.

Γκριζο κελι

'Ηλπιζα πως θα ρθεις να με σωσεις.

Δεν ήξερα πως για να επιτευχθει αυτό, θα πρεπε πρώτα να θέλω να σωθώ.

Δεν ήξερα πως τη φυλακή που με περικλείει την έχτισα με τα ίδια μου τα χέρια.

Κ τώρα που το μαθα...

Τώρα δε βρίσκω το κλειδί.

Μπήκαν τόσοι πολλοί μέσα σ'αυτή τη φυλακή.

Τόσοι πολλοί, που θέλανε μαζί μου να τη μοιραστούν.

Κ ήθελα κ γω μαζί τους να βλέπω τους γκρίζους της τοίχους.

Κ όμως η σκλαβιά δεν προάγει τον έρωτα, μήτε τη φιλία, μήτε την αγάπη. Κ φύγαν

τούτοι όλοι.

Κ μαζί τους θέλαν να με πάρουν.

Εγώ όμως είχα μια φυλακή να φροντίσω.

“Τι θα απογίνει μόνη της?”

Κ βλεπα τα βαριά τους βήματα απ το παραθυρό μου.

Κ ήταν σα να χορεύει ο ήλιος με τα πόδια τους μέσα απ τα κάγκελα.

Σε πληροφορώ δεν έκλαιγα.

Καλύτερα μονάχη μου μέσα στη φυλακή, παρά έξω, στη λιακάδα.

Γιατί μετά τη λιακάδα θα ρθει η νύχτα, με το βαρύ της πέπλο.

Κ δε θα ξέρω που να πάω.

Ενώ εδώ. Όλα γνώριμα, όλα σίγουρα. Όλα πάντα γκρίζα.

Εδώ η πόρτα μ'αγαπά. Τα βράδια ακούει τις ιστορίες μου.

Το πάτωμα αγκαλιάζει τα βήματα μου.

Εδώ η μοναξιά έχει στόμα κ τα βράδια μου λέει πως μ'αγαπά.

Ειλικρινά. Ανιδιοτελώς. Δίχως δεύτερες σκέψεις.

Κ την αγαπώ κ γω.

Γιατί είναι το μοναδικό πράγμα στη ζωή που είναι δικό μου.

Ολοδικό μου. Μου ανήκει. Σε μένα κ σε κανέναν άλλον.

Κ πες μου πως. Πώς να αποχωριστώ το μοναδικό πράγμα στη γη που είναι δικό μου?

Δε θα ταν προδοσία?

Θα ήταν ναι. Αδιαμφισβήτητα.

Κ όμως απ την προδοσία ξεκινάει η πρόοδος.

Απ την προδοσία ξεκινάμε κ μεις οι ίδιοι.

Απ την ώρα που γεννιόμαστε είμαστε προδομένοι.

Καθώς η μήτρα μας εξάγει σε έναν κόσμο σκληρό, πονηρό, γεμάτο... προδοσία.

Κ όμως απ τη στιγμή της γέννησης μας ξεκινά κ η πρόοδος.

Συνυφασμένες καταστάσεις.

Το κακό κ το καλό αγκαλιά.

Προδιδόμαστε για να ζήσουμε.

Όσο επώδυνο κ αν είναι πολλές, τις περισσότερες, φορές.

Ερχόμαστε προδομένοι φεύγουμε προδομένοι

παρ' όλα αυτα στο ενδιάμεσο ζούμε.

Εφημεριδες

Πεταμενες εφημεριδες.

Διανομη της καθημερινοτητας.

Σε ασπρομαυρα φυλλα.

Διχως ιχνος χρωματος.

Ανθρωποι να μπαινουν , υστερα να βγαινουν.

Ενας ατερμονος φαυλος κυκλος.

Δεν κοιταζω τα προσωπα τους.

Ετσι κ αλλιως δε με ενδιαφερουν.

Ουτε κ αυτους τους πολυνοιαζει.

Απροσωπα.

Ετσι , απλως για να ζουμε, δηθεν για να επιβιωνουμε.

Που κ που καποια χαμογελα συγκαταβατικα να ξεπροβαλλουν στα ισχνα προσωπα.

Κ ομως ποσο απεχει το προσωπικο ?

Παιρνω μια εφημεριδα απ το πατωμα.

Ετσι για να λεω πως με κατι ασχολουμαι.

Κρυβοντας απλως το προσωπο μου, μη φανουν τα δακρυα.

Μη φανω. Η ομορφη μασκα μου καταστραφηκε, επεσε στο πατωμα , μαζι με τις αχρηστες φυλλαδες.

Στεκει εκει κ με κοιταζει. Θλιμμενη, εχοντας χασει το ρολο της.

Μπερδεύεται με τις σημερινές ειδήσεις.

Κάνει δήθεν πως τις κοιτάζει. Πως την απασχολούν.

Ευαισθητοποιημένη κοινωνικά.

Σκορπισμένη στα ανακυκλώσιμα υλικά μαζί με τα πρόσωπα της επικαιρότητας.

Μονιμο

Δια βίου φορεσιά μας.

Μάσκες.

Φαντεζύ κ απλές. Με πούπουλα κ σχέδια ανάγλυφα.

Κόκκινες, μαύρες.

Πολύ σπάνια διαφανείς.

Πασχίζεις να τις αποταχτείς.

Τα χέρια στο έδαφος καταλήγουν αποκαμωμένα.

Γύρνα πίσω το χρόνο.

Ολόκληρη περιουσία ξόδεψες για να αποκτήσεις τούτες τις μάσκες.

Ειδικά αυτή η χαμογελαστή, ήταν αλήθεια πανάκριβη !!

Κάτω απ την πήλινη χροιά της, κραυγές πηγαινοέρχονται με μοναδικό αποδέκτη...

εσένα.

Οι αλήθειες ολόγυρα συνθλίβονται μανιασμένες.

Κ συ το ψέμα σου έχεις αγκαλιά.

Κ βαδίζεις.

Όπως πάντα όμορφη.

Κ χαμογελαστή.

Μια μικρη στιγμη

Κ τι ειμαστε πια ?

Εμεις που τοσο πολυ πασχιζουμε για ζωη?

Μια ζωη, που ουτε καν ζουμε.

Αναπνεουμε μοναχα κ ακολουθουμε.

Ακολουθουμε τους οποιους ηγετες κ αρχηγους κ δηθεν προτυπα.

Προτυπα διαβιωσης, ενδυμασιας, της ιδιας μας της ευτυχιας ακομη.

Δυστυχισμενοι τηλεθεατες μιας ουτοπικης παραστασης, διχασμενοι αναμεσα σε πρεπει κ θελω.

Κ τελειωμο δεν εχει.

Η ελλειψη χρηματων ισοδυναμει με δυστυχια.

Η προαγωγη, που δεν ηρθε ποτε, με καταθλιψη.

Ανθρωποι τερματιζουν τις ζωες τους εξαιτιας πλασματικων χρηματων.

Κ εμεις οι “ζωντανοι” κοιταζουμε τα ποσοστα αυτοκτονιων περιλυποι.

Ακαταπαυστη φλυαρια για τα νεα που γρηγορα τρεχουν.

Κ ομως απεναντι σε αυτα που Ισως νιωθεις, σιωπη.

Η φυση πλαι σου αναγενναται, ηρθε κ ολας καλοκαιρι.

Κ συ παρακολουθεις τις νεες εποχιακες ενδυματικες τασεις.

Η ζωη τρεχει κ μεις ψαχνουμε τα καταλληλα αθλητικα για να την προλαβουμε.

Απογοητευση..

Χρωματα

Ζούμε στην εποχή της διαφοροποίησης.

Θρησκείες, φυλές, χρώματα.

Όμορφα που είναι τα χρώματα.

Πιάνεις με την άκρη του πινέλου σου την παχύρευστη δομή τους

κ δημιουργείς κόσμους.

Αλλοτινούς κ μελλούμενους.

Υπαρκτούς κ φαντασιακούς.

Πετάς σε ουρανούς ατέλειωτους κ ακουμπάς σε θάλασσες βαθιές.

Μόνο με χρώματα.

Σαφώς υπάρχουν κ άλλα, που δε τοποθετούνται σε καμβάδες .

Άλλα, που καθορίζουν ανθρώπινες ζωές, δίχως τη θέληση τους.

Χρώματα, που σε κάνουν να στραβοκοιτάζεις όποιον τα “φοράει” στο δρόμο.

Αυτά που σε ωθούν να αποτραβηχτείς, για να μην τα αγγίξεις.

Αυτά τα χρώματα ευθύνονται για το ρατσισμο, όχι οι άνθρωποι.

Ποιον κοροιδευεις ? Φυσικα κ ειναι οι ανθρωποι οι υπευθυνοι.

Αυτοι που ειναι μεγαλωμενοι ετσι, που τρεμουν τη διαφορετικοτητα κ που δεν εκαναν τιποτα για να αλλαξουν αυτη την κακια “συνηθεια”. Απλως εφησυχαστηκαν στην ανωτεροτητα τους να γεννηθουν λευκοι αντι για μαυροι, κιτρινοι, πρασινοι, τρικολορε.....

Ισως παλι να μη φταινε εξ ολοκληρου αυτοι, αλλα η εποχη που ενισχυει τις φυλετικες κ αλλου ειδους διακρισεις. Ετσι, γιατι τη συμφερει. Γιατι δε θα ταν ωραιο να υπαρχει ισοτητα κατα τη γνωμη της.

Γιατι οπως κ να το κανουμε δε γεννηθηκαμε ισοι.

Χωρις αυτο να σημαινει πως ειναι κακο. Εν αντιθεσει αυτη η ανισοτητα ειναι τοσο μα τοσο ενδιαφερουσα. Εχεις χιλιαδες καινουρια πραγματα να μαθεις καθημερινα απο τους “αλλους”, απ τους μη ιδιους με σενα. Μονο που σκεφτομαι πως μπορει να ημαστε ολοι ομοιοι με πιανει ανια.

Γοητευσου λοιπον απ την ανομοιογενεια που επικρατει γυρω σου. Απολαυσε την, αποκτησε γνωσεις.

Μη την αποριπτεις. Δες ποσο ομορφος ειναι ενας καμβας ποτισμενος με πολλα χρωματα.

Ποσο βαρετος ειναι ενας απλος λευκος καμβας.